ο πλοηγος του απειρου: προδομένες λέξεις

προδομένες λέξεις

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
αυτές που έκαναν κουρέλι οι αιώνες
οι ίδιες λέξεις από μέσα μου αναβλύζουν

κόκκινο και βαθύ γαλάζιο, επανάσταση
αγάπη, όνειρο και θαύματα του κόσμου
χώμα στον ουρανό και μυστικά, ελευθερία
και πάνω απ' όλα η πατρίδα που είναι φως
και πάνω απ' όλα η ψυχή μου που είναι φώς

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
στο αίμα μου και στο άγνωστο που είμαι

4 σχόλια:

55fm είπε...: Προδομένες λέξεις...φωτίζονται!
Μου άρεσε πολύ,Τόλη μου!; 8 Ιουνίου 2009 στις 8:49 μ.μ.
Poet είπε...: Χαίρομαι πολύ, Όλγα μου.; 9 Ιουνίου 2009 στις 1:19 π.μ.
το πετάλι είπε...: "κόκκινο και βαθύ γαλάζιο, επανάσταση
αγάπη, όνειρο και θαύματα του κόσμου"

λιτός
όπως πάντα
με λέξεις απλές
μιλάς
για τα πολύ σημαντικά

Τόλη,
είσαι ποιητής...; 11 Ιουνίου 2009 στις 9:45 π.μ.
Poet είπε...: Ναι, έχω αυτό το αμφίβολο προνόμιο, Νίκο μου. Να είσαι καλά.; 11 Ιουνίου 2009 στις 1:06 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

χρωστάμε μόνον

το φως του κόσμου

(1979)

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

(1979)

είμαι ένα πυρωμένο σίδερο

που ανεξίτηλο σφραγίζει

στη μήτρα σου το μέλλον

κάθε σου ηδονικός σπασμός

μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται

είμαι η ίδια η ζωή

και είμαι αθάνατος

(1979)

το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου

(1979)

ο έρωτας ραπίζει

το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας

(1980)

φύλλο το φύλλο απόρθητη

στην έρημο η όαση θα φυτρώσει

(1991)

οι νεκροί

για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

(1991)

τα όνειρα που μείναν όνειρα

κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου

στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης

(1994)

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου

λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

(1997)

κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις

τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου

(1999)

σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή

με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της

(1999)

σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί

σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω

(1999)

έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,

όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι

(1999)

βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη

(1999)

είμαι όσα μου δόθηκαν

μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε

ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα

(1999)

το δέος μέσα μου ιχνηλατώ

να ζωγραφίσω το δικό του φως

(2002)

το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό

το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα

(2002)

υπάρχει μέσα μου ένα φως

που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα

και δεν παραδίδεται

(2002)

με δέος προφέρεται η ποίηση

καθώς προφέρει ανθίζοντας

ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

(2002)

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο

για να γεννηθεί

είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας

(2002)

όλα θα ξαναγίνουν χώμα

όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα

και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα

και η απόλυτη ελευθερία

(2002)

δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας

που ήταν τα πάντα

(2007)

άνθη της μνήμης

εξαίσια άνθη του νερού

(2007)

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω

μα σ’ αγαπώ

μ’ όλα τα γράμματα

μ’ όλα τα ρήματα

τα επιφωνήματα

με τη σιωπή μου

σ’ αγαπώ

(2009)

λέξεις αμετανόητες

τα χρόνια μου έζησα εξόριστος
ένας μισοσβησμένος στίχος
σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης

μέσα στο κάθε κύτταρό μου
ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία
έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει
ο καθημερινός τριγύρω θάνατος

πάντα ταξίδευα
αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε
και το άλφα της αγάπης σου
με σφράγισε πατρίδα
αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου

ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα
την ποίηση δεν εγκατέλειψα
τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται
πέρα ως πέρα φωταγωγημένα
από τα μάτια των παιδιών

Τόλης Νικηφόρου