από μικρός διδάχτηκε
εκείνες τις σκληρές
τις ιδρωμένες λέξεις
και στα ογοδντα εφτά του χρόνια
με τα ξερά του δάχτυλα
και την πλημμυρισμένη του καρδιά στο χώμα ο γέρος έγραφε τον ουρανό
κάτσε, του είπαν, ξεκουράσου
που βρίσκεις τόση δύναμη
να βγαίνεις κάθε μέρα στο χωράφι
για λίγο σήκωσε πέρα μακριά
τα ήμερα του μάτια
αν δεν τσαπίσω θα πεθάνω
είπε απλά
(από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)
3 σχόλια:
Είναι ένας από κείνους τους πολύτιμους συνδυασμούς που την εξωτερική εργασία αφομοιώνουν εσωτερικά:
Τσαπίζοντας το χώμα τσαπίζεται κι ο νους. Έτσι και τα δυο ανθίζουν.
Είναι ένας από κείνους τους πολύτιμους συνδυασμούς που την εξωτερική εργασία αφομοιώνουν εσωτερικά:
Τσαπίζοντας το χώμα τσαπίζεται κι ο νους. Έτσι και τα δυο ανθίζουν.
Σίγουρα έχεις δίκαιο, Κάκια μου. Θα τόνιζα ακόμη την ισόβια ολόψυχη αφοσίωση σε κείνο που είσαι ταγμένος στη ζωή. Ακόμη και μια απλή και ταπεινή εργασία, ίσως τότε να προσλαμβάνει ποιητικές διαστάσεις.
Δημοσίευση σχολίου