κάθεται σταυροπόδι σ' ένα σύννεφο
βουτώντας το πινέλο του
στο κασελάκι με τα χρώματα
το κασελάκι με τις λέξεις
με τον τζιλά και τ' άλλα εκρηκτικά
και βάφει κόκκινα τα υποδήματα
κάθε περαστικού θεού
κόκκινο κόκκινο και μαύρο
ένα παιδικό μπαλόνι
με την απρόσεχτή του κίνηση
τα θαμπωμένα μάτια του
από του ήλιου την εγγύτητα
τα πάντα κάποτε αναποδογυρίζουν
και τότε στάζει ο ουρανός
μυριάδες άστρα
(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997,
ενότητα ΙΙ, Επικίνδυνα έως απαράδεκτα αθώος)
2 σχόλια:
Ήταν το πρώτο ποίημά σου που πρόσεξα, αγαπημένε Ποιητή. Στο έχω ξαναπεί.
Έπειτα... έπειτα, με πήρε το ποτάμι της ποίησής σου. Διαρκώς ανακάλυπτα θησαυρούς. Βέβαια, ακόμα και τώρα ανακαλύπτω νέους, ρίχνοντας (πάλι) μια ματιά, ευκαιρίας δοθείσης, στα ποιήματά σου.
Έχω αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που κάνει το ποίημα ξεχωριστό, ώστε να μου εντυπωθεί τόσο βαθιά.
Έχω καταλήξει ότι οι εικόνες του είναι τόσο έντονες, που χρειάζεται πολλή μαστοριά για να τις αναδείξουν οι λέξεις (από το κασελάκι σου, Ποιητή), μαζί με τη φόρτιση που φέρει η καθεμιά τους.
Ότι εσύ είσαι ο αναρχικός λούστρος του ποιήματος, δεν χωράει αμφιβολία.
Αρχίζω να έχω ένα θέμα όμως, όσο συνειδητοποιώ ότι πολύ θα ΄θελα να κάθομαι κι εγώ σταυροπόδι σ' ένα σύννεφο. Ξέρω, είναι δωρεάν. Λες να δοκιμάσω;
Να κάθεται κανείς σταυροπόδι σ' ένα σύννεφο είναι εντελώς δωρεάν. Συνοδεύεται μάλιστα από ποικίλα ουτοπικά οράματα και συνιστάται ιδιαίτερα σε ρομαντικές πυργοδέσποινες όπως η Ροζαμούνδη. Η μοναδική προϋπόθεση είναι να είναι κανείς ψυχικά προετοιμασμένος για την αναπόφευκτη και βέβαια οδυνηρή προσγείωση στην άσφαλτο. Αν την αντέχει, μπορεί να προχωρήσει στην επόμενη ουράνια περιπλάνησή του.
Και βέβαια εγώ είμαι ο αναρχικός λούστρος όπως και ο Σοτοσαπόλ ο χρυσοθήρας που ανακάλυψε το μυθικπό Ελντοράντο στην καρδιά των ανθρώπων. Ε, ένα μέρος από τα πλούτη της πολιτείας του χρυσού βρήκε τον δρόμο του και στα ποιήματά μου.
Όπως βλεπείς, Κική μου, έχω κι εγώ αδυναμία σ' αυτό το ποίημα γιατί εκφράζει τη λαχτάρα της καρδιάς μου και, πιστεύω, το όνειρο της ανθρωπότητας. Να ανατραπεί από τα θεμέλια του αυτός ο κόσμος της ατιμίας και του φόνου και να παραμείνουν ζωντανά μόνο τα θαύματά του. Μας αξίζει ένας καλύτερος κόσμος, όπως βέβαια αξίζει και στον δημιουργό του.
Δημοσίευση σχολίου