αυτή την άνοιξη μου φάνηκε
στα μάτια των παιδιών πως δάκρυσε το φως.
είναι μεγάλη η γειτονιά μας
κι έχει πολλά παράξενα ονόματα
όμως το φως δεν το γνωρίζει.
δεν ξέρει καν το φως από σημαίες και λάβαρα.
το φως μιλάει τη δική του γλώσσα
και τη μιλάει καλύτερα
όταν αστράφτει στα μάτια των παιδιών.
κι αυτή την άνοιξη
καθώς ξεκίνησε γυμνό
για τη μοναχική πορεία στο άγνωστο
μου φάνηκε στα μάτια των παιδιών
πως δάκρυσε το φως
στα μάτια των παιδιών πως δάκρυσε το φως.
είναι μεγάλη η γειτονιά μας
κι έχει πολλά παράξενα ονόματα
όμως το φως δεν το γνωρίζει.
δεν ξέρει καν το φως από σημαίες και λάβαρα.
το φως μιλάει τη δική του γλώσσα
και τη μιλάει καλύτερα
όταν αστράφτει στα μάτια των παιδιών.
κι αυτή την άνοιξη
καθώς ξεκίνησε γυμνό
για τη μοναχική πορεία στο άγνωστο
μου φάνηκε στα μάτια των παιδιών
πως δάκρυσε το φως
3 σχόλια:
Αυτό το ποίημα γράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας.
Μια μεγάλη καλημέρα! Είναι απίστευτες οι εκφράσεις που γεννιούνται από το παιχνίδι που κάνει το φως με τα μάτια. Το "κατηγορώ" φωτισμένο και υγρό μέσα στα μάτια των παιδιών γίνεται κοφτερό σαν μαχαίρι.
Υπέροχο, Τόλη.
Σε ευχαριστώ, Μαρία. Η λέξη «φως» είναι η πιο αγαπημένη μου, εκείνη που χρησιμοποιώ πιο συχνά στα ποιήματά μου. Μαζί με τις λέξεις «ψυχή», «όνειρο», «ουτοπία»,«κόκκινο», «βαθύ γαλάζιο» «παιδιά» και «αθωότητα».
Το φως για μένα τα λέει όλα. Αισθάνομαι ότι είναι η πατρίδα μου, καταγωγή και προορισμός μου.
Όταν έβλεπα τα παιδιά σ' αυτόν τον πόλεμο, αισθανόμουν κι εγώ εντελώς ανυπεράσπιστος.
Δημοσίευση σχολίου