αν θα μπορούσες να με συγχωρήσεις
για όσα είναι αδύνατον πια να διορθώσω
για κείνους που άφησα να φύγουν
μέσα στη νύχτα
και τους καλώ με δάκρυα να μ’ αξιώσουν
λίγα λεπτά από τον θάνατό τους
μια ανάσα από την απουσία τους
ένα μονάχα κύμα από το ωκεάνιο ταξίδι τους
για να σωριάσω όλα μου τα υπάρχοντα στα πόδια τους
να στρώσω τη ζωή μου και τις λέξεις μου
κιλίμι να πατήσουν
να οδηγηθώ από ένα ξέφτι φως
στα σφραγισμένα μάτια τους
για όσα είναι αδύνατον πια να διορθώσω
για κείνους που άφησα να φύγουν
μέσα στη νύχτα
και τους καλώ με δάκρυα να μ’ αξιώσουν
λίγα λεπτά από τον θάνατό τους
μια ανάσα από την απουσία τους
ένα μονάχα κύμα από το ωκεάνιο ταξίδι τους
για να σωριάσω όλα μου τα υπάρχοντα στα πόδια τους
να στρώσω τη ζωή μου και τις λέξεις μου
κιλίμι να πατήσουν
να οδηγηθώ από ένα ξέφτι φως
στα σφραγισμένα μάτια τους
4 σχόλια:
"ένα μονάχα κύμα από το ωκεάνιο ταξίδι τους
για να σωριάσω όλα μου τα υπάρχοντα στα πόδια τους"
μια ακόμη απόδειξη της τραγικότητάς μας
μετά την οριστική απώλεια
απεγνωσμένα αναζητούμε
αυτό που είχαμε δίπλα μας
και το αφήσαμε να φύγει
"μέσα στη νύχτα"
Τόλη, σχετικά με τα τρία πρώτα
από το "χώμα στον ουρανό"
μόνο τούτο,
ποτέ άλλοτε
δε βρήκα
στο τίποτα
τόσα πολλά...
είναι μοναδικά!
Δεν θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ, Νίκο, την απώλεια των ανθρώπων που αγάπησα. Χοροπηδάει ακόμη η καρδιά μου όταν βλέπω στον δρόμο κάποιον που τους μοιάζει.
Χαίρομαι που σου αρέσουν ιδιαίτερα αυτά τα ποιήματα. Τους έχω κι εγώ μεγάλη αδυναμία.
Δύσκολο πράγμα η απουσία αγαπημένων..Οντως κι εγώ το παθαίνω αυτό "παραγνωρίζοντας" κάποιον που τους μοιάζει.Ωστόσο μέσα από το φως των ποιημάτων νομίζω φωτίζει λίγο η απόσταση ανάμεσα στα γηινα και την απεραντοσύνη.
Αχ, Ευγενία μου. Αυτή δεν είναι παρά μια κραυγή απελπισίας. Απλής, ανθρώπινης, γήινης απελπισίας. Όχι μόνο δεν γυρίζουν εκείνοι αλλά φεύγουν κι άλλοι.
Δημοσίευση σχολίου