σαν άγρια σκυλιά
σαν παγωμένος άνεμος
αν κάποτε μέρες τυφλές
ουρλιάζουν στο κατώφλι σου
κρατήσου από το μέσα σου
ποιες λέξεις έγραφε
το βλέμμα μου θυμήσου
πώς φώτιζαν και πώς τριζοβολούσαν
στο σπίτι μας τα ξύλα
γιατί ήταν ανοιχτή
και απροσπέλαστη η πόρτα μας
κόκκινες και γαλάζιες
ψηφίδες αποσπώ για σένα από τον ουρανό
με νύχια και με δόντια αθέατη
σου χτίζω μια μελλοντική πατρίδα
σαν παγωμένος άνεμος
αν κάποτε μέρες τυφλές
ουρλιάζουν στο κατώφλι σου
κρατήσου από το μέσα σου
ποιες λέξεις έγραφε
το βλέμμα μου θυμήσου
πώς φώτιζαν και πώς τριζοβολούσαν
στο σπίτι μας τα ξύλα
γιατί ήταν ανοιχτή
και απροσπέλαστη η πόρτα μας
κόκκινες και γαλάζιες
ψηφίδες αποσπώ για σένα από τον ουρανό
με νύχια και με δόντια αθέατη
σου χτίζω μια μελλοντική πατρίδα
2 σχόλια:
Γιατί ήταν ανοιχτή και απροσπέλαστη η πόρτα μας...
Αυτός ο στίχος Poet!Πες μου, γιατί απροσπέλαστη, από τι και ποιόν απροσπέλαστη μια πόρτα ανοιχτή;Κι αν η πόρτα της καρδιάς μας αυτή, τούτος είναι ο τρόπος ο μοναδικός για να κατοικηθεί;Ποιάς πατρίδας η νοσταλγία αδειάζει τα βλέμμτα των ανθρώπων;
Το αγάπησα αυτό το ποίημα σου Poet.Kαληνύχτα
Είναι πράγματι η πόρτα της καρδιάς μας, Όλγα μου. Ανοιχτή στην αγάπη και απροσπέλαστη από το κακό.
Ναι, ο μοναδικός τρόπος να κατοικηθεί η καρδιά μας είναι η αγάπη. Η αγάπη την αφήνει ανοιχτή και η αγάπη την κάνει απροσπέλαστη σε έναν αποτρόπαιο κόσμο.
Αυτό ήθελα να πω στον Νίκο μας κι αυτό λέω πάντα σε όλους. Η νοσταλγία της αγάπης δεν αδειάζει το βλέμμα των ανθρώπων, το γεμίζει, το εξημερώνει και το γαληνεύει. Γιατί ξέρουν ότι αγάπησαν και ότι αγαπήθηκαν.
Πιστεύω ότι αυτή ακριβώς η βαθύτερη κατανόηση σε έκανε να αγαπήσεις αυτό το ποίημα. Καληνύχτα.
Δημοσίευση σχολίου