Ο Τόλης Νικηφόρου διαβάζει δέκα ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη και τα αφιερώνει στους φίλους του με τις πιο θερμές ευχές για το 2011
Όπως η γάτα με το ποντίκι
Πριν από 4 χρόνια
τα χρώματα είναι φως
από τις μυστικές πηγές της μνήμης
τα χρώματα εκστατικά στα μάτια σου ανατέλλουν
λάμψεις, ήχοι βελούδινοι
φωνήεντα ενός άλλου κόσμου
εξαίσιο άρωμα
εξαίσιες λέξεις μουσικές
τα χρώματα είναι φως
τα μάτια σου είναι φως
πλάσματα του βυθού
εξόριστη ομορφιά
μέσα απ’ τα δάκρυα που αναζητά τον ουρανό
ερήμωσε απόψε η παραλία
ερήμωσε απόψε η παραλία
χωρίς ν’ ανθίζει ούτε ένα φως
στο μαύρο χώμα τ’ ουρανού.
κι έμειναν μόνα τους τα εφηβικά μας χρόνια
να περιμένουν το πλοίο για την απέναντι ακτή.
Λευκή το λένε πάντα ή Ευδοκία
αστράφτει τώρα μέσα στην ομίχλη
λες κι είναι χάραμα
λες κι είναι εξαίσιος ήχος μυστικός.
και να που ακούγονται φωνές
τραγούδια στο κατάστρωμά του
και να που κόκκινα φορέματα ανεμίζουν
για μια στιγμή η νύχτα πλημμυρίζει φως.
ερήμωσε απόψε η παραλία
και μέσα στο ψιλόβροχο
έμεινε μόνη της η επίκληση στους φανοστάτες
στα ξεχασμένα πρόσωπα
η μάταιη, η αιώνια προσδοκία
θα αγαπηθούμε ατέλειωτα
θα σκοτεινιάσει ο ουρανός στην παραλία
και θα απομείνουν τα σκόρπια φώτα
και η υγρή τους λάμψη στα πλακάκια
η θάλασσα θα ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό
καθώς στο βάθος θα ανατείλει το περπάτημά σου
ένα χαμόγελο ύστερα
το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής
μια λέξη πριν το άγγιγμά σου
θα αγαπηθούμε ατέλειωτα
εκείνο το θλιμμένο δειλινό ως το χάραμα
σκορπίζει κόκκινα πουλιά στον ουρανό
φθινόπωρο
με χρώματα βαθιά, ηδονικά, ανερμήνευτα.
ακούς πως φτερουγίζει ο άνεμος στα κεραμίδια;
γλιστράει από τις χαραμάδες
σφυρίζει ένα νυχτερινό τραγούδι
σκορπίζει κόκκινα πουλιά στον ουρανό.
φθινόπωρο
το φως γίνεται σύννεφο
και στα μαλλιά σου χαμηλώνει μυστικά
ένας θλιμμένος άγγελος
κάθισε δίπλα σου δειλά
και σου κρατάει το χέρι
κόσμος παράξενος
και μαγικός, ανεξιχνίαστος
μέσα στο πράσινο και το βαθύ γαλάζιο του
μέσα στο κόκκινο
που κάποτε τον γέννησε και τον φωτίζει.
να το που ξεπροβάλλει
ντυμένο την ομίχλη τ’ όνειρο
να τη που αναδύεται
μοσχοβολώντας φρέσκο χώμα η απουσία
κι ο άνεμος με μυστικές φωνές και ξεχασμένες.
κόσμος παράξενος και μαγικός
ανεξιχνίαστος στο φως και το σκοτάδι του
κόσμος εκστατικός
στο ελάχιστό του απέραντος
αφιέρωση
στο μυστικό αλφάβητο
που γράφει με ανοιχτά φτερά
ένα θαλασσοπούλι στο γαλάζιο
στο αλμυρό νερό
στις μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα από την ομίχλη στο λιμάνι
στους γερανούς
που υψώνουν τα σπασμένα χέρια τους
μάταιη επίκληση στον ουρανό
στην πολιτεία
που αποπλέει για τ’ όνειρο
με κόκκινα πανιά το ηλιοβασίλεμα
σε όσους κάθονται απέναντι βουβοί
μες στο σκοτάδι και καπνίζουν
και ταξιδεύουν με τα παιδικά τους χρόνια στ’ άστρα
και στη στιγμή που χάνεται
που κρύβεται στα μάτια σου
και λάμπει για να μην δακρύσει
ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας
πια δεν υπάρχει τόπος
πια δεν υπάρχει χρόνος
πια δεν υπάρχει φως.
για να διαβάσει σιωπηλά το πρώτο θαύμα.
πώς χάθηκαν το ονόματα
πώς έλιωσαν τα μάρμαρα
πώς σκόρπισαν στο τίποτα οι γκρίζες στάχτες.
τα δάκρυα
οι λέξεις
όλα τα χρώματα και οι μουσικές
πώς συμπυκνώθηκαν στην αρχική γαλήνη.
και με μια κόκκινη έκρηξη
πώς κάποτε ακούστηκε
και πάλι ανεξερεύνητος
ο μυστικός λόγος της ουτοπίας
l’ inesplorata parola dell’ utopia
piu non esiste luogo
non esiste piu tempo
luce non esiste piu
per leggere in silenzio il primo miracolo.
come si sono persi i nomi
come i marmi si sono dissolti
come nel nulla si sono disperse le grigie ceneri.
le lacrime
le parole
tutti i colori e le musiche
come si sono condensate nel iniziale quiete.
e in una rossa esplosione
come une volta si udi
ancora inesplorata
la segretta parola dell’ utopia
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
τα δακρυσμένα μάτια τ' ουρανού
τις νύχτες ανατέλλουν τ’ άστρα
κρυμμένα θαύματα μέσα στο φως
εκπέμπουν μιαν ελπίδα απρόσιτη
τις νύχτες ανατέλλουν οι ψυχές
αόρατες πηγές της μνήμης
στάλες σιωπής σ’ έναν ωκεανό απουσίας
παράξενα τα δακρυσμένα μάτια τ’ ουρανού
καθώς κοιμούνται και θαμπά
μέσα στον ύπνο του ονειρεύεται
i lacrimosi occhi del cielo
nelle notti spuntano le stelle
miracoli nascosti dentro la luce
emettono una speranza impraticabile
nelle notti spuntano le anime
fonti invisibili della memoria
stille di silenzio in un oceano di assenza
strani i lacrimosi occhi del cielo
mentre dorme e opacamente
nel sonno sogna
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
κρυμμένα θαύματα μέσα στο φως
εκπέμπουν μιαν ελπίδα απρόσιτη
τις νύχτες ανατέλλουν οι ψυχές
αόρατες πηγές της μνήμης
στάλες σιωπής σ’ έναν ωκεανό απουσίας
παράξενα τα δακρυσμένα μάτια τ’ ουρανού
καθώς κοιμούνται και θαμπά
μέσα στον ύπνο του ονειρεύεται
i lacrimosi occhi del cielo
nelle notti spuntano le stelle
miracoli nascosti dentro la luce
emettono una speranza impraticabile
nelle notti spuntano le anime
fonti invisibili della memoria
stille di silenzio in un oceano di assenza
strani i lacrimosi occhi del cielo
mentre dorme e opacamente
nel sonno sogna
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο
παρόλα όσα ισχυρίζεται η αρχή
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο.
χωρίς ωραία ενδύματα
το σώμα αναγνωρίζει την αλήθεια του
με τη λευκή σημαία της
η οθόνη άνευ όρων παραδίδεται
στον θεατή που έχει ήδη αποχωρήσει.
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο
ενώ και πάλι μυστικά
τα χρώματα στην άδεια οθόνη αναδύονται.
la fine e sempre triste
malgrado tutto cie che asserisce il principio
la fine e sempre triste.
privo di begli indumenti
il corpo riconosce la propria verita
lo schermo con suo vessillo bianco
si abandona incondizionatamente allo spettatore
che s’ e gia allontanato.
la fine e sempre triste
mentre ancora I segreti colori
emergono sullo schermo vuoto
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο.
χωρίς ωραία ενδύματα
το σώμα αναγνωρίζει την αλήθεια του
με τη λευκή σημαία της
η οθόνη άνευ όρων παραδίδεται
στον θεατή που έχει ήδη αποχωρήσει.
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο
ενώ και πάλι μυστικά
τα χρώματα στην άδεια οθόνη αναδύονται.
la fine e sempre triste
malgrado tutto cie che asserisce il principio
la fine e sempre triste.
privo di begli indumenti
il corpo riconosce la propria verita
lo schermo con suo vessillo bianco
si abandona incondizionatamente allo spettatore
che s’ e gia allontanato.
la fine e sempre triste
mentre ancora I segreti colori
emergono sullo schermo vuoto
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
εξαίσια άνθη του νερού
άδειασε η μέρα
έσβησε η πίκρα της ζωής
κοιμούνται τώρα εκείνοι κι ονειρεύονται
σε μυστικά λιβάδια τ’ ουρανού
εκείνοι τώρα ταξιδεύουν
σε σήραγγες ανεξερεύνητες της απουσίας
παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική
μάτια που ψιθυρίζουν
χιλιάδες χρώματα μέσα στο φως
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
squisiti fiori dell’ acqua
s’ e svuotata la giornata
s’ e spenta l’ amarezza della vita
adesso quelli dormono e sognano
in segreti pascoli del cielo
quelli adesso viaggiano
in gallerie inesplorate dell’ assenza
raggazi tornati ad un paese incantato
ochi che pispigliano
migliaia di colori dentro la luce
fiori della memoria
squisisti fiori dell’ acqua
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
και πάλι στα κρυφά ανθίζει ο κόσμος
στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι
είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν είναι όλοι εκεί
γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;
nuovamente di nascosto fiorisce il mondo
sui vestiti appesi sviano
raggi di sole e la rugiada
degli alberi che timida s’ inalza
nella luce piccoli cortili diffondono
colori e profumi, giochi
stendono la loro serenita erbosa
sotto il mio balcone
e un giorno quotidiano
ed e come se tutti fossero assenti
eppur come se fossero tutti li
m’ inganno o fosse nuovamente di nascosto
fiorisce il mondo?
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
βαθύ γαλάζιο, κοίταξέ με
το κάποτε είσαι στην απέναντι ακτή
γεύση και άγγιγμα, ανώνυμη αίσθηση
θαμπό φτερούγισμα και πρώτη λάμψη
κάτι απρόσιτο, κάτι ελάχιστο που δεν ενδίδει
ελάχιστο κι απρόσιτο
βαθύ γαλάζιο, κοίταξέ με
λέξη ανείπωτη στον άνεμο του χρόνου
πάνω απ' τη θάλασσα να διαλυθώ μαζί σου
σαν ατμός
profondo blu, guardami
sei l' "una volta" sulla riva di fronte
sapore e tatto, anonima sensazione
opaco battito d' ali e primo lampo
un che d' impervio, di minimo che non si piega
minimo e impervio
profondo blu, guardami
indicibile parola nel vento del tempo
sopra il mare dissolvermi insieme a te
come vapore
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
και ούτε καν γνωρίζει τ' όνομά της
υπάρχουν, είπε, μυριάδες ενοχές
η αθωότητα όμως είναι μία
μία και μόνη στη δική της χώρα
και ούτε καν γνωρίζει τ‘ όνομά της
έκθαμβη μέσα στα θηρία περιφέρεται
όλα τα βλέπει
όλα τα ανέχεται
σ’ όλα σκορπίζει το δικό της φως
φως ολοφάνερο και μυστικό
που σβήνει και δεν χάνεται
με χίλια χρώματα λευκό
απορημένο φως
μικρό μου χειμωνιάτικο πουλί
ανυπεράσπιστο τραγούδι τ’ ουρανού
e neanche il proprio nome conosce
esistono – disse – miriadi di colpe
l’ innocenza pero e unica
unica e sola nel suo paese
e neanche il proprio nome conosce
in mezzo alle belve attonita va e viene
vede ogni cosa
tollera ogni cosa
su ogni cosa sparge la sua luce
palese e mistica luce
che si spegne ma non sparisce
in mille colori candida
stupefatta luce
mio piccolo uccello invernale
indifesa conzone del cielo
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
με λάμψεις κίτρινες φωτίζει
με λάμψεις κίτρινες φωτίζει
τον κόσμο της η επουράνια τίγρη
φωτίζει τα παιδιά κάτω απ’ το γκρίζο ατσάλι
ή μέσα στα χαλάσματα
πέρα απ’ τις άκρες των ματιών μας
πιο σιωπηλά απ’ την έρημο
πιο άδεια από τον ουρανό
φωτίζει λέξεις κίτρινες
λέξεις σε αποφάσεις, διακηρύξεις
ωραίες λέξεις σε ποιήματα
με λάμψεις κίτρινες φωτίζει
τον κόσμο της η επουράνια τίγρη
άδικο, άτιμο, ανελέητο
έναν κόσμο δίκαια καταδικασμένο
illumina con lampi giali
illumina con lampi giali
il suo universo la tigre celeste
illunima i bambini sotto l’ acciaio grigio
o dentro le macerie
oltre alla coda dei nostri occhi
piu silenziosa del deserto
piu deserta del cielo
illumina parole gialle
parole in sentenze, proclami
belle parole in poesie
con lampi gialli illumina
il suo universo la celeste tigre
ingiusto, infame, spietato
un mondo giustamente condannato
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
μοναχικός λύκος αναζητά ουρανό
αυτόν που κρύβει η νύχτα στα ψηλώματα
απ' το γαλάζιο βλέμμα του
όρθιος σε χιόνι απάτητο
αναζητά βουνίσιο πέρασμα
να ξεδιψάσει με το πρώτο φως
μαύρη σιγή
λευκή σιγή απροσπέλαστη
και το αίμα του που στάζει αργά
κόκκινο ως το χάραμα
αίμα του λύκου σαν το φως
το μακρινό εκείνο
μάταιο φως
lupo solitario ricerca cielo
quello che la notte nasconde sulle alture
al suo squardo azzurro
dritto sopra neve intatta
ricerca montano passaggio
a dissetarsi con la prima luce
oscuro silenzio
bianco silenzio inaccessibile
e il suo sangue che stilla poco a poco
rosso fino all' albeggiar
sangue di lupo come la luce
quella remota
inutile luce
traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007
ούτε ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό σου
μου λείπει η άνοιξη
η άνοιξη μετά βαρύ χειμώνα
που πλημμυρίζει τον αέρα φτερουγίσματα
το φως μου λείπει
απ' τα γαλάζια μάτια σου
τις επτασφράγιστες τώρα μητέρα
πύλες του κόσμου
μου λείπει τ' όνομά μου στα δικά σου χείλη
αυτά που μόνο εσύ για μένα ήξερες
τώρα δεν μένει τίποτα
ούτε το θρόισμα από το φόρεμά σου
μια νότα απ' τη φωνή σου
μικρό ένα ξέφτι απ' το χαμόγελό σου
τώρα δεν μένει
παρά να σκεπαστώ μ' αυτό το τίποτα
και στο κενό βουβός να βλέπω
κάποιον που θάλεγες πώς είμαι εγώ
σαν τον χλωμό αντικατοπτρισμό
μιας παιδικής φωτογραφίας σου
Neppure un piccolo accenno del tuo sorriso
Mi manca la primavera
la primavera dopo un freddo inverno
che invade l' aria con battiti d' ali
Mi manca la luce
dai tuoi occhi azzurri
serrati sette volte adesso madre
porte del mondo.
Mi manca il mio nome sulle tue labbra
quelle cose che solo tu conoscevi di me
Ora non rimane nulla
neanche il fruscio del tuo vestito
una nota dalla tua voce
un piccolo accenno dal tuo sorriso
ora non resta
che comprirmi con questo nulla
e nel vuoto silenzioso vedere
qualcuno che diresti che sono io
come il pallido riflesso
di una tua fotografia giovanile
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Paesi stranieri”, 1991
αχ
το ανέκφραστο μέσα στις λέξεις
η φωτιά στη ρίζα του καπνού
το άγγιγμα φυλακισμένο στην καρδιά του γρανίτη
χώρες που ποτέ δεν ταξιδέψαμε
χαρές που ποτέ δεν γνωρίσαμε
ένα χαμόγελο σε σφραγισμένα χείλη
πάνω στο πέτρινο ημερολόγιο
η σμίλη και το σφυρί σπασμένο
Ah
L’ inesprimibile nelle parole
il fuoco alla base del fumo
il contatto imprigionato nel cuore del granito
paesi che non abbiamo mai visitato
gioie che non abbiamo mai provato
un sorriso su labbra serrate
sopra al calendario di pietra
lo scalpello e il martello rotto
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Paesi stranieri”, 1991
άλφα στερητικό
μερικές φορές χαμογελούν ανεξήγητα
δεν ενδίδουν όμως ποτέ
ασυγκίνητοι μένουν στα δάκρυά μας
απρόσιτοι
όπως ο μυστικός κρουνός
που τη νύχτα σκορπίζει στον κόσμο
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
Alfa privativo
Alcune volte sorridono inspiegabilmente
non cedono pero mai
impassibili rimangono davanti alle nostre lacrime
inaccessibili
come la misteriosa sorgente
che di notte si sparge nel mondo
i morti
mai sconfitti dalla solitutide o dall' amore
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Paesi stranieri”, 1991
μοναξιά
έρημος είναι μια θάλασσα χωρίς νερό
θάλασσα είναι μια έρημος χωρίς άμμο
μια έρημος και μια θάλασσα συνθέτουν τον ουρανό
ένα θε κι ένα ου
όπου καταποντίζεται πλησίστια η ψυχή μου
Solitudine
Deserto e un mare sanz' acqua
Mare e un deserto senza sabbia
Un deserto e un mare formano un cielo
un θε e una ου
dove si immerge a gonfie vele la mia anima
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Paesi stranieri”, 1991
ξένες χώρες
πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα
πίσω απ' την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
από τη χαραμάδα εισρέει
και στα θαμπά μου μάτια διαχέεται
ηχεί το σήμαντρο μιας παιδικής φωνής
ανάμεσα στο τέλος την αρχή
τις σκόρπιες συλλαβές των λέξεων
απλώνεται καπνός κρασί
μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα
ακούγεται ένα γέλιο κοντινό
σαν γυναικεία δάχτυλα που ανιχνεύουν
τη μουσική κάτω απ' το δέρμα
πίσω απ'την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος
το φως στον ύπνο που δεν χάρηκα
το φως που τώρα δεν αγγίζω
καθώς ξεφτίζει στο κατώφλι μου
πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό
γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα
paesi stranieri
sono passato dal sonno in una stanza buia
sono tornato in un altro paese straniero
dietro la porta vive il mio mondo
dalla fessura affluisce
e nei miei occhi offuscati si spande
rimbomba la campana di una voce infantile
tra la fine l' inizio di sparse sillabe di parole
si stende come fumo vino
aroma umano inebriante
si sente un sorriso vicino
come dita femminili che esplorano
la musica sotto la pelle
dietro la porta vive il mio mondo
la luce del sonno che non ho goduto
la luce che ora no tocco
mentre sfilaccia il mio limite
sono passato dal sonno in una stanza buia
sono tornato in un altro paese straniero
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Paesi stranieri”, 1991
μυστικοί δρόμοι, 3
ο πελαργός ταϊζει τα μικρά του
με ψήγματα ουρανού
είναι η στιγμή που τα φτερά
κρατάει στη στέγη διπλωμένα
ή μήπως όχι
το ένα πόδι υψώνοντας
και το λευκό κηρύκειο του λαιμού
strade segrete. 3
la cicogna nutre i suoi piccoli
con i granelli den cielo
e il momento in cui tiene
le ali sul tetto piegate
o forse no
alzando una zampa
e la bianca curva de collo
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
μυστικοί δρόμοι, 2
αν πω γλυκό
αν πω γελούν
αν πω συντρόφισσά μου
μήπως κανείς θα καταλάβει
πόσο γλυκό είναι το χαμόγελο
πόσο γελούν τα μάτια σου
πόσο ζεστό είναι το χέρι σου
που με κρατάει σφιχτά
μέσα από χίλιες λέξεις καθημερινές
διαβαίνει το ακαταμέτρητο
strade segrete, 2
se dico dolce
se dico ridono
se dico compagna mia
forse nessuno capira
quanto e dolce il tuo sorriso
quanto ridono i tuoi occhi
quanto e calda la tua mano
che mi tiene stretto
dentro mille parole quotidiane
passa l' incommensurabile
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
μυστικοί δρόμοι, 1
ταιριάστε μόνοι σας τις λέξεις
όπως τα αινιγματικά κομμάτια
που ένα ένα σχηματίζουν
την τελικά ωραία εικόνα
εγώ σας δίνω τη δική μου εκδοχή
strade segrete, 1
accoppiate da soli le parole
come gli enigmatici pezzi
che ad uno ad uno formano
alla fine la bella imagine
io vi do la mia versione
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
ο πλοηγός του απείρου, 4
ξυπόλητος βαδίζοντας στην έρημο
καπνίζω το χαρμάνι γης κι ουρανού
η καύτρα από τα μάτια μου
τρυπάει την αιώνια σκοτεινιά
και λάμπει σαν αστέρι
δουλεύω μεροκάματο στις σκαλωσιές του απείρου
μέσα στο αίμα των αθώων
και τα σκατά των δολοφόνων
ένα παραμυθένιο κόσμο χτίζω της φαντασίας μου
μιλάω με τη φωνή της αρμονίας του χάους
στα σπλάχνα της αβύσσου δίνω ζωή
δίνω φωτιά και δίψα
προσφέρω την ψυχή μου σαν ποτάμι
μαύρο ψωμί για τους σκληρούς καιρούς
il pilota dell’ infinito, 4
camminando scalzo nel deserto
io fumo il miscuglio della terra e del cielo
la brace die miei occhi
fora la secolare oscurita
e brilla come una stella
io lavoro duro sulle impalcature dell’ infinito
dentro il sangue degli innocenti
e lo sterco degli assassini
un mondo fiabesco edifico nella mia fantasia
parlo con la voce dell’ armonia del caos
nelle viscere dell’ abisso do vita
do fuoco e sete
offro la mia anima come fiume
nero pane per tempi duri
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
ο πλοηγός του απείρου, 3
οι ποιητές είναι το πιο ψηλό κατάρτι
ο κόσμος φως
κι εσείς περήφανοι σαν ποιητές
οι ποιητές είναι τα φωτεινά αστέρια
κι εσείς ο απέραντός τους γαλαξίας
οι ποιητές είναι τα κόκκινα αιμοσφαίρια
κι εσείς οι φλέβες της οικουμένης
οι ποιητές είναι η μάνα γη
κι εσείς ο μυστικός τους σπόρος
οι ποιητές είναι παιδιά
ο κόσμος φως
κι εσείς αθώοι σαν ποιητές
il pilota dell’ infinito, 3
i poeti sono l’ albero piu alto
il mondo luce
e voi superbi come poeti
i poeti sono stelle luminose
e voi l’ infinita loro galassia
i poeti sono i globuli rossi
e voi le vene del mondo
i poeti sono la madre terra
e voi il loro seme segreto
i poeti sono bambini
il mondo luce
e voi innocenti come poeti
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
ο πλοηγός του απείρου, 2
το ένα χέρι αγγίζει τις πληγές
ενώ το άλλο ανιχνεύει το άπειρο
ενέργεια που μετατρέπεται σε λέξεις
λέξεις που μεγαλώνουν σαν τρυφερά βλαστάρια
και κάποτε σφυρηλατούν ένα μεγάλο άνεμο
που μόνο εκείνος καθορίζει
ανεξιχνίαστο το φάσμα της σποράς
αιώνες τώρα
στην τέφρα υφαίνεται το φως
ψηφίδες πόνου συνθέτουν το χαμόγελο
η άνοιξη κυοφορείται στη μήτρα του χειμώνα
il pilota dell’ infinito, 2
una mano tocca le piaghe
mentre l’ altra esplora l’ infinito
operazione che si converte in parole
parole che crescono come teneri germogli
e talvolta martellano un grande vento
che solo lui determina
impenetrabile lo spettro del seme
secoli adesso
nella cenere tesse la luce
voti de dolore compognono il sorriso
la primavera e gravida nell’ utero dell’ inverno
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota dell’ infinito”, 1986
αχ
το εντελώς πρόσφατο αυτό ποίημά μου δημοσιεύεται
εκτός σειράς, ύστερα από πρόκληση της φίλης μου
ερωτικής ποιήτριας, Χαράς Ναούμ
είσαι μια προσμονή
μια μυστική φωνή
ήχος βημάτων στο πλακόστρωτο
που σβήνει τις κραυγές της πόλης
είσαι ένα ρίγος
φτερούγισμα στα γόνατα ως τα δάχτυλα
και τα μισάνοιχτά σου χείλη
η μουσική από λευκά σεντόνια
είσαι ένα χνώτο υγρό
μεθυστικό
σπαρακτικά ηδονικό
στα μάτια μου είσαι φως
μια μακρινή πατρίδα
λάμψη βαθιά στον ουρανό
οικεία και άγνωστη
και μαγική
είσαι βελούδο εκστατικό
ένας σπασμός κι ένας λυγμός
που δεν τελειώνει
ο πλοηγός του απείρου, 1
είναι ανεξακρίβωτες οι προθέσεις του
καθώς σιωπηλός μας οδηγεί
πέρα από τις γνωστές θάλασσες
πλοηγός του απείρου
με πρόσωπο σκοτεινό
έχουν πολλά να εξερευνήσουν
τα τυφλά μας μάτια
τα μυστικά της άλλης όχθης
τι κρύβεται πέρα από την αγάπη
πώς από μαύρο πυρήνα
εκσφενδονίζεται ακέραιο το φως
ο δικός του ουρανός
είναι μια έρημος με υπόγεια νερά
ένας ανεξερεύνητος γαλαξίας
όπου καίγονται οι ψυχές σαν άστρα
Il pilota dell’ infinito, 1
Le sue tentazioni sono imperscrutabili
poiche silenzioso ci guida
oltre I mari sconosciuti
il pilota dell’ infinito
con volto scuro
hanno molte cose da scrutare
i nostri ciechi occhi
i segreti dell’ altra sponda
cosa si nasconde oltre l’ amore
come da un nero nucleo
si scaglia intera la luce
il suo cielo
e un deserto con aque sotterranee
una inesplorata galassia
dove le anime bruciano come stelle
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota den infinito”, 1986
καθώς σιωπηλός μας οδηγεί
πέρα από τις γνωστές θάλασσες
πλοηγός του απείρου
με πρόσωπο σκοτεινό
έχουν πολλά να εξερευνήσουν
τα τυφλά μας μάτια
τα μυστικά της άλλης όχθης
τι κρύβεται πέρα από την αγάπη
πώς από μαύρο πυρήνα
εκσφενδονίζεται ακέραιο το φως
ο δικός του ουρανός
είναι μια έρημος με υπόγεια νερά
ένας ανεξερεύνητος γαλαξίας
όπου καίγονται οι ψυχές σαν άστρα
Il pilota dell’ infinito, 1
Le sue tentazioni sono imperscrutabili
poiche silenzioso ci guida
oltre I mari sconosciuti
il pilota dell’ infinito
con volto scuro
hanno molte cose da scrutare
i nostri ciechi occhi
i segreti dell’ altra sponda
cosa si nasconde oltre l’ amore
come da un nero nucleo
si scaglia intera la luce
il suo cielo
e un deserto con aque sotterranee
una inesplorata galassia
dove le anime bruciano come stelle
traduzione di prof. Constantinos Nicas,
Istituto Universitario Orientale, Napoli
da “Il pilota den infinito”, 1986
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
