σιγή
απέραντη
σιγή
γκρίζο
παντού έως μαύρο
αμίλητο
φεύγω
βυθίζομαι
στο τίποτα
βουβός
κι εγώ
βυθίζομαι
στο μέγα δέος
ανυπεράσπιστος
επάνω
στο χειρουργικό τραπέζι
με
την καρδιά τραυματισμένη και γυμνή
για
μένα εδώ τελειώνει ο κόσμος
εκείνοι
που πολύ αγάπησα
βιβλία,
ταξίδια, χρώματα και μουσικές
εκστατικές
στιγμές
όλα
τα πλούτη της ζωής μου
σε
μια στιγμή εξανεμίζονται
κι
αυτό το κάτι μέσα μου
στο
φως που επιμένει απελπισμένα
νιώθω
να αποδέχεται το τέλος
νιώθω
να παραδίδεται η ψυχή μου
στα
αναπάντητα ερωτήματα
με
προσδοκία δειλή ότι θα συναντήσω
εκείνους
που έφυγαν πριν από μένα
να
παραδίδεται στο χάος
στο
άγνωστο ατέλειωτο ταξίδι
4 σχόλια:
Όμορφο! Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν πολλοί που... "έφυγαν πριν από μένα".
Κλείνω τα μάτια και στέλνω το ποίημά σας σε αυτούς.
Καλό βράδυ!
Πρόκειται για μια πραγματική εμπειρία, Βαϊα μου. Πράγματι έχουν φύγει πολλοί κι έχουν αφήσει πίσω τους την αγάπη. Κι εκείνο που δεν τολμούμε καν να ελπίσουμε είναι ότι κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.
Καλημέρα, έστω και με σφοδρή κακοκαιρία.
Ποιητή μου, οι στίχοι όλο και πιο πολύ συναναστρέφονται την ανάμνηση εκείνων που, έστω κι αν δε μπορούμε να προσδοκούμε σε μια επανασύνδεση μαζί τους, πλούτισαν τη ζωή μας με τη χαρά της συναναστροφής ή τη συμβίωσης.
Η λέξη "Απελπισμένα" έδωσε την υπερμεγέθη ένταση της έλλειψης...
Κι αυτό το σιγόβροχο, επιμένει ασύστολα στην ανάμνηση...
Εγώ λέω, Μαρία μου, ότι «οι νεκροί έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας». Θα είναι μαζί μας ως το τέλος και ... ίσως,ίσως, ίσως μετά. Ως τότε όμως, φρόντισε να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου