χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
Το λάτρεψα!!!!!
Καλές γιορτές με αγάπη και υγεία
φιλιά
Χαίρομαι και σε ευχαριστώ, Ελένη μου. Καλά Χριστούγεννα και φωτεινός ο καινούριος χρόνος.
Ναι, το θυμάμαι αυτό το ποίημα! Γιατί ήταν και δικό μου αγαπημένο!!! Και θυμάμαι πως η Ισιδώρα είχε φύγει από αυτόν τον κόσμο, έτσι είχατε πει, σωστά;
Και θυμάμαι πως παρά το γεγονός αυτό, εγώ είχα συγκλονιστεί με το "είσαι καλά;"
Ναι το είχα λατρέψει αυτό το ποίημα! Για την ευαισθησία κυρίως του τελευταίου στίχου.
Χαίρομαι που το ξαναδιαβάζω και που είναι το πρώτο ποίημα που με υποδέχεται εδώ το νέο έτος.
Καλή Χρονιά, να γράφετε πάντοτε διαμαντάκια!
Καλά θυμάσαι, Βαϊα μου. Πράγματι έμαθα πριν μερικά χρόνια ότι η Ισιδώρα, που δεν είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά, είχε πεθάνει. Όπως στους ρομαντικούς έρωτες του μεσαίωνα. Γι΄αυτό αν σου πει κανείς ότι δεν υπάρχει ευαισθησία, τρυφερότητα, ρομαντισμός στην εποχή μας, μην τον πιστέψεις.
Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ, καλή μου. Και βέβαια που έχεις αδυναμία στο ποίημα αυτό. Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι, με τη σειρά μου, μια φωτεινή και δημιουργική χρονιά με όλα όσα λαχταράει η καρδιά σου.
Δημοσίευση σχολίου