μη με κοιτάτε έτσι χλωμό
καλοντυμένο
με τρόπους άνετους και με κινήσεις
από το σπίτι στο γραφείο
απ' το γραφείο στο σπίτι
σε μάταιο κύκλο ερμητικά κλεισμένο
μη με κοιτάτε έτσι δειλό
με το σημάδι του γραφιά στο δάχτυλο
με τον μισθό στην πρώτη και στις δεκαπέντε
ανίδεο
ή με τη γνώση υποταγμένη
εγώ
κρύβω στα μάτια μου οράματα που οδηγούν
σε τόπους και καιρούς που θάρθουν
εγώ
μπορώ με μια φωνή
να πλημμυρίσω τις πλατείες
τους δρόμους με σημαίες και λάβαρα
με μια βουή ασυγκράτητη που καταλύει τα πάντα
η φαντασία μου εξουσιάζει τη ζωή σας
(από τη συλλογή Αναρχικά, 1979)
6 σχόλια:
Ο/Η kanella16 είπε...
Μακάρι να μπορούμε πάντα να το λέμε...
7 Απριλίου 2010 - 12:05 μ.μ.
Ο/Η Poet είπε...
Στη φαντασία και στην ουτοπία.
7 Απριλίου 2010 - 6:06 μ.μ.
Α, τι ωραίο ποίημα από "Τα αναρχικά"! (Έρχεται τη σωστή στιγμή, για να συμπληρώσω όσα μου λείπουν.)
Όμως, θα ήταν παράλειψή μου να μην πω πόσο με συγκινεί κάθε φορά το "Ένα παιδί".
Εκπληκτικό ποίημα, υψηλής συγκινησιακής φόρτισης. Γεμάτο εικόνες, μνήμες, συναισθήματα.
Και μια υποδόρια μελαγχολία που το διατρέχει απ' άκρη σ' άκρη.
Νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα που όμως υπάρχει, κάπου στο βάθος, κρυμμένη στον ενήλικα.
Τυχερός όποιος αξιώθηκε να έχει τη Μούσα με το μέρος του!
Δωράκι για την περίσταση:
http://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4
Κική
Δεν ξέρω, Κική μου, αν μπήκες στο έτος 2008 (δεξιά στο ιστολόγιο), όπου υπάρχουν και άλλα ποιήματα από Τα αναρχικά που ενδεχομένως σου λείπουν. Περιττό να πω ότι στο συγκεκριμένε «Εγώ» μου έχω μια αδυναμία. Και ποιητική.
Ε, το ένα παιδί φυσικά είμαι εγώ στο τζάμι της μπαλκονόπορτας στην Πλατεία Δικαστηρίων. Στην οδό Αγνώστου Στρατιώτου 4, ως αργότερα άγνωστος στρατιώτης της λογοτεχνίας. Πόση νοσταλγία πια, πόση σπαρακτικά χαμένη αθωότητα, πόσο θάνατο μέσα στη ζωή μπορεί κανείς να νιώθει, ιδίως μόνος αργά το βράδυ; Μεγάλο τίμημα απαιτεί η μούσα, μερικές φορές αφόρητο.
Σε ευχαριστώ, Κική μου, για ένα ακόμη πλούσιο και εύστοχο σχόλιο. Τρέχω να δω το δώρο μου.
Σε ευχαριστώ, αυτή τη φορά για το ωραίο βίντεο με το τραγούδι του Μάριου Φραγκούλη.
Και κάτι σαν νέο σχετικό. Σε μια ποιητική παρέα στη Θεσσαλονίκη έχουμε συζητήσει για μια ομαδική εκδήλωση με ποιήματα πυ έχουν ως θέμα το παιδί. Μάλλον τον προσεχή Οκτώβριο τη βλέπω να γίνεται. Καλό βράδυ.
1. Με ενθουσιάζει η ιδέα.
Προτείνω να διανθίσετε τα ποιήματα με μουσική και σχετικά τραγούδια, να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί (και πόσο δύσκολο είναι, σχεδόν πρακτικά αδύνατο).
2. Ναι, έχω συγκεντρώσει όσα από τα ποιήματα είναι ξεκάθαρο ότι ανήκουν στα "Αναρχικά". Τα υπόλοιπα είναι αλλού.
3. Οι στίχοι του Καρασούλου στο εν λόγω τραγούδι του Φραγκούλη μου κάνουν ένα μεγάλο "κάτι".
Κική
Η ιδέα ήταν του Παναγιώτη Γούτα, πεζογράφου, ποιητή και κριτικού.
Θα σε θέλαμε κι εμείς στην παρέα αλλά δυστυχώς βρίσκεσαι πολύ μακριά.
Στις ποιητικές εκδηλώσεις έχουμε συνήθως μουσικά διαλείμματα, ακριβώς για να παίρνει μια ανάσα ο κόσμος από τον ποιητικό καταιγισμό. Κατηγορηματικά όμως όχι τραγούδια. Τα τραγούδια έχουν τους δικούς τους, συνήθως αφελείς, στίχους και θα προκαλούσαν σύγχυση στο ακροατήριο. Εξάλλου άλλο ο ποιητής και άλλο ο στιχοπλόκος.
Η δύναμη της μουσικής όμως δίνει μιαν άλλη διάσταση στους στίχους
και έτσι όλοι λατρεύουμε τραγούδια που οι στίχοι τους δεν στέκονται από μόνοι τους με τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου