θα
μείνουν όλα απορημένα
τα
σκόρπια μου βιβλία
σε
ράφια, πολυθρόνες, τραπεζάκια
απορημένες
οι οθόνες
τα
έπιπλα με τα βουβά τους χρώματα
οι
πίνακες στους τοίχους
τα
ατέλειωτα μολύβια κάθε είδους
κάποια
ημιτελή ποιήματα
στον
υπολογιστή ή στα χαρτιά μου
απορημένα
όλα
όσα κάποτε είχαν νιώσει
το
χάδι τη λαχτάρα
στα
ακροδάχτυλα και τη ματιά μου
θα
μείνουν όλα απορημένα
και
πιο πολύ το βλέμμα μου
χωρίς
εσένα
το
βλέμμα μου που μια αιωνιότητα
θα
σε αναζητάει τώρα στο σκοτάδι
(από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)
2 σχόλια:
Συγκλονιστικό, την ώρα που η σκέψη μου με οδήγησε στον παραλήπτη αυτού του ποιήματος. Αυτήν δεν είναι, άλλωστε, η μαγεία της ποίησης; Τα λόγια του ποιητή να σε αγγίζουν τόσο που κάνουν το ποίημά του, δικο σου ποίημα.
Καλό βράδυ.
Σπάνια να γραφτούν σχόλια εδώ και καρό στις αναρτήσεις. Ιδίως σχόλια σαν το δικό μου, γλυκιά μου! Έστω πολύ καθυστερημένα λοιπόν, τώρα που το είδα, σε ευχαριστώ από καρδιάς !
Δημοσίευση σχολίου