πίνακας: Ντίνος Παπασπύρου
δέντρα, αραιοί διαβάτες, παγωνιά
και κάτω απ' τις κραυγές των γλάρων
το ωδείο
στο πάρκο της Ηλεκτρικής από νωρίς περίμενα
κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας.
κάποτε φάνηκες
κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
και μέσα στην ομίχλη μου χαμογελούσες.
στις μύτες στάθηκες να με φιλήσεις
κι ύστερα έφυγες
κι όσο, χρόνο το χρόνο, στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου.
μέχρι που ξέρω πια με βεβαιότητα
πως είσαι δεκαοχτώ χρονώ
κάπου έξι μήνες πιο μικρή από μένα
πηγαίνεις στο παλιό ωδείο
σε λεν Σιμόνη
κι αγαπιόμαστε τρελά
(από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999)
2 σχόλια:
Νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι όταν λέω πως είναι και δικό μου αγαπημένο ποίημα.
Υποψιάζομαι δε ότι ανήκει στα επιλεγμένα ερωτικά της μελλοντικής έκδοσης.
Φιλούχτεν.
Πώς θα μπορούσε να λείψει, Κική μου; Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, διάβασε στο ιστολόγιο Μυστικά και ντοκουμέντα (www.secrets-and-documents.blogspot.gr) την ανάρτηση «Κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ-η ερωτική ιστορία ενός ποιήματος». H αληθινή ιστορία του εφηβικού μου έρωτα. Σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου