προφέρεται στη μοναξιά και τη σιγή
στις παρυφές του ονείρου
την ώρα που οι νεκροί υφαίνουν έξω το σκοτάδι
και εισρέει από τις χαραμάδες
σαν κόκκινο κρασί η ανάσα τους
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται, 2002)
1 σχόλιο:
Ο/κ ART ά SOS (Κάρτας Τάσος) είπε...
Σαν κόκκινο γλυκόπιοτο κρασί (πάντα) η Ποίηση,
το Προαιώνιο Ρίγος....
27 Ιουνίου 2009 - 7:17 π.μ.
Ο Poet είπε...
Καλημέρα, Τάσο μου.
Το προαιώνιο ρίγος, το δέος, η ανθρώπινη συγκίνηση. Η συγκίνηση εκείνων που είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στην ποίηση όπως εσύ.
27 Ιουνίου 2009 - 11:31 π.μ.
Η μωβ είπε...
"με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του"
από τους πιο δυνατούς στίχους που έχω διαβάσει για την ποίηση...
29 Ιουνίου 2009 - 7:40 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Έχω κι εγώ μεγάλη αδυναμία σ' αυτούς τους στίχους, Τζούλια μου. Ως ένας απλός διάμεσος, αισθάνομαι δέος για το άγνωστο εκείνο που μου τους υπαγόρευσε.
29 Ιουνίου 2009 - 11:01 μ.μ.
το πετάλι είπε...
"προφέρεται στη μοναξιά και τη σιγή"
"σαν κόκκινο κρασί η ανάσα τους"
που το πίνεις και σε ζαλίζει γλυκά
και θυμάσαι...
30 Ιουνίου 2009 - 12:02 π.μ.
Ο Poet είπε...
Για μένα οι στιγμές της μνήμης είναι αργά το βράδυ, Νίκο. Τότε, στη μοναξιά και τη σιγή, θυμάμαι με θλίψη κι αγάπη, με κάτι που προσεγγίζει την έκσταση, εκείνους που έφυγαν κι έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μου.
30 Ιουνίου 2009 - 11:18 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου