χαράματα και δάκρυα φορτωμένος ουρανός.
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.
με συγχωρείτε, είπε μ΄ένα δειλό χαμόγελο,
οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες
έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
κι εγώ ποτέ δεν έμαθα αριθμητική
δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω.
όμως εσείς
το φόρεμά μου αν αφήσετε για λίγο
στο πάτωμά σας να θροϊσει
και ψιθυρίσετε σαν προσευχή
το κοριτσίστικο όνομά μου
ίσως και να με θυμηθείτε.
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
χαράματα ξανά
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.
με συγχωρείτε, είπε μ΄ένα δειλό χαμόγελο,
οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες
έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
κι εγώ ποτέ δεν έμαθα αριθμητική
δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω.
όμως εσείς
το φόρεμά μου αν αφήσετε για λίγο
στο πάτωμά σας να θροϊσει
και ψιθυρίσετε σαν προσευχή
το κοριτσίστικο όνομά μου
ίσως και να με θυμηθείτε.
χτύπησε η χαρά
με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
χαράματα ξανά
12 σχόλια:
Από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματά σου, Τόλη! Πολύ χαίρομαι που το διαβάζω εδώ.
(Ναι, ναι, μου χτύπησε η χαρά κι εγώ της άνοιξα)
Χαίρομαι πολύ κι εγώ που σου χτύπησε η χαρά κι εσύ της άνοιξες, Λίνα. Έχω όμως μια απορία ως προς το γένος.
Δηλαδή, πώς ακριβώς ήταν η/ο χαρά; Ψηλός και μελαχροινός ή κανονικός και ξανθός; Ευγενικός σίγουρα. Και τρυφερός.
Κάτι μου λέει ότι η/ο χαρά ευδοκιμεί ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Δεν την/τον παίρνεις να κάνετε διακοπές μαζί στον ανάκτορό σου της Άνδρου. Μετά τόσες μεταφράσεις, καλό θα ήταν να ξεσκάσεις λιγάκι με το πρωτότυπο.
Μ΄αρέσει τόσο πολύ αυτή η συνομιλία...
Φεύγω... με βαθιά ανοιξιάτικη ανάσα και απίθανη διάθεση!
Ναι, Όλγα μου, αλλά η Λίνα «δεν λέει κουβέντα, κρατάει κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα».
Έχει και αυτό, τη δική του γοητεία Τόλη μου!
Τα ντοκουμέντα μπορεί να τα μοιράζεται, τα μυστικά όμως είναι δικά της!
Είστε χάρμα!!!
Ωραία. Η φωτογραφία (της χαράς)πιστεύω ότι είναι ντοκουμέντο. Ας μας τη στείλει (καθώς μπαίνει απ' τον φεγγίτη).
Ετσι είναι βλέπεις η χαρά.Δεν έρχεται ποτέ απρόσκλητη, δεν παραβιάζει παρά μόνο τις πόρτες που μένουν ανοιχτές.Απαιτώντας μ' ένα χτύπημα τόσο δα στον φεγγίτη να της επιτρέψουν με θροίσματα να φωτίσει καρδιές..Να της επιτρέψουν όμως!!Συνειδητά.Λάμπει τούτο το ποίημα Τόλη.
Λάμπει κι η μέρα σήμερα, Όλγα. Και μας υπενθυμίζει πάλι τη χαρά. Αυτή που απευθύνεται στις ανοιχτές καρδιές και τις κάνει να ανθίσουν. Γενναιόδωρα, παρήγορα, λυτρωτικά.
ας ανοίξουμε
την πύλη της ψυχής
να την υποδεχτούμε...
Τόλη,
πόσα ακόμα εξαιρετικά ποιήματα έχεις να μας δώσεις;
Έχουμε μέλλον, Νίκο. Μετά αρκετά ακόμη αυτής της συλλογής, υπάρχουν άλλες δύο που έχουν εκδοθεί, υπάρχουν τα ανέκδοτα ποιήματα και όσα πιθανόν θα γράψω ως τότε.
Βέβαια, μετά την επιλογή από μένα των ποιημάτων που θα αναρτήσω, ο καθένας έχει τις δικές του προσωπικές προτιμήσεις. Η φλόγα όμως δεν σβήνει.
Είναι πολυ τρυφερό το ποιhμα! Μου θυμίζει πουλιά που ραμφίζουν τα τζάμια, όταν τα θωρούν ότι είναι προεκτάσεις τ` ουρανού. Μερικά πουλιά ξεγελιούνται τόσο , που στο τέλος τραυματίζονται θανάσιμα..Η χαρά για λίγο μόνο διαρκεί(δυστυχώς)!
Γι' αυτό το λίγο, όμως, αυτό το ελάχιστο, το απέραντο, αξίζει η ζωή μας, Ευγενία. Αυτό το λίγο τ' ουρανού ε ί ν α ι η ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου