σε μυστικά κυκλώματα του εγκεφάλου
και σε άγνωστες διαστάσεις των κυττάρων
ελλοχεύει ο θανάσιμος αντίπαλος
ένας καταχθόνιος συνωμότης
που απεργάζεται την καταστροφή μας
με αξιοθαύμαστη υπομονή
να φοβάσαι την πικρή γεύση της μοναξιάς
και το ανεξερεύνητο φάσμα της αλήθειας
the enemy within
in secret networks of the brain
and unknown dimensions of the cells
the deadly adversary lies in ambush
an infernal conspirator
plotting our destruction
with fascinating persistence
beware of the bitter taste of solitude
and the unexplored spectrum of truth
translated by Tolis Nikiforou
from Pilot to the infinite, 1986
και σε άγνωστες διαστάσεις των κυττάρων
ελλοχεύει ο θανάσιμος αντίπαλος
ένας καταχθόνιος συνωμότης
που απεργάζεται την καταστροφή μας
με αξιοθαύμαστη υπομονή
να φοβάσαι την πικρή γεύση της μοναξιάς
και το ανεξερεύνητο φάσμα της αλήθειας
the enemy within
in secret networks of the brain
and unknown dimensions of the cells
the deadly adversary lies in ambush
an infernal conspirator
plotting our destruction
with fascinating persistence
beware of the bitter taste of solitude
and the unexplored spectrum of truth
translated by Tolis Nikiforou
from Pilot to the infinite, 1986
12 σχόλια:
Αντίο
Καλό ταξίδι.
Τα είπες όλα ποιητή μου!
Μα όλα!
ΣΕ φιλώ αγαπημένε φίλε.
Α, όχι, όχι, Ουρανία μου. Έχω να πω κι άλλα.
Χαμόγελο.
Μακάρι να μπορούσαμε να του την εξαντλήσουμε την υπομονή και να μας άφηνε στην ησυχία μας.
Όμως δυστυχώς ο φόβος παραμένει και χωρίς προτροπή.
Η «πέμπτη φάλαγγα» είναι πάντα η πιο επικίνδυνη, Χρωματιστή μου. Ιδού πώς έλαβε την ονομασία της. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, τη Μαδρίτη κατείχαν οι δημοκρατικοί και την πολιορκούσαν τέσσερις φάλαγγες του στρατού του Φράνκο. Ένας ισπανός στρατηγός είπε τότε ότι τη Μαδρίτη θα καταλάμβανε η «πέμπτη φάλαγγα». Δηλαδή, η φασίστες που βρίσκονταν μέσα στην πόλη.
Ο εσωτερικός εχθρός λοιπόν. Θυμήσου και την παροιμία, «θεέ μου φύλαξέ με από τους φίλους μου γιατί από τους εχθρούς μου ξέρω να φυλάγομαι και μόνος μου».
Ο μόνος πραγματικός εχθρός.
Αθροίζοντας νίκες κατακτάμε ποσοστά υπέρτατης ελευθερίας...
Καλησπέρα φίλε μου.
Θυμάμαι ένα παλιό έργο με τίτλο "A hatful of rain". Αθροίζουμε νίκες, αθροίζουμε και ήττες, φίλη μου. Κατακτάμε ποσοστά ελευθερίας και εκείνο που απομένει στο τέλος είναι «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή».
Μου αρέσει όμως η ουτοπική αναζήτηση. Τώρα που δεν υπάρχει δρόμος, ποιος είναι ο δρόμος για την Ουρανούπολη;
Καλό ξημέρωμα.
ο εσωτερικός εχθρός!
πόσο ικανοί είμαστε να τον αναζητήσουμε;
πόσο ικανοί είμαστε να τον εντοπίσουμε;
πόσο ικανοί να τον πολεμήσουμε;
ή μήπως απλά πρέπει μόνο να συνυπάρξουμε;
Πρόκειται για κάτι σαν τον ιστορικό συμβιβασμό (compromesso storico) του Μπερλίγκουερ, Νέλλη μου, της αριστεράς με τη δεξιά. Ή σαν την παρότρυνση των ψυχολόγων: "make a friend of your phobia".
Ο εχθρός βρίσκεται στα γονίδιά μας, είναι αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό (awareness), τότε θα μάθουμε καλύτερα να ζούμε μαζί του. Τότε θα μειωθεί η δύναμή του και θα φτάσουμε σε κάποιο βαθμό γαλήνιας αποδοχής του πεπρωμένου μας.
Πόσο σοφό το νόημα του εξαίρετου ποιήματός σου Τόλη.Μάθημα υπαρξιακής φιλοσοφίας εκφρασμένο με τη μαγεία της ποίησής σου.
Πιστεύω πάντα, Γιάννη μου, ότι το μοναδικό ερώτημα είναι ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Το μοναδικό και αιώνια αναπάντητο ερώτημα. Και δεν μας ικανοποιεί το εύλογο τίποτα και πουθενά.
Σε ευχαριστώ θερμά.
Δημοσίευση σχολίου