προβάλλει το χαμόγελό σου στο κατώφλι
και η καρδιά μου πράσινο φουντώνει
δέντρο πάνω απ' τη θάλασσα
κόκκοι ασημένιας σκόνης αιωρούνται
μέσα στο φως του βλέμματός σου
στα ράφια τα βιβλία ξεχειλίζουν
λέξεις μικρές κι αστραφτερές
κλωστές για τα κιλίμια
όπου σφυρίζουν και κινούνται παιχνίδια μαγικά
με τις κουρτίνες κάτασπρα πανιά
οι χαραμάδες διαστέλλονται και ταξιδεύουν
όλβιος εκείνος
που ζωντανός έφτασε κάποτε
στο χνάρι πούχε αφήσει το πρώτο βήμα του
και αξιώθηκε έκθαμβος ν' ανακαλύψει
ποιά μέσα του υπήρξε πάντοτε η πατρίδα
και η καρδιά μου πράσινο φουντώνει
δέντρο πάνω απ' τη θάλασσα
κόκκοι ασημένιας σκόνης αιωρούνται
μέσα στο φως του βλέμματός σου
στα ράφια τα βιβλία ξεχειλίζουν
λέξεις μικρές κι αστραφτερές
κλωστές για τα κιλίμια
όπου σφυρίζουν και κινούνται παιχνίδια μαγικά
με τις κουρτίνες κάτασπρα πανιά
οι χαραμάδες διαστέλλονται και ταξιδεύουν
όλβιος εκείνος
που ζωντανός έφτασε κάποτε
στο χνάρι πούχε αφήσει το πρώτο βήμα του
και αξιώθηκε έκθαμβος ν' ανακαλύψει
ποιά μέσα του υπήρξε πάντοτε η πατρίδα
3 σχόλια:
"...ζωντανός έφτασε κάποτε
στο χνάρι πούχε αφήσει το πρώτο βήμα του
και αξιώθηκε έκθαμβος ν' ανακαλύψει
ποιά μέσα του υπήρξε πάντοτε η πατρίδα ..."
Πώς είναι άραγε να γυρίζει κανείς πίσω και να διαπιστώνει ότι πάντα ήθελε τα ίδια πράγματα; Πολλές φορές επώδυνο.
Πανέμορφο ποίημα, Τόλη.
«προβάλλει το χαμόγελό σου στο κατώφλι
και η καρδιά μου πράσινο φουντώνει
δέντρο πάνω απ' τη θάλασσα»
Όμορφη εικόνα, υπέροχο ποίημα, Τόλη.
Eυχαριστώ, Maria Jose, ευχαριστώ, Λίνα. Η έννοια της πατρίδας και η αίσθησή της είναι πολύ έντονη μέσα μου. Ολοένα εκεί επιστρέφω με απέραντη νοσταλγία. Όπως στα δύο ομώνυμα ποιήματα που θα ακολουθήσουν.
Δημοσίευση σχολίου