γαλάζιο σύννεφο
μικρό πουλί
δώρο της τύχης και της άνοιξης
σαν ινδιάνος ονομάζω το παιδί μου
ζεστή φωτιά
αρκούδας γούνα απαλή
ανθισμένο καλύβι σ' ένα κόσμο ερημιάς
σαν εσκιμώος ονομάζω το παιδί μου
πρωινή δροσιά του χόρτου
φτερουγίζει στο μέτωπό του
η ανάσα του σαν κόκκινο μπαλόνι
υψώνει επίκληση στον ουρανό
με δέος η απεραντοσύνη
αγγίζει τα δυο του χρόνια
κι εγώ ισοβίτης από τοίχο σε τοίχο
τα βήματά μου που μετρούσα
λούζομαι τώρα στις μυστικές του λέξεις
με τα νύχια στην πέτρα ζωγραφίζω το φως
3 σχόλια:
Υπενθυμίζω στους αναγνώστες του ιστολογίου ότι μεταφέρω εδώ τα σχόλια από την αρχική ανάρτηση του κάθε ποιήματος.
Ο/Η η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα... είπε...
Καλώς σας βρίσκω κι εδώ στις ποιητικές πνοές σας. Τις ευχές μου για καλή χρονιά κι από εδώ!
7 Ιανουαρίου 2009 - 9:43 μ.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Σχετικό αλλά όχι και τόσο ρομαντικό : Καναρίνια ονομάζονταν από παλιά και οι παίκτες του Άρη από τις κίτρινες φανέλες τους.
Καλώς ήρθες, κοπέλα με το καναρινί φόρεμα. Πνοή σαν τη δική σου είναι πολύτιμη για την ποίηση.
8 Ιανουαρίου 2009 - 12:14 π.μ.
Blogger Ο/Η το πετάλι είπε...
άσχετο αλλά ρομαντικό:
Τόλη, μήπως είσαι ΠΑΟΚ;
8 Ιανουαρίου 2009 - 5:28 μ.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Από πού κι ως πού, Νίκο μου; Στη γειτονιά μου της Πλατείας Δικαστηρίων δεν είχε Παοκτζή ούτε για δείγμα. Αυτοί βρίσκονταν τότε στην Τούμπα και τους άλλους συνοικισμούς. Κι εγώ μεγάλωσα στο Χαριλάου με τα καναρίνια (τώρα Λάτιν Άρης).
Η ειρωνεία είναι ότι από το 1980 ζούμε στην Άνω Τούμπα, πιο πάνω από το ασπρόμαυρο τέμενος.
8 Ιανουαρίου 2009 - 7:21 μ.μ.
Blogger Ο/Η το πετάλι είπε...
(ήξερα ότι είσαι Τούμπα αλλά δεν ήξερα για τα προηγούμενα και έβγαλα λάθος συμπέρασμα.
καλά κελαηδίσματα λοιπόν, στα καναρίνια!)
το νερό της κασταλίας πηγής, πίστευαν ότι έχει προφητικές και ποιητικές ικανότητες ενώ όποιος λουζόταν, εξαγνιζόταν από όποια εσωτερική ταλαιπωρία τον βασάνιζε.
ίσως το
"γαλάζιο σύννεφο
μικρό πουλί
δώρο της τύχης και της άνοιξης"
που είναι
"ανθισμένο καλύβι σ' ένα κόσμο ερημιάς"
να ήταν η Κασταλία πηγή για τον:
"κι εγώ ισοβίτης από τοίχο σε τοίχο
τα βήματά μου που μετρούσα"
κι από έγκλειστος σε "τείχη"
έγινε δημιουργός, καλλιτέχνης, ζωγράφος, ποιητής ίσως...
η Κασταλία-παιδί
ήταν
η Πηγή του
(συγκλονιστική ποιητική σύλληψη)
8 Ιανουαρίου 2009 - 11:42 μ.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Aυτόν ακριβώς τον ρόλο στη ζωή μου έπαιξε ο δικός μας Νίκος, Νίκο. Μέσα στην παιδική αθωότητα και την ομορφιά του αναγεννήθηκε η ψυχή μου. Του έγραψα ποιήματα, παραμύθια, διηγήματα, του αφιέρωσα πολλά βιβλία. Και θα τον ευγνωμονώ για πάντα γιατί με έσωσε στο χείλος του γκρεμού και μου έδωσε απίστευτη χαρά. Αλλά και νέα δημιουργική δύναμη.
9 Ιανουαρίου 2009 - 12:22 π.μ.
Blogger Ο/Η το πετάλι είπε...
Τόλη μου, εύχομαι
πάντα να χαίρεσαι το Νικόλα σου!
9 Ιανουαρίου 2009 - 12:30 π.μ.
Blogger Ο/Η Field of Dreams είπε...
Διαβάζοντας ξανά και ξανά το ποίημα τούτο, Τόλη, αλλά και τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί, σκέφτομαι κι εγώ την Γεωργία μας, που με τον ερχομό της άλλαξε τη ζωή όλης της οικογένειας. Βγήκαμε από το μαύρο, τη θλίψη, την απόγνωση και είδαμε ξανά όλα τα πράγματα μέσα από τα δικά της μάτια.
9 Ιανουαρίου 2009 - 12:58 π.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Σ'ευχαριστώ θερμά, Νίκο. Νίκος ήταν ο πατέρας μου και Νίκος ο πατέρας της Σοφίας. Σ' αυτό το όνομα συνοψίζεται μεγάλη αγάπη.
Το παραμύθι Νόσιλκα είναι αναγραμματισμός του Νικόλας.
Ναι, είναι απίστευτη η δύναμη ενός παιδιού, Λίνα. Η δύναμη της αθωότητας. Πραγματική ευλογία.
9 Ιανουαρίου 2009 - 1:27 π.μ.
Blogger Ο/Η kanella16 είπε...
Ανατρίχιασα μ`αυτό το ποιημα. Παρόλο που το όνομα ήταν "δοσμένο" από πριν (δυο παππουδες με το ίδιο όνομα) "Νικόλας" εσύ εξακολουθείς να "βαφτίζεις" το γιό σου με τα ονόματα των ματιών, της καρδιάς. Είναι σα να τον μυείς στο κόσμο των λέξεων, των νοημάτων. Είναι σα να μετουσιώνεις τις μυστικές του λέξεις στα δικά σου μυστικά. Με συγκλόνισες!
7 Απριλίου 2010 - 2:19 μ.μ.
Blogger Ο/Η Poet είπε...
Χαίρομαι και σ' ευχαριστώ θερμά, Ευγενία μου. Ελπίζω να μπόρεσα να του προσφέρω έστω και λίγα από τη θάλασσα μέσα μου. Γιατί εκείνος μου έδωσε ένα καινούριο νόημα στη ζωή. Ένα καινούριο πολύχρωμο νόημα, κυριολεκτικά έναν λόγο ύπαρξης. Ακολούθησαν οι λέξεις, η προσπάθεια να εκφράσω το άρρητο.
9 Απριλίου 2010 - 3:35 μ.μ.
Διαβάζοντας (άλλη μια φορά) το εκπληκτικό σου ποίημα,
μαζί με τα σχόλια που το συνοδεύουν,
καταγοητευμένη (και κατασυγκινημένη), σκέφτομαι
πόσους δρόμους μπορεί να βρει η αγάπη και η τρυφερότητα
-αλλά και η ευγνωμοσύνη-
μέσα από τα μάτια του παιδιού μας,
που όταν ήμαστε πολύ νέοι, δεν μπορούσαμε ίσως
να συλλάβουμε το νόημα που δίνει η ύπαρξή του στη ζωή μας.
Εγώ μάλιστα, ως δυστυχισμένο παιδί διαλυμένης οικογένειας, έλεγα ότι δεν θέλω παιδιά στη ζωή μου. Ιδέα δεν είχα τι σημαίνει να μεγαλώσεις ένα παιδί. Και ήρθε ο Νίκος και τα άλλαξε όλα.
Άνοιξε κρουνούς αγάπης και τρυφερότητας μέσα μου που αγνοούσα. Του έγραψα δυο παραμύθια και δεκάδες ποιήματα. Και μερικά διηγήματα. Το παραμύθι «Νόσιλκα» του 1989 είναι αναγραμματισμός του Νικόλας.
Ίσως το σπουδαιότερο απ' όλα όμως ήταν ότι ένιωσα μέσα μου βαθιά ότι είναι ωραιότερο να δίνεις παρά να παίρνεις. Και ότι παίρνεις δίνοντας. Με δυο λόγια, ο Νίκος με έκανε καλύτερο άνθρωπο, Κική μου. Κι εγώ του αφιέρωσα τη ζωή μου. Αυτό ήταν το πιο ωραίο ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου