.jpg)
χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
εκπληκτικό να ξαναδιαβάζεις
τα γραπτά σου!
κάθε φορά
μοναδική
κάθε θέαση
μοναδική
όπως κι αυτά που κρύβονται
στη σκέψη μας
και περιμένουν
τη στιγμή
καλό απόγευμα Τόλη
Έτσι ακριβώς είναι, γλυκιά μου. Και ακόμη πιο εκπληκτικό είναι να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ένας απλός διάμεσος, ο πρώτος αναγνώστης των ποιημάτων σου, των βιβλίων σου. Αυτή είναι μια στιγμή δέους, μια στιγμή έκστασης. Ίσως και υπέρβασης.
Καλό ξημέρωμα.
Καλησπέρα Τόλη και Χρόνια πολλά, πάλι. Σήμερα επιστρέψαμε από Σάμο κι έπεσα πάνω σ' αυτό το ποίημα που ήρθε σαν απάντηση σε κάποια ερωτήματα που είχα. Μου κάνει εντύπωση που με τόση μετριοφροσύνη λες ότι είσαι ένας απλός διάμεσος. Τελικά η διαδικασία της ποίησης έχει κάτι το υπερβατικό. Μια γνωστή μου ζωγράφος μου είχε πει κάποτε ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος που γεννιέται σοφός κι ίσως έχει δίκιο. Καληνύχτα.
Καλημέρα και χρόνια πολλά, Μαρία μου.
Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου και για τη δική μου ποίηση. Δηλαδή, για την ποίηση που δόθηκε σε μένα με την εντολή να της αφιερώσω τη ζωή μου. Αυτό έκανα σαν κάτι απλό και αυτονόητο.
Σταδιακά λοιπόν και με κατάπληξη έως δέος, εγώ ο άθρησκος, συνειδητοποίησα ότι η ποίησή μου είναι ένθεη. Ένιωσα και νιώθω ότι μια άγνωστη δύναμη μου υπαγορεύει τα όσα γράφω. Δεν πρόκειται λοιπόν για μετριοφροσύνη αλλά για την προσωπική μου αλήθεια.
Τώρα, αν αυτή περιέχει κάποια ψήγματα σοφίας, ίσως αυτά να αποτελούνται από πόνο, πίκρα και απελπισία. Από απώλεια. Και από αγάπη όμως. Πάντοτε και από αγάπη. Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου