χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
16 σχόλια:
Καταπληκτικό το δέσιμο εικόνας και στίχων. Καλά πώς καταφέρνετε αυτή την ταύτιση; Εικόνα και στίχοι μαζί, σε μεταφέρουν τόσο πολύ, που έχεις την εντύπωση ότι ακούς τον άνεμο να τριγυρνά στο άδειο σπίτι και να χτυπά τα σκεβρωμένα παραθυρόφυλλα. Στοιχειωμένες φωνές σε καλούν γλυκά για να σε παρασύρρουν στ' αραχνιασμένα μονοπάτια της μνήμης. Καληνύχτα φίλοι μου.
Πολύ σωστά, αυτή είναι και δική μου απορία. Πώς καταφέρνεις λοιπόν, Τζούλια, αυτή την ταύτιση;
Να διευκρινίσω εδώ ότι πρώτα σχηματίζεται μια εικόνα στο μυαλό μου και μετά γεννιέται το ποίημα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η προ τριετίας εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική από την εικόνα της Τζούλιας. Και όμως. Με τον δικό της τρόπο, η Τζούλια κατόρθωσε, όπως το συνηθίζει, να απεικονίσει το πνεύμα και το άρωμα του ποιήματος, την ψυχή του.
Καλή σου μέρα, ΙΖΑ.
'Ιζα σ΄ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για τα καλά σου λόγια. Η μαγεία ανήκει πρωτίστως στην ποίηση του Τόλη, ποίηση αληθινή, που μου γεννά εικόνες. 'Ισως διαφορετικές από αυτές που είχε στο νου του ο ποιητής όταν έγραφε τα ποιήματα, αλλά τα συναισθήματα διαπερνούν το χρόνο και τις περιστάσεις και αυτό που απομένει είναι μια ακαθόριστη αίσθηση, μια "αύρα" πάνω τους που στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ την εκφράζω με εικόνες.
Κι άσε τον Τόλη να λέει για την "ψυχή" του ποιήματος... αυτή ανήκει αποκλειστικά σε κείνον...
την καλησπέρα μου
εξαίσια έναρξη του χειμώνα...
με εξαίσια εικόνα...
να σαι καλά ποιητή....
Τζούλια, ........... !!!
Σ' ευχαριστώ θερμά, Ηλιάνα. Κάτι μου λέει ότι θα πήγαινε κι ένα θλιμμένο ανατολίτικο τραγούδι ως μουσική υπόκρουση.
Καλό βράδυ.
Απολαμβάνω,ανασαίνω και αρνούμαι να φύγω από εδώ..!
Είστε Τολη και Τζούλια,αξιολάτρευτοι!
Καλημέρα, Ποιητή μου.
Έτσι απλά, χωρίς περιττές κουβέντες
αυτό το ποίημα θα το διαβάζω καθημερινά ακόμη κι όταν θα κάνεις νέα ανάρτηση.
Μου είναι αδύνατον να μην το διαβάζω.
Καλημέρα και στη Τζούλια που, με σεβασμό προς την εκάστοτε δημιουργία, δίνει απολύτως εκφραστικά τη σκέψη, το λόγο, το κυριότερο συναίσθημα του ποίηματος.
Η ματιά της πολύτιμη.
Αυτό θέλω κι εγώ, να δηλώσεις μονιμότητα. Από τώρα και στο εξής, θα είσαι το ουράνιο φόντο σε κάθε εικόνα της Τζούλιας. Ναι, καλή μου;
«Μου είναι αδύνατον να μην το διαβάζω».
Όσο κι αν είμαι, δικαιολογημένα πιστεύω, επιφυλακτικός στις διαδικτυακές φιλοφρονήσεις, θα πρέπει να τονίσω, Χαρά μου, ότι αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μου έχουν πει ποτέ για τα ποιήματά μου. Σ' ευχαριστώ.
Δεν πρόκειται για φιλοφρόνηση. Με μεγάλη ειλικρίνεια σου λέω πως το ποίημα σου αυτό το έχω διαβάσει πολλές φορές από τη στιγμή που το ανάρτησες.Ο κάθε στίχος διαδέχεται τόσο αρμονικά και μ' ευαισθησία τον άλλο που ακόμη και ανάποδα (ίσως με κάποιες μικρές αλλαγές σε άρθρα ή συνδέσμους) διαβάζεται με μεγάλη ευκολία μη χάνοντας τίποτε απ' το νοσταλγικά όμορφο νόημά του.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, για φιλοφρόνηση μα για την ανάγκη μου (ίσως να την εξέφρασα στο προηγούμενο σχόλιο με τολμηρό παρορμητισμό)να σου πω πως αυτό το ποίημα σου με παρέσυρε αλλιώς, με πήγε κάμποσα βήματα (ή χορευτικές φιγούρες)...πιο μακρυά.
Καλησπέρα!
θεωρώ μεγάλο δώρο,τη συνάντησή μας...
Υπάρχει μια συνθετική ενέργεια που περνάει υπέροχα, από τον έναν στον άλλον...
Συνθετική και όχι διαλυτική...
Δεν είναι υπέροχο, αυτό ποιητή μας;
Μου αρέσει ο «τολμηρός παρορμητισμός» σου (και οι χορευτικές φιγούρες σου). Δεν θα ήθελα να τον ανακόψω με κανένα τρόπο. Κι ακόμη, πιστεύω στην ειλικρίνεια σου. Και πιστεύω ότι είναι τυχερός εκείνος που αγαπάς, Χαρά.
Μην αφήσεις τη ζωή να σε αλλάξει, μικρή μου.
Καληνύχτα.
Είναι πράγματι υπέροχο, Ουρανία μου. Μια κοινότητα ελεύθερων ανθρώπων (όπως η ισπανική comuna libre), που τους συνδέουν τα κοινά ενδιαφέροντα, η κοινή ιδεολογία και πίστη στον άνθρωπο, το ίδιο χνώτο και άρωμα της ζωής. Ένα χαμόγελο, μια πηγαία συμπάθεια.
Είμαστε τυχεροί.
Mε εκνευρίζει η ευτυχία όλων αυτών των ανθρώπων που δεν ξέρουν οτι είναι δυστυχείς.....
...Αλλά καθότι η αληθινή τους ζωή είναι σαν των φυτών, αυτό που υφίστανται περνάει από πάνω τους χωρίς να αγγίζει την ψυχή τους, και ζουν μια ζωή που θα μπορούσε να συγκριθεί τελικά με τη ζωώ ενός ανθρώπου που έχει πονόδοντο, ο οπίος ταυτόχρονα κληρονόμησε μια περιουσία- την αληθινή περιουσία να ζει χωρίς να το αντιλαμβάνεται, το μέγιστο δώρο του να είμαστε όμοιοί τους, ανώτεροι σαν αυτούς (αν και με διαφορετικό τρόπο) στην ευθυμία και στον πόνο.
Γι' αυτό προπάντων, σας αγαπώ όλους σας. Αγαπημένα μου φυτά...
Μπερνάρντο Σοάρες
Μας έλειπε αυτή η κουλτουριάρικη πομφόλυγα και ευτυχώς μας την προσέφερε γενναιόδωρα ο Μπερνάρντο Σοάρες.
Κατά τα άλλα, καλωσόρισες φίλη μου. Καλά, δεν σε λένε Μαρία αλλά κάπως θα πρέπει να σε φωνάζουμε και όχι μ' αυτό το μακρυνάρι. Θα προτιμούσα να μας έγραφες κάτι δικό σου γιατί από τσιτάτα έχουμε χορτάσει από καιρό.
Αν πάλι μπήκες εδώ μέσα για καυγά (λέω τώρα), να είσαι βέβαιη ότι θα τον βρεις. Απολύτως βέβαιη.
Καλό απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου