στις άδειες κόγχες θ' ανατείλουν
και θ' αστραποβολήσουν κάποτε
σαν ήλιοι τα μάτια των νεκρών μας
το πετρωμένο τελευταίο δάκρυ τους
θα λιώσει
πλατύφυλλο το φως θα δώσει τέλος
στον ισοθάνατο εκπατρισμό τους
και θα γυρίσουμε όλοι αγκαλιασμένοι
από τον ξένο πάνω και τον ξένο κάτω κόσμο
στην κεντρική πλατεία της πατρίδας
ο μόνος που θα κλάψει τότε
θα είναι εκείνος που ονομάσαμε θεό
πρώτη φορά το πρόσωπό του φανερώνοντας
πάνω απ' τις ψάθινες καρέκλες
ν' ανθίσουν τα μπαλκόνια και τα σύννεφα
να σπάσουν στα σοκάκια οι στάμνες
να πλημμυρίσει ο χώρος μουσική
σαν ήλιοι θ' ανατείλουν κάποτε
τα ωραία μάτια των νεκρών μας
θεός και άνθρωποι θα εξισωθούν στο φως
(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)
2 σχόλια:
Για το αποψινό φως...
Καλή Ανάσταση!
H κατάλληλη ευχή στον κατάλληλο χρόνο και για το κατάλληλο ποίημα.
Καλή Ανάσταση, γλυκιά μου Βαϊα. Ας κυριαρχήσει το φως στη ζωή του ανθρώπου.
Δημοσίευση σχολίου