χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
6 σχόλια:
Αυτό θα πει να είσαι ποιητής! Δίνεις άπειρη διάσταση στη στιγμή. Της αφαιρείς τα όρια του χρόνου, χωρίς να περιορίζεις στο ελάχιστο τη πυκνότητά της… Αντίθετα μάλιστα!
Υπέροχο Τόλη!
Χαίρομαι που σου αρέσει, Μελίνα μου, και σε ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιό σου. Πράγματι δίνω άπειρη διάσταση στη στιγμή. Και ένταση. Μην ξεχνάς ότι έχω γράψει ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα με τίτλο Η γοητεία των δευτερολέπτων αλλά και ότι διατηρώ το ομώνυμο ιστολόγιο.
Για να είμαι ακριβέστερος μάλιστα, δίνω άπειρη διάσταση, ένταση και πυκνότητα στην ερωτική στιγμή. Με την έννοια του έρωτα για τα θαύματα του σύμπαντος κόσμου. Πρωταρχικά για το θαύμα γυναίκα αλλά και για το θαύμα αθωότητα και για όλα τ' άλλα θαύματα ως τα ελάχιστα της καθημερινής ζωής.
Από αυτό το τελείωμα του Ποιήματος
ξεκινούν Όλα όσα υπονοούνται επιτυχώς...
Συμφωνώ μαζί σου, Κάκια. Θα έλεγα μάλιστα ότι όλα όσα υπονοούνται είναι εν δυνάμει αντικατοπτρισμοί του πρώτου εκείνου αγγίγματος.
Kαλημέρα και Χρόνια πολλά
πέρασα να ευχηθώ
να περάσετε όμορφα και με ζεστή καρδιά αυτές τις μέρες των γιορτών κοντά στους αγαπημένους σας ανθρώπους.
Καλά Χριστούγεννα !
Καλημέρα και χρόνια πολλά, Λεβίνα.
Χρόνια πολλά με υγεία και αγάπη, χρόνια πολλά και φωτεινά και, μια και οι ευχές ανταλλάσσονται σ' αυτό το ποίημα, χρόνια ερωτικά. Με την ευρύτατη έννοια της λέξης.
Καλά Χριστούγεννα !
Δημοσίευση σχολίου