μέσα στις στάχτες μου ενεδρεύεις
που εγώ σκαλίζω μάταια με τις λέξεις
δακρύζοντας κάθε φορά τυφλός.
είτε μιλήσω, είτε σιγήσω
θα 'μαι για πάντα σιωπηλός, το ξέρω.
είτε γελάσω, είτε δακρύσω
θα 'μαι για πάντα μόνος.
μόνος λοιπόν και σιωπηλός
τηρώ τις προαιώνιες εντολές
αναζητώ μια χώρα απρόσιτη
δακρύζοντας κάθε φορά τυφλός
που εγώ σκαλίζω μάταια με τις λέξεις
δακρύζοντας κάθε φορά τυφλός.
είτε μιλήσω, είτε σιγήσω
θα 'μαι για πάντα σιωπηλός, το ξέρω.
είτε γελάσω, είτε δακρύσω
θα 'μαι για πάντα μόνος.
μόνος λοιπόν και σιωπηλός
τηρώ τις προαιώνιες εντολές
αναζητώ μια χώρα απρόσιτη
δακρύζοντας κάθε φορά τυφλός
20 σχόλια:
...Θάμαι για πάντα μόνος.Μόνος λοιπόν και σιωπηλός...Σειρά μου να κλάψω με τα λόγια σου...Καλημέρα Τόλη μου
Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να 'ναι μόνος, Όλγα μου. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να 'ναι σιωπηλός. Κι εγώ κάθε άλλο παρά μόνος και σιωπηλός είμαι.
Είναι όμως κάποιες στιγμές αργά τη νύχτα που ξαναγυρίζουν άνθρωποι που πολύ αγάπησα και χάθηκαν. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, στενοί μου φίλοι. Η μνήμη τους, άγια για μένα, εντείνει μέσα μου την αναζήτηση για το νόημα της ύπαρξής μας. Τη μάταιη αναζήτηση στην οποία όμως είμαστε ταγμένοι. Το αιώνιο «γιατί» που κάνει τα μάτια μας να δακρύζουν. Με ένα δάκρυ ευγενικό, ίσως παρήγορο και λυτρωτικό.
Να είσαι καλά.
Κι αυτό το ποίημα σε α' ενικό
ο ορισμός του Ποιητή καλέ μου Τόλη;
Στα μάτια μου σίγουρα ναι.
Σε καλησπερίζω...
Πολλές φορές η μοναξιά πηγάζει, όταν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα.
Στους μοναχικούς και νοσταλγικούς σου στίχους αυτό διακρίνω
καλό βράδυ
Πώς να αμφισβητήσω εγώ αυτό που βλέπουν τα δικά σου μάτια, Χαρά μου; Θα έλεγα μόνο ότι είναι ο ορισμός του υπαρξιακού ποιητή.
Καλό βράδυ.
Υ.Γ. Δεν ξέρω γιατί αλλά, βλέποντας για ακόμη μια φορά τη φωτογραφία σου, μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος ενός θεατρικού έργου του Τένεσι Γουίλιαμς. "Τhe sweet bird of youth".
Υπάρχουν ποιήματά μου, Αλέξη, και πολύ πιο πρόσφατα, που είναι γραμμένα με εντελώς διαφορετική διάθεση.
Παρόλα αυτά έχεις δίκιο. Δεν έχω καμία ελπίδα. Μου μένει μόνο ο δρόμος μου. Δεν είναι λίγο.
Καλό βράδυ.
μες τη σιωπη της υπαρξης μου
μες τα βουβα μου γελια
μεσα στα δακρυα της ψυχης μου
βρηκα τη χωρα εκεινη που ζητουσα
λευκη κ αμολυντη της οποιας αγ(ρ)ιοσυνης
ανθρωπων που προσπαθησαν
να την εξανθρωπισουν
Ναι. Υπαρξιακός ποιητής!
Δεν έχω διαβάσει το θεατρικό μιας και το ανέφερες. Όπως και πολλά ακόμη...
Κάτι άλλο. Η Τζούλια είναι καλά; Τη χάσαμε εντελώς από τα blog της. Και φυσικά η απουσία της είναι αισθητή...Αν έχεις νέα της, πες μου.
Καλημερα, Ποιητή!
Αφού «βρήκες τη χώρα εκείνη που ζητούσες», Φωτεινή μου, «λευκή κι αμόλυντη», θα πρέπει να είσαι πολύ ευτυχισμένη. Ιδίως επειδή τη βρήκες μέσα σου. Γεγονός που σημαίνει ότι έχεις κατακτήσει την ψυχική γαλήνη. Πόσοι αξιώθηκαν μια τέτοια χάρη;
Καλή σου μέρα.
Πράγματι έχει γίνει αισθητή η απουσία της Τζούλιας, Χαρά μου. Μην ανησυχείς, είναι πολύ καλά.
Οι πρώτες μέρες του σχολείου όμως είναι δύσκολες και έχει πολλή δουλειά. Ιδίως τώρα που έχει αποφοιτήσει η «έκτη αταξία» και χρειάζεται μια περίοδος προσαρμογής με τα νέα ζουζούνια.
Προσθέτω τη δική μου έκκληση στη δική σου και ελπίζω να συγκινηθεί και να κάνει σύντομα την εμφάνισή της.
Είσαι πολύ νέα, Χαρά, και σίγουρα θα διαβάσεις χιλιάδες ωραία βιβλία ακόμη. Ένα θεατρικό έργο προσλαμβάνει βέβαια τις πλήρεις διαστάσεις του στο σανίδι. «Το γλυκό πουλί της νιότης» είχε γίνει και πολύ γνωστό κινηματογραφικό έργο με τον Πωλ Νιούμαν και την Ελίζαμπερ Τέιλορ, είχε μεταφραστεί και ανεβαστεί και στην Ελλάδα. Είναι ένα πικρό έργο όπως όλα του Τένεσι Γουίλιαμς.
Εμένα όμως μου δίνει μια μοναδική αίσθηση αφόρητης νοσταλγίας. Και μόνο ο τίτλος του.
Καλή σου μέρα, κοριτσάκι.
με συγκινεί πολύ που με αποζητάτε Χαρά και Τόλη...και μένα μου λείπετε πολύ, βλέπω όλα τα ιστολόγια, αλλά δεν προλαβαίνω να σχολιάσω γιατί αυτόν τον καιρό με έχει απορροφήσει πολύ η τάξη. Μόλις μπούμε σε ροή (πολύ σύντομα γιατί και τα φετινά εκτάκια είναι καταπληκτικά) θα είμαι πάλι κοντά σας.
όσο για το ποίημα...τι να πω...τα είπατε όλα πριν...ούτε θα τολμήσω να επιλέξω λέξεις ή φράσεις που μου άρεσαν,γιατί μάλλον θα πρέπει να το αντιγράψω ολόκληρο...
Είδες, Χαρά, που έλεγες να βάλουμε την (πώς τη λένε;) Νικολούλη να την ψάξει; Εμφανίστηκε αμέσως, αυθορμήτως και μάλιστα με καλά λόγια και για τους δυο μας. Η τυχερούλα με όλες αυτές τις παιδικές φατσούλες τριγύρω της. Κι εγώ άμα είχα ένα παιδομάνι να ομορφαίνει τη μέρα μου, στα ιστολόγια θα τριγυρνούσα;
Έτσι είναι! Οι ενέργειες της Νικολούλη (της πάντοτε κοκκινοφορεμένης) απέδωσαν καρπούς!
Πολύ χάρηκα για την εμφάνιση της αγαπημένης μου νονάς και πολύ ζηλέυω που ασχολείται με μικρά εκτάκια....!!!
Καλό βράδυ και απο εδώ...(τι ωραία που μέσα σε μια μέρα έχουμε πει και"καλημέρα" και "καληνύχτα"!!)
Αν ζηλεύεις, κάνε ό,τι κι εγώ. Έλα να γραφτείς στην τάξη της. Τόσο καλό κορίτσι που είσαι, θα γίνεις δεκτή αμέσως. Έχεις και τα μέσα, ολόκληρη νονά.
Καληνύχτα, Χαρά.
Νομίζω ότι η εικόνα σου εκφράζει θαυμάσια το ποίημα, Τζούλια.
Κι εγώ το ίδιο νομίζω...
η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε πολύ αυτό το ποίημα...
είχε μια σκληρότητα, αλλά και μια ευαισθησία απίστευτη...
την καλημέρα μου από το σχολείο...
Μόλις επισήμανες δύο από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του Σκορπιού, Τζούλια. Συνήθως ευαισθησία απίστευτη και τρυφερότητα, πολύ σπανιότερα σκληρότητα, ιδίως προς τον εαυτό του.
Στο ποίημα αυτό όμως νομίζω ότι κυριαρχεί η πλήρης επίγνωση του πεπρωμένου. Αυτός είναι ο κόσμος, αυτός είναι ο δικός μου δρόμος. Έστω. Χωρίς ψευδαισθήσεις.
Την καλημέρα μου στο σχολείο και τις διάφορες φατσούλες του.
Βαθιά συγκίνηση με διαπέρασε διαβάζοντας αυτό το ποίημα. Είναι τόσο γνήσιο στη σπαρακτική του αλήθεια, τόσο λιτά εξομολογητικό, τόσο σκληρά δυνατό. Περιεχόμενο και ύφος δένουν απόλυτα, φτιάχνουν τέχνη.
Σε ευχαριστώ θερμά, Αλεξάνδρα μου, που επέλεξες αυτό το ποίημα να σχολιάσεις τόσο εύγλωττα και εύστοχα. Μόνο κάποιος που έχει πονέσει βαθιά θα μπορούσε να το κάνει αυτό.
Δημοσίευση σχολίου