μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

το τελευταίο φως γλυστρούσε κατακόκκινο

απ' το μισάνοιχτο παράθυρο
το τελευταίο φως γλυστρούσε κατακόκκινο
και πυρπολούσε το ελάχιστο διάστημα
ανάμεσα στην πόρτα και το πάτωμα.
απελπισμένο
σαν κάτι να ζητούσε
σαν κάτι νάθελε να πει
στα παιδικά μου μάτια.
όμως εγώ δεν ήξερα το χρώμα του
αγνοούσα τη φωνή του
κι έμεινα εκεί αμίλητος
να το κοιτάζω εκστατικά να αργοσβήνει
κάτω απ' την πόρτα
στο δωμάτιο του βάθους

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που τα ενήλικα μάτια σου πέρασαν στο δωμάτιο του βάθους είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι ζητούσε εκείνο το φως Ποιητή μου.
Δεν ήταν καλύτερα που το αγνοούσες;

Σε καλημερίζω

Poet είπε...

Πράγματι ξέρω, Λίλιαν. Το φως εκείνο ζητούσε την ψυχή μου. Ζητούσε εκείνο που του ανήκει.

Όχι, δεν είναι καλύτερα. Είναι παρήγορο, λυτρωτικό να γνωρίζεις την πατρίδα σου.

Καλή σου μέρα.

55fm είπε...

θεσπέσια συνάντηση...αν δεν συνέβαινε,πως θα βγαίναν τέτοιες λέξεις!
Να σαι καλά!

Poet είπε...

Η εμπειρία αυτή είναι πραγματική, Όλγα μου. Στο σπίτι που γεννήθηκα, στην Πλατεία Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης. Το πίσω δωμάτιό μας έβλεπε στην πρασιά και, όταν έδυε ο ήλιος, οι τελευταίες ακτίνες του έπεφταν στην πόρτα του προς το σαλόνι. Το χρώμα τους μου φαινόταν τότε απέραντα βαθύ, μαγευτικό και σπαρακτικό ταυτόχρονα. Και έμεινε στη μνήμη μου για πάντα.

55fm είπε...

Κάτι τέτοιες στιγμές,υμνούν τη ζωή, Τόλη μου!

Poet είπε...

Άλλες την υμνούν κι άλλες τη θρηνούν, Όλγα μου. Καμιά φορά και τα δύο μαζί. Πάντως, όταν έχει κανείς πάθος μέσα του, δεν μπορεί να μένει αδιάφορος στον πόνο και τα θαύματα της ζωής.

kanella16 είπε...

Νιώθω απόλύτως πόσο σε έχει χαράξει αυτή η εικόνα ! Ωστόσο το δωμάτιο του βάθους είναι και συμβολικό.

Poet είπε...

Ναι, συμβολίζει έναν χαμένο παράδεισο, Ευγενία μου. Έναν παράδεισο από φως, πάθος, αρμονία, αγάπη.