στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι
είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι
είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;
24 σχόλια:
Αααααχχχ Ευφράνθηκε η ψυχή μου κι ας βρέχει με το τουλούμε έξω απόψε.
Ανθίζει ανθίζει κι ας είναι φθινόπωρο!
Να είσαι καλά, Τόλη.
ειναι μια μέρα καθημερινή σα νά 'ναι Κυριακή με κείνη την παλιά καλή της έννοια!
με γέμισες χρώματα και ευωδιές
καλημέρα σου
Βλέπεις ότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες για να σε ευχαριστήσω. Κι ας βρέχει με το τουλούμι μέσα μου.
Έτσι είναι η ζωή, Λίνα μου. Ανθίζει, μαραίνεται και ανθίζει πάλι. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το βλέπουμε είτε όχι.
Καλό βράδυ.
Αυτή η πραγματική πρωινή εικόνα στην κατάφυτη πρασιά, που σχηματίζεται ανάμεσα στη δική μας σειρά οικοδομών και την επόμενη, με αφήνει συχνά άφωνο, Νέλλη μου. Με πόσο λίγα και πόσο απλά πράγματα μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος!
Όσο για την Κυριακή με κείνη την παλιά καλή της έννοια, έχω ένα ποίημα στην ίδια συλλογή με τίτλο «ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα». Όταν έρθει η ώρα του, ελπίζω να μην ξεχάσω να σου το υπενθυμίσω.
Καλό βράδυ.
Άνθίζει και η καρδούλα μου όταν ανθίζει ο κόσμος!
Και δεν νοιάζομαι αν είναι κρυφά ή φανερά.
Αρκεί να ανθίζει...
Ανθισμένη, μετά το άγγιγμα των στίχων σου,σε γλυκοφιλώ ποιητή μου.
Να είσαι καλά και να είσαι πάντα ανθισμένη, Ουρανία μου.
Πρέπει να πω για μια φορά ακόμη πόσο εκπληκτικά εκφραστική είναι η εικόνα της Τζούλιας γι' αυτή την άνοιξη στην καθημερινή ζωή που ξαφνικά προσλαμβάνει μια μαγική διάσταση.
όλα ανθίζουν κρυφά... απλά πάντοτε, κάποιοι έχουν τα μάτια να τα δούν να ανθίζουν και κάποιοι όχι.
Αφιερωμένο σε σένα, Ποιητή, το παρακάτω απόσπασμα από ένα αγαπημένο μου βιβλίο, το "Κορίτσι με τα Πορτοκάλια" του Jostein Gaarder :
" Δεν έχω τίποτα με τις σκιές ματιών και με τη μάσκαρα. Αλλά βρισκόμαστε σε ένα πλανήτη του Διαστήματος! Κι αυτή η σκέψη είναι τρέλα ! Είναι τρέλα να σκέφτεσαι ότι υπάρχει αυτό που λέμε Διάστημα. Όμως υπάρχουν κάποια κορίτσια που από την πολλή μάσκαρα δε βλέπουν το διάστημα. Και υπάρχουν ασφαλώς αγόρια που από το πολύ ποδόσφαιρο δε μπορούν να δουν πέρα από τον ορίζοντα. Πολλοί άνθρωποι ζούν όλη τους τη ζωή χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αιωρούνται στον κενό χώρο"
"στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
.........
.........
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;"
Πρώτον η αποτύπωση του ποιήματος στην εικόνα είναι απόλυτα ταιριασμένη, μπράβο!
Λατρεύω τα ρήματα που χρησιμοπιείς κάθε φορά!
Ανθίζει ο κόσμος κάθε που η ματιά μας τον ορίζει με της Άνοιξης τις αρετές...ανθίζει μέσα μας κι ας λυσσομανάει του Χειμώνα ο νοτιάς!
Καλησπέρα Ποιητά..
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Πανδώρα, και σ'ευχαριστώ.
Ξέρεις όμως ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα (ή ανοησία); Να ζει κανείς μέσα στα θαύματα και να μην το ξέρει, να μην έχει την ευαισθησία ή τον χρόνο να το παρατηρήσει. Να μείνει εκστατικός μπροστά του. «Το κάθετι τριγύρω μας ένα αιώνιο μυστικό και ένα θαύμα» γράφω σε ένα ποίημά μου.
Δεν είναι αυτό θεωρητικό ή ποιητικό μόνο, είναι και η επιστημονική αλήθεια. Από τον άνθρωπο ως το πιο ασήμαντο αντικείμενο, τα πάντα είναι θαυμαστά και ανεξερεύνητα. Η αλήθεια τους είναι πέρα από τη νοητική μας ικανότητα και η προσέγγισή της είναι μια ψυχική διαδικασία. Ή, όπως είπε ο Κρισναμούρτι, «η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτι».
Υ.Γ. Με κανένα τρόπο όμως να μην πάψουν τα κορίτσια να βάζουν σκιές στα ματάκια τους.
Και το ποίημα και εσύ, Νατάσα μου, ουσιαστικά για τον έρωτα μιλάτε. Για τον έρωτα και το πάθος, το κυρίαρχο, το ακατάλυτο συναίσθημα, που είναι η ίδια η ζωή και ένα βήμα από τον θάνατο. Τον έρωτα που είναι η πηγή κάθε μορφής δημιουργίας.
Ένας ερωτευμένος, ένας παθιασμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην βλέπει τη ζωή να ανθίζει, δεν μπορεί να μην ανθίζει ο ίδιος ως το τέλος.
Κρυφά, μυστικά, μα και ολοφάνερα.
Κοιτάξτε. Είναι μπροστά στα μάτια σας.
Εφημερεύω κι έχω τη χειρότερη των διαθέσεων. Έξω είναι μια μαυρίλα χωρίς προηγούμενο. Συχνά κάτι τέτοιες στιγμές καταφεύγω στο ιστολόγιο αυτό. Πάντα με αποζημιώνει. Το ίδιο και σήμερα. ειδικά το "...παιχνίδια χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι...".
Τόλη, σ' ευχαριστώ για αυτή την ανάσα.
Ω, ναι, με σκιά ή χωρίς σκιά, τα μάτια οφείλουν να παρατηρούν, Ποιητή!
"Σκέφτομαι άρα υπάρχω", εξερευνώ. Με όλο τον κόσμο των αισθήσεων, της λογικής και των συναισθηματικών παρορμήσεων...
καλό σου μεσημέρι!
Η αίσθηση πως όλα μπορεί να πηγαίνουν και καλά, είναι υπέροχη, όταν δε από απλά πράγματα της καθημερινότητας, ασήμαντα σε άλλες στιγμές, αναδύονται σκέψεις, στάσεις, όμορφοι στίχοι.
καλό βράδυ
Τι ωραιότερο θα μπορούσα να ζητήσω, Μαρία μου, από το να είναι το ιστολόγιο αυτό μια ανάσα για τους αναγνώστες του; Να εισχωρούν τα ποιήματα στη βαριά ατμόσφαιρα ενός νοσοκομείου και να την απαλύνουν, στο ελάχιστο έστω. Κάποια ποιήματα.
Καλό βράδυ.
Τα μάτια δεν είναι μόνο για να παρατηρούν, Πανδώρα μου. Είναι και για να βυθίζονται μέσα τους οι άλλοι. Κάποιος άλλος τουλάχιστον. Ένα θεσπέσιο μακροβούτι χωρίς τέλος.
Καλό βράδυ.
Ναι, αυτή η αίσθηση είναι υπέροχη, Αλέξη. Τόσο σπάνια όμως. Πόσο θα ήθελα να είχα περισσότερες στιγμές ψυχικής ευφορίας!
Καληνύχτα.
Πόσο ταυτίζομαι μ αυτή τη ζεστασιά της καθημερινότητας.Η ποιητική ψυχή σου Τόλη ανιχνεύει τα διαμάντια της πιο απλής στιγμής.Γι αυτό μ αρέσει ο Παπαδιαμάντης.Νιώθω τό βάθος της απολυτης λιτότητας.Την αναίρεση ή το ξαναδιάβασμα της ύλης.Η ευτυχία είνα σαν γυμνό κορίτσι.
«Τα διαμάντια της πιο απλής στιγμής !!!»
Τα λες πολύ ωραία, Γιάννη μου, και συμφωνώ με όλα. Μόνο που το κορίτσι, να, δεν είναι απαραίτητο να είναι εντελώς γυμνό. Μπορεί να φοράει το άρωμά της.
Μα πως να μην ανθίζει ο κόσμος με τέτοια λόγια και μία τόσο ωραία εικόνα να τα σιγοντάρει; Να τ' απεικονίζει; Και τελικά να τα φωνάζει;
Μία ομορφιά αυτοί οι στίχοι.Απ' αυτές που έχω πολλή-πολλή ανάγκη τις τελευταίες μέρες.
Καληνύχτα, Τόλη μου.
Ε, τότε να σου θυμίσω το ποίημά σου. Γιατί εκείνοι που έχουν πολλή ανάγκη είμαστε εμείς, ανάγκη από σένα.
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
χαράματα και δάκρυα φορτωμένος ουρανός.
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.
με συγχωρείτε, είπε μ' ένα δειλό χαμόγελο,
οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες
έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
κι εγώ δεν έμαθα ποτέ αριθμητική
δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω.
όμως εσείς
το φόρεμα μου αν αφήσετε
για λίγο στο πάτωμά σας να θροϊσει
και ψιθυρίσετε σαν προσευχή
το κοριτσίστικο όνομά μου
ίσως και να με θυμηθείτε.
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
χαράματα ξανά.
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999
Καληνύχτα, Χαρά μου.
Καλά υπήρχε εδώ τόσες μέρες το ποίημα μου κι εγώ ήρθα μόλις;
Πόση χαρά με γέμισες...δεν ξέρεις.Πολύ όμορφο ποίημα...
Σ' ευχαριστώ, Τόλη μου και να με συγχωρείς που άργησα...
Νομίζω,πάντως πως πρέπει ν' αρχίσει η κ. Τζούλια να σημειώνει απουσίες. :-)
Είδες που ξέχασα να σε ειδοποιήσω; Δεν πειράζει. Να ήξερες μόνο μέσα από πόσο πόνο και πόση αγωνία αναδύεται αυτή η ανθοφορία! Πόσο ακριβά πληρώνεται.
Δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή. Κι έπειτα, η χαρά σου είναι μια ωραία ανταμοιβή.
Η κατά τα άλλα επιεικέστατη κυρία Τζούλια, στο θέμα των απουσιών σου θα είναι αυστηρή. Σε θέλει πάντα κοντά μας.
Δημοσίευση σχολίου