ένα σπουργίτι στην ξερή μου γλάστρα
και η γυναίκα έρημη πίσω απ' το χνώτο της
στο απέναντι μπαλκόνι
παράθυρα κλειστά και παγωμένο χώμα
γυμνό σκοτάδι από ψηλά στα τζάμια
χειμώνας άτεγκτος
που δεν παρηγορεί, δεν ψεύδεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
πόνος από τον ουρανό ως την άσφαλτο
και θάνατος
θάνατος που χορεύει στο κενό
και στροβιλίζεται
ποιος ζωγραφίζει θαύματα πάνω στους τάφους
ποιος είναι εκείνος
που μας δίδαξε όλες τις ερωτήσεις
και καμία απάντηση
σαν έντομα ποιος στις σελίδες καρφωμένους
μας περιεργάζεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
όρθια δέντρα και τυφλά βήματα στο πλακόστρωτο
ριπές ανέμου
φώτα που ανάβουν δω κι εκεί στη γειτονιά
απορημένα
ψυχές μέσα στο δέος της νύχτας
που ονειρεύονται
και η γυναίκα έρημη πίσω απ' το χνώτο της
στο απέναντι μπαλκόνι
παράθυρα κλειστά και παγωμένο χώμα
γυμνό σκοτάδι από ψηλά στα τζάμια
χειμώνας άτεγκτος
που δεν παρηγορεί, δεν ψεύδεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
πόνος από τον ουρανό ως την άσφαλτο
και θάνατος
θάνατος που χορεύει στο κενό
και στροβιλίζεται
ποιος ζωγραφίζει θαύματα πάνω στους τάφους
ποιος είναι εκείνος
που μας δίδαξε όλες τις ερωτήσεις
και καμία απάντηση
σαν έντομα ποιος στις σελίδες καρφωμένους
μας περιεργάζεται
κόσμος της τίγρης, κόσμος του χαμού
όρθια δέντρα και τυφλά βήματα στο πλακόστρωτο
ριπές ανέμου
φώτα που ανάβουν δω κι εκεί στη γειτονιά
απορημένα
ψυχές μέσα στο δέος της νύχτας
που ονειρεύονται
6 σχόλια:
Καλημέρα, Ποιητή μου.
"ποιός είναι εκείνος που μας δίδαξε όλες τις ερωτήσεις και καμία απάντηση"
ποιός είναι εκείνος που ισχυρίστηκε πως είμαστε αυτοδίδακτοι
ανάμεσα στο εμβρυακό μας βλέμμα
κι εκείνο το ατρόμητο μιας τίγρης
και ποιός βεβαίωσε πως θέλουμε να διδαχθούμε
αφού στ' άπειρο εκτεινόμαστε
κι εκείνο δεν ανέχεται ερωτήσεις
το "πώς" και το "τι" δεν αναγνωρίζει
κι οι απαντήσεις, αντίγραφα κλεμμένα απ' τον ουρανό..
"ιστορία που δεν επαναλαμβάνεται και δεν διδάσκει"
εκρηκτικό το ποίημα σου αυτό
γεναία παραδοχή, γεναίες τεθείσες ερωτήσεις...
"ψυχή μέσα στο δέος της νύχτας που ονειρεύεται" γεναία κι η κατάληξη.
Ίσως χρειάζεται γενναιότητα, Χαρά, για να κοιτάξεις τον κόσμο στα μάτια χωρίς παρήγορες ψευδαισθήσεις. Έτσι στυγνός κι αμείλικτος όπως είναι. Και, ταυτόχρονα, να βλέπεις τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα της καθημερινής ζωής. Αυτός ο συνδυασμός ίσως κρατήσει μέσα σου ζωντανά τα όνειρά σου. Χωρίς ελπίδα αλλά ζωντανά.
Καλή σου μέρα.
με συγχωρείς για τις τρεις ανορθόγραφες χρήσεις της λέξης "γενναίος"....δεν ξέρω γιατί μου κόλλησε μέ ένα "ν"...με ζάλισαν ίσως του χορού οι περιστροφές..κι είναι και μεσημέρι...
Εξ όσων γνωρίζω, είναι η μοναδική «ανορθογραφία» σου, Χαρά μου.
...Σαν έντομα ποιος στις σελίδες καρφωμένους μας περιεργάζεται...
Αλήθεια, Τόλη, πρέπει να διασκεδάζει πραγματικά αυτός ο κάποιος βλέποντας τις αντιδράσεις των ανθρώπων στο μικρόκοσμό τους. ίσως βέβαια να βλέπει με συμπάθεια όσες ψυχές "ονειρεύονται μέσα στο δέος της νύχτας".
Τα αιώνια αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα, Μαρία μου. Εγώ έχω μείνει στη φράση του Albert Camus στο φιλοσοφικό του δοκίμιο "The Rebel":
"When man submits god to moral judgement, he kills him in his own heart".
Δημοσίευση σχολίου