μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

κι εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας



καμιά φορά αργά το βράδυ
ξαναγυρίζω στο παλιό μας σπίτι
με προσμονή την πόρτα ανοίγω
αναζητώντας μέσα στο σκοτάδι
κι εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας

με το κλειδί στο χέρι ακόμα
το σιδερένιο εκείνο, το μεγάλο
από δωμάτιο σε δωμάτιο τριγυρίζω
αγγίζοντας, μυρίζοντας και βλέποντας σχεδόν
σε κάθε αέρινο μου βήμα

μήπως και είναι κάπου εδώ
πάντα ζεστό το χέρι του πατέρα
του αδερφού μου η προστατευτική αγριάδα
κι αυτή της μάνας μου
η πανταχού παρούσα απουσία
μήπως και είναι εδώ
το καλογυαλισμένο μας βαρύ τραπέζι
η φωτογραφία που χαμογελάει στον τοίχο
με τα πολύχρωμά του σχέδια το χαλί
μήπως και είναι εδώ
το πάτωμα, οι τοίχοι, το ίδιο το σπίτι
μήπως ακόμα μπαίνει από την μπαλκονόπορτα
η απέραντη πλατεία που αγαπούσα

και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι κλαίω
κλαίω απελπισμένα στ’ όνειρό μου
τα δάκρυά μου όλα τα θαμπώνουν
όλα όσα το φως της μνήμης καταυγάζει



4 σχόλια:

Μαρια Τζιατζιου είπε...

Έντονες, καθαρές παρουσίες
σκοτεινών τοπίων,
απερίφραχτες...

Μου προκάλεσε βαθιά συγκίνηση Ποιητή μου, ειλικρινά! Κατακλύζεται απο συναίσθημα...

Poet είπε...

«δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας/ που ήταν τα πάντα»

Μαρία, σε ευχαριστώ.

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Όμορφο ποίημα, μου φέρνει στο νου το Ρίτσο, δεν ξέρω γιατί.
Να είσαι καλά Τόλη και να μας γεμίζεις με την ποίησή σου.

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ, Χρήστο μου. Τα παιδικά μας χρόνια μας έχουν σημαδέψει με πυρωμένο σίδερο.