και πάλι υπέβαλα στο άγνωστο
τις πέντε αισθήσεις μου και την ψυχή μου
και έγινα δεκτός στην πρώτη τάξη
του σύμπαντος σχολείου της αγάπης
τα τραύματά μου γράφοντας σαν όνομα
στο εξώφυλλο της καθημερινής ζωής.
είναι καλός για άνθρωπος
λένε οι δάσκαλοι μου με τον τρόπο τους
μια φλαμουριά που αγγίζει το μπαλκόνι μου
ένα γατί που περπατάει νωχελικά στον ήλιο
θα μάθει γρήγορα
όσα μπορεί να μάθει.
κι εγώ επιμένω
αφού δεν έχω πού αλλού να πάω
μερόνυχτα εγκύπτω
και λέω πως συνεχίζω τις σπουδές μου
σ' αυτό το πρώτο και πιο δύσκολο σχολείο
απ' το οποίο δεν προβλέπεται αποφοίτηση
(από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999)
3 σχόλια:
Η pandora είπε...
Ασφαλώς και δεν πρόκειται να αποφοιτήσεις δάσκαλε! Δεν ήξερες πως τους καλύτερους μαθητές τους κρατά το σχολείο για να διατηρήσει την καλή του φήμη;
Καλημέρα απ΄τα προνήπια!
24 Μαΐου 2009 - 9:50 π.μ.
Ο Poet είπε...
Είμαστε όλοι μαθητούδια στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης και η χωρίς πτυχίο αποφοίτησή μας είναι ο θάνατος.
Όσο για τη γυναίκα, κατέχει διδακτορικό από τη στιγμή της γέννησής της. Διδάσκει απαράμιλλα τις πηγές και το νόημα της ζωής.
Καλή σου μέρα, Λίλιαν.
24 Μαΐου 2009 - 10:56 π.μ.
Η CARPE DIEM είπε...
Αφού ούτως ή άλλως δεν έχω που αλλού να πάω..Καλημέρα Τόλη..Εχει μια λιακάδα σήμερα..Στο σχολείο θα μείνω μέχρι αργά..
25 Μαΐου 2009 - 3:22 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Θέλεις δε θέλεις, Όλγα μου, στο σχολείο θα μείνεις για πάντα. Όπως όλοι μας. Δεν έχει τέλος η μαθητεία στην αγάπη, δεν έχουν τέλος τα μυστικά και τα θαύματα αυτού του κόσμου.
25 Μαΐου 2009 - 9:36 μ.μ.
Η kanella16 είπε...
Πόσο μου άρεσε τούτο το ποίημα! Ξέρεις, εκτός από τη ποίηση, η άλλη μου αγάπη είναι η ξυλογλυπτική.Κάθε ξύλο που σκαλίζω έχει τη δική του ευωδία, μα στα αρώματα το ξύλο της φλαμουριάς είναι το καλύτερο. Χαίρομαι που μέσα στο ποίημα αυτό της πορείας της αγάπης έβαλες και τη φλαμουριά ν`αγγίζει το μπαλκόνι σου.
Όπως και να `ναι μιαν υπέρβαση αναζητούμε, είτε από φλαμουριά είτε από ένα γιατί, ωστόσο γρήγορα "μαθαίνουμε" και το ερώτημα είναι πώς ξεχνούμε;
8 Απριλίου 2010 - 12:46 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Ναι, το ξέρω, Ευγενία μου. Μακάρι να είχα κι εγώ μια τέτοια ικανότητα.
Έβαλα τη φλαμουριά γιατί πράγματι υπάρχουν δύο φλαμουριές κάτω απ' το μπαλκόνι μου στο τέρμα της Άνω Τούμπας. Τώρα μάλιστα έχουν γεμίσει τρυφερά πράσινα φύλλα. Και βέβαια από γατούδια άλλο τίποτα στη γειτονιά.
Βλέπω με μεγάλη αγάπη και σεβασμό αυτούς τους δασκάλους μου, όπως και όλους τους άλλους. Κι εδώ που τα λέμε, τι νόημα θα είχε να αποφοιτήσω, αφού απολαμβάνω τα μαθήματά τους και κάθε μία από τις συνεχείς επαναλήψεις;
12 Απριλίου 2010 - 12:27 μ.μ.
Αυτή η φοίτηση είναι
η πιο απαιτητική και ποτέ
δεν ξεσκολίζεις...
Καλή Χρονιά
Θα εξερευνώ το μυστήριο της αγάπης ως την τελευταία πνοή μου, Ελένη μου. Το οικουμενικό και το αβυθομέτρητο αλλά και τόσο ευεργετικό. Καλή χρονιά, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου