πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα
πίσω απ' την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
από τη χαραμάδα εισρέει
και στα θαμπά μου μάτια διαχέεται
ηχεί το σήμαντρο μιας παιδικής φωνής
ανάμεσα στο τέλος την αρχή
τις σκόρπιες συλλαβές των λέξεων
απλώνεται καπνός κρασί
μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα
ακούγεται ένα γέλιο κοντινό
σαν γυναικεία δάχτυλα που ανιχνεύουν
τη μουσική κάτω απ' το δέρμα
πίσω απ' την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
το φως στον ύπνο που δεν χάρηκα
το φως που τώρα δεν αγγίζω
καθώς ξεφτίζει στο κατώφλι μου
πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα
(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)
9 σχόλια:
καλώς σε βρήκα
Καλωσόρισες, Νικόλα.
Ξαναέβλεπα χτες "Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν".
Σίγουρα έχεις δει αυτήν την ποιητική ταινία του Ταρκόφσκι,
που το θέμα της μου έφεραν στο νου οι στίχοι σου.
Όλο το σκηνικό του ποιήματος γεμάτο ήχους, χρώματα κι αρώματα
και συναισθήματα, μιας άλλης ζωής,
όταν κλείνει η πόρτα μας για τους άλλους.
Και του 12χρονου Ιβάν ο ύπνος δεν είχε καμιά σχέση με τη σύντομη ζωή του,
μέχρι που πέρασε σε μιαν άλλη ξένη χώρα, μέσα από την επικράτεια των ονείρων.
Οι εμβόλιμες ονειρικές σκηνές δίνουν τον ποιητικό τόνο,
απαλύνοντας τη φρίκη του πολέμου. Υπέροχη η ταινία.
Υπέροχο και το ποίημά σου. Υπέροχο.
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ποίημα της μοναξιάς, Κική μου, και που το συγκρίνεις με την ποιητική ταινία του Ταρκόφσκι.
Η εικόνα είναι από τα παιδικά μου χρόνια. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει στα έξι μου και ξαναείδα τη μητέρα μου στα δεκαπέντε. Με μεγάλωσε ο πατέρας μου, αναλαμβάνοντας και τους δύο ρόλους. Όταν λοιπόν καλούσε φίλους το βράδυ για τη διασκέδαση της εποχής στο μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι, εμένα φυσικά με έβαζε για ύπνο στο δωμάτιο και άφηνε ελαφρά ανοιχτή την πόρτα για να μπαίνει λίγο φως και για να με ακούσει, αν τρόμαζα από τους εφιάλτες που συχνά με βασάνιζαν.
Φυσικά δεν ήθελα να κοιμηθώ, ήθελα να είμαι κι εγώ έξω στην παρέα των μεγάλων, που έτρωγαν, έπιναν και έλεγαν πολλά και διάφορα. Και έμενα χωμένος κάτω από την κουβέρτα με το βλέμμα σε κείνη τη φωτισμένη χαραμάδα της πόρτας με τους ήχους της ζωής απέξω. Έως ότου με πάρει ο παρήγορος ύπνος.
Σ' ευχαριστώ, Ποιητή μου, που μου επιτρέπεις να δω κι εγώ λίγο από τη φωτισμένη χαραμάδα της ψυχής σου.
Ξέρεις πόσο μ' αρέσουν οι ιστορίες πίσω από τις γραμμές των ποιημάτων σου. Νιώθω να σε πλησιάζω λίγο περισσότερο έτσι.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι ποιητές που είναι τόσο εξομολογητικοί όσο εγώ, Κική μου. Τόσο στα ίδια τα ποιήματά μου όσο και στις μικρές ιστορίες τους που καμιά φορά διηγούμαι. Αυτή η αποκάλυψη και το άγγιγμα του αναγνώστη νομίζω ότι είναι σημαντικά για την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα.
Έίσαι επιπλέον εξαιρετική αναγνώστρια, αν όχι ιδανική, και χαίρομαι πολύ για τη θερμή εξ αποστάσεως γνωριμία μας.
Το να είσαι εξομολογητικός (πέραν των ποιημάτων σου) είναι προσόν, μαζί και κατάκτηση, κατά τη γνώμη μου, όταν άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, είναι δεμένοι κόμπο με τα συναισθήματά τους και τα κρατούν εφτασφράγιστα. Πιστεύω ότι, κατά βάθος, φοβούνται ή δεν ξέρουν -ακόμα χειρότερα- να τα διαχειριστούν.
Δυστυχώς, συχνά μου συμβαίνει κι εμένα κι ας είμαι μόνο μια απλή αναγνώστρια.
Σ'ευχαριστώ πάλι, Ποιητή μου, που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου μαζί μου και, εννοείται, χαίρομαι κι εγώ εξίσου, που το διαδίκτυο μας έφερε τόσο κοντά.
Έχετε δίκιο! Αλλιώτικη η δεύτερη ανάγνωση του ποιήματός σας μετά την γνώση της μικρής ιστορίας που αποκαλύψατε εδώ στα σχόλιο.
Καλημέρες όμορφες!
Καλωσόρισες και πάλι, γλυκό κορίτσι με το καναρινί φόρεμα. Φαίνεται ότι καμιά φορά έχει σημασία να μας λέει ο ποιητής τι ακριβώς εννοεί.
Να είσαι καλά, Βαϊα μου, πάντα ανοιξιάτικη.
Δημοσίευση σχολίου