έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
τι είναι αυτός ο δρόμος και πού βγάζει.
ίσως τα μάτια μου να θάμπωσαν
ίχνη ζωής κρυσταλλωμένα στις σελίδες
κάτω απ' το φως όσα κοιτούσα
και δεν έβλεπα
εκείνοι που πολύ αγάπησα
ανίδεοι σαν κι εμένα.
έζησα χρόνια και δεν πήρα απάντηση
γιαυτό που αστράφτει μέσα μου
αυτό που μούδωσε πνοή και με σκοτώνει.
έζησα χρόνια και δεν έμαθα
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
τι είναι αυτός ο δρόμος και πού βγάζει.
ίσως τα μάτια μου να θάμπωσαν
ίχνη ζωής κρυσταλλωμένα στις σελίδες
κάτω απ' το φως όσα κοιτούσα
και δεν έβλεπα
εκείνοι που πολύ αγάπησα
ανίδεοι σαν κι εμένα.
έζησα χρόνια και δεν πήρα απάντηση
γιαυτό που αστράφτει μέσα μου
αυτό που μούδωσε πνοή και με σκοτώνει.
έζησα χρόνια και δεν έμαθα
20 σχόλια:
"έζησα χρόνια και δεν πήρα απάντηση
γιαυτό που αστράφτει μέσα μου
αυτό που μούδωσε πνοή και με σκοτώνει.
έζησα χρόνια και δεν έμαθα"
άραγε θα μάθουμε ποτέ;
το προαιώνιο υπαρξιακό ερώτημα, Τόλη,
το δίνεις με λόγο απλό, καθαρό, ουσιαστικό...
Σκέφτομαι μερικές φορές (παρηγορητικά άραγε;) πως ΑΝ υπάρχει απάντηση μπορεί και να είναι τόσο απαξιωτική για το να ζει κανείς που ίσως αξίζει να πεθάνω με την απορία.
Καλημέρα Τόλη μου!
Το προαιώνιο υπαρξιακό ερώτημα, Νίκο, το μοναδικό ερώτημα που υπάρχει.
Ασφαλώς δεν θα μάθουμε με την επιστήμη, ασφαλώς δεν θα μάθουμε ποτέ με τη λογική. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη διάνοια αδυνατεί να συλλάβει αυτή τη βαθύτερη γνώση.
Ίσως όμως αξιωθούμε εκείνο το άλλο φως, το μυστικό και λυτρωτικό, αν κάποτε περάσουμε από την κατακερματισμένη ύπαρξή μας στην ταύτισή μας με τον κόσμο. Αγνοί, αθώοι και ανυπεράσπιστοι σαν ένα χόρτο ταπεινό, σαν ένα λουλουδάκι του βουνού.
Καλή σου μέρα, Λίλιαν.
Τείνω να πιστέψω ότι αυτή η ζωή είναι μια έκπτωση, μια εξορία σε τόπο μαρτυρίου. Αυτό μου λέει η ψυχή μου, που βλέπει ίχνη μόνο από τα θαύματα της καταγωγής της. Και ονειρεύεται, λαχταράει την επιστροφή της στην πατρίδα.
Εκείνοι που αγάπησα ανίδεοι σαν κι εμένα..Ισως γι'αυτό όλα μας τα συγχώρησα..σαν κατάλαβα πως είμασταν απ' την αρχή στην ίδια βάρκα ταξιδιώτες στο κενό..
Υ.Γ.Θα τολμήσω μια εξομολόγηση..Σχεδόν έχω πειστεί, εγώ που δήλωνα άθεη παλιά..πως τίποτα δεν χάνεται οριστικά.Το πως συνέβη αυτό δεν έχει και πολύ σημασία γιατί ο δρόμος του καθενός είναι διαφορετικός.Είμαστε όμως φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό που φτιάχτηκε το σύμπαν..είμαι απολύτως σίγουρη πια γι' αυτό.
"έζησα χρόνια και δεν έμαθα"
όσο κι αν προσπάθησα
μερόνυχτα να αφουγκραστώ
ποιος κλάιει εντός μου
συγκλονιστικός στίχος
σαν την αλήθεια της ζωής
που απλώς υπάρχει...
Είναι μεγάλη υπεροψία να δηλώνει κανείς άθεος, Όλγα μου. Κι εγώ έχω υποπέσει σ' αυτό το λάθος. Γιατί κανείς έτσι δηλώνει ότι γνωρίζει τι είναι θεός και το αρνείται. Γνωρίζει δηλαδή αυτό που είναι αδύνατον να γνωρίσουμε.
Το δέχομαι μόνο ως αντίδραση στο άγος που ονομάζεται θρησκεία και εκκλησία. Σ' αυτούς που με την πράξη τους διαψεύδουν όλα όσα πρεσβεύουν με τόσο στόμφο και τόση έπαρση. Τους πραγματικά άθεους.
Περιορίζομαι τώρα να πω ότι δεν γνωρίζω. Ότι είμαι αγνωστικιστής, αν θέλεις. Το υπέρτατο δέος όμως υπάρχει πάντα μέσα μου. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Και η ποίηση μου είναι ένθεη. Όπως και τα πιο ταπεινό πλάσμα αυτού του κόσμου. Ένθεη και γεμάτη αγάπη, χωρίς πίστη και χωρίς ελπίδα.
Ναι, είμαστε όλοι αδέρφια, με κοινή καταγωγή, κοινή πατρίδα. Από το ίδιο αίμα, πάνω στο ίδιο καράβι, στο ίδιο μάταιο ταξίδι, στην ίδια περιπέτεια της ψυχής. Κι ας φαίνεται πως είναι διαφορετική. Κάποτε θα επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε, κάποτε όλα θα γίνουν ένα. Και το ένα αυτό θα είναι αγάπη, τίποτε άλλο.
Ναι, Τζούλια, τώρα στην ωριμότητά μου έχω τη φοβερή αίσθηση ότι δεν έμαθα τίποτα και τίποτα δεν γνωρίζω. Και ναι, κάποιος κλαίει μέσα μου απελπισμένα με κείνο το παράπονο του μικρού παιδιού που δεν μπορώ να αντέξω.
Η αλήθεια της ζωής. Πολύ πικρή, πολύ οδυνηρή, σχεδόν αφόρητη. Την βλέπουμε όμως κατάματα και προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθιο το κεφάλι. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Τίποτα παραπάνω. Τι άλλο; Θα 'λεγε κανείς πως θα καταλαβαίναμε όλο και περισσότερα όσο περνούν τα χρόνια, αλλά έχω την αίσθηση ότι το αντίθετο συμβαίνει.
Συγκλονιστικό, Τόλη.
Aπλά θαυμάζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο...σε εικόνα, σε στίχους, σε απόψεις!
Μια ζηλευτή στάση ζωής.
Τόλη, έζησες και μας μαθαίνεις!!!
Υπέροχη εικόνα, Τζούλια!
Ίσως το κάτι παραπάνω που καταλαβαίνουμε τώρα, Λίνα, να είναι η συναίσθηση της άγνοιάς μας.
Σ'ευχαριστώ.
Να είσαι καλά, Όλγα μου.
Είναι εκπληκτικό πάντως να λες ότι σας μαθαίνω εγώ που τίποτα δεν έμαθα. Όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επαναλαμβάνω μια ζωή τα ίδια λάθη.
`Οπως αναρωτιέσαι τώρα εσύ φίλε Poet, αναρωτιόταν κάποτε ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος:
"Τι γυρεύεις, τι θέλεις, μη και συ το γνωρίζεις; Κι έχεις πιάσει ποτέ σου το τι κυνηγάς; Μη όπου σπέρνεις καλό το κακό δε θερίζεις;
δε σκοντάβεις σε ρώτημα σ' ότι ρωτάς; Κι ό,τι σ' έχει μαγέψει, κι ό,τι σου έχει γελάσει, το έχεις μόνος κερδίσει, μονάχος ετοιμάσει..."
Και πιο κάτω δίνει την απάντηση στο μυστήριο της ζωής:
"`Ασε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει, άσ' τις ζάλες να σέρνουν τυφλά την καρδιά
κι αν τριγύρω βογγά, κι αν ψηλά συννεφιάζει, κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά
κι αν πικρό την ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνει, πάντα κάπου κρυφτή μια χαρά την προσμένει".
`Ενα απόσπασμα από το ποίημα "Ας τη βάρκα" που μ' αρέσει πολύ. Καληνύχτα.
Ωραίοι οι στίχοι του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, IZA. Και τόσο αληθινοί.
Μα, δεν αναρωτιέμαι μόνο εγώ. Όλη η ανθρωπότητα τις ίδιες απορίες έχει από τότε που ο άνθρωπος σηκώθηκε στα πισινά του πόδια.
Αν δεν βρίσκουμε τις απαντήσεις, συμφωνούμε τουλάχιστον στις ερωτήσεις.
Κι όσο για τις «ζάλες που σέρνουν τυφλά την καρδιά», στη δική μου ζωή άλλο τίποτα. Ευτυχώς που «πάντα κάπου κρυφτή μια χαρά με προσμένει».
Tι να πω Τόλη μου,
Είμαι ίσως ανάποδη...μαθαίνω από όσους δεν έμαθαν,αυτοί που τα έμαθαν όλα, μάλλον δεν με αφορούν!
Ένα από τα δυνατά ελαττώματά μου είναι ότι είμαι και αντιδραστική.
Εξ άλλου κάθετι που κάνουμε θεωρώ ότι έχει πολλές αναγνώσεις...το λάθος μπορεί να κρύβει το σωστό και το σωστό να είναι τεράστιο λάθος.
Ποιός το ορίζει άραγε αυτό;
Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Όταν η λογική έρχεται σε σύγκρουση με το συναίσθημα, υπερισχύει πάντοτε το συναίσθημα. Σε μένα τουλάχιστον. Και πώς να μάθει το συναίσθημα; Πώς να μάθει ο έρωτας για τη ζωή, για τη δημιουργία, για τη γυναίκα; Παραμένει πάντοτε αγράμματος, ανοιξιάτικος και εμπρηστικός.
Έτσι, τα λάθη μου είναι τα πάθη μου, Όλγα μου. Συν μερικά ακόμη.
Κι όσο για το λάθος που κρύβει το σωστό και το σωστό που αποδεικνύεται λάθος, έχεις απόλυτο δίκαιο. Πλήρωσα μεν ακριβά τα λάθη μου αλλά με ανέβασαν μερικές φορές στον ουρανό. Κι αναλογίζομαι την αφόρητη ανία μου αν είχα κάνει το σωστό.
Λίνα μου σ΄ευχαριστώ...
με τέτοιους στίχους οι εικόνες παίρνουν άλλη διάσταση...
"Εν οίδα ότι ουδεν οίδα" ήταν το πρώτο που διδασκόμασταν στα πρωιμα χρόνια μας,τότε που ξέραμε τόσα πολλά! Κι όσο περνούν τα χρόνια διαπιστώνουμερ το πόσο λίγα...Μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι παθαίνουν ανοια γιατί χρειαζεται να μηδενίσουν το εγκέφαλό τους. Οπως έγραψα κι εγώ
"τοσα πολλά που απόχτησα
δε ξέρω πια τί να τα κάνω.."
Λέω κι εγώ συχνά, Ευγενία μου, ότι στα εφηβικά μου χρόνια τα ήξερα όλα, τώρα είναι που δεν ξέρω τίποτα.
Τα φτωχικά μας υπάρχοντα, η γνώση, τα ταξίδια, τα βιβλία μας, η συγκλονιστική εμπειρία του έρωτα και της αγάπης, είναι προορισμένα να χαθούν για πάντα. Και όμως κάποτε να ξαναγεννηθούν κάπως αλλιώς και σε μιαν άλλη χώρα. Το αιώνια ανεξιχνίαστο θαύμα της ζωής.
Δημοσίευση σχολίου