είναι στιγμές που οι λέξεις δραπετεύουν
από τη σκέψη
από τα χείλη
απ’ τις σελίδες των βιβλίων
και γίνονται ένα μπλε βαθύ
ή της φωτιάς το κόκκινο σε ζωγραφιά
του έρωτα και τ’ ουρανού
άλλοτε πάλι ξαφνικά
το ανέκφραστο που εκφράζουν
γίνεται νότες
μουσική νυχτερινή
σ’ έρημο δρόμο με αρχαίους κυβόλιθους
κανείς δεν ξέρει
ποιον άλλο κόσμο θα συνθέσουν
κανείς δεν τις αναγνωρίζει
καθώς στη νέα τους διάσταση
χαμογελούν
αδιόρατα, ανεπαίσθητα
αινιγματικά
4 σχόλια:
Ακριβώς – ακριβώς!!! Αυτοί οι μικροί δραπέτες είναι που πλάθουν το σύμπαν της τέχνης! Με τους ήλιους και τους πλανήτες του, με τους αστέρες και τους γαλαξίες του. Ακούραστα και αιώνια.
Ο πλούτος μιας αλήθειας πολύ όμορφα δοσμένης μέσα από λιτούς στίχους!
Αυτό δεν είναι τέχνη; Σε όποια της μορφή... να εκφράσει εκείνο το ανέκφραστο συναίσθημα, εκείνην την ανέκφραστη ρυτίδα του ουρανού...
Υπέροχος για άλλη μια φορά μας ταξιδέψατε!
Καλησπέρα!
Οι μικροί δραπέτες που μπορεί να είναι λέξεις, χρώματα ή νότες. Τι άλλο ακόμη; Όλα τα μαγικά του κόσμου που αναζητούν τη μυστική τους ενότητα. Όπως ο ποιητής είναι ζωγράφος και ο ζωγράφος ποιητής ή μουσικός.
Σε ευχαριστώ, Μελίνα μου, και χαίρομαι που δεν διαφέρει η οπτική και η αλήθεια μας. Αυτή που κάποτε έκθαμβοι ανακαλύψαμε.
Ναι, Βαϊα μου γλυκιά, τέχνη είναι αυτή ακριβώς η απόπειρα. Με όποιο μέσο να προσεγγίσεις το απρόσιτο, να αγγίσεις το ανέγγιχτο, να εκφράσεις το άρρητο. Θνητός εσύ, να μιλήσεις με τη γλώσσα της αιωνιότητας.
Νομίζω ότι αξίζει να αφιερώσεις τη ζωή σου σ' αυτόν τον ωραίο χαμένο αγώνα. Σ' ευχαριστώ, κοριτσάκι, καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.
Δημοσίευση σχολίου