είναι γλυκό το φως
αιώνες που ωρίμασε στην απουσία
και αναδύεται τώρα σε αρχαία ερείπια
αστράφτουν γύρω τα ταπεινά του κόσμου
φύλλα ζουζούνια αγριόχορτα
μια σαύρα ακίνητη στο πρόσωπο της πέτρας
σαν προσευχή η μοναχική γυναίκα
στον δρόμο που ανεβαίνει προς τα μνήματα
ανάμεσα σε ξαφνικά λιλά και κίτρινα
είναι γλυκό το φως
μετά το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι
και η μικρούλα έρημη εκκλησιά
με το θαμπό της κόκκινο
(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)
1 σχόλιο:
Η pandora είπε...
Φωτεινό, χρωματιστό, καθάριο ποίημα. Μου θύμισε Ελύτη.
3 Μαρτίου 2009 - 11:55 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Αυτή είναι μια πραγματική εικόνα, Λίλιαν, που έβλεπα συχνά έξω από την περίφραξη του σπιτιού μας στην Άφυτο. Το φως, η αποθέωση της ζωής, και ο θρήνος για το αναπόφευκτο τέλος της.
Δημοσίευση σχολίου