μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο

παρόλα όσα ισχυρίζεται η αρχή
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο.
χωρίς ωραία ενδύματα
το σώμα αναγνωρίζει την αλήθεια του
με τη λευκή σημαία της
η οθόνη άνευ όρων παραδίδεται
στον θεατή που έχει ήδη αποχωρήσει.
το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο
ενώ και πάλι μυστικά
τα χρώματα στην άδεια οθόνη αναδύονται.


la fine e sempre triste

malgrado tutto cie che asserisce il principio
la fine e sempre triste.
privo di begli indumenti
il corpo riconosce la propria verita
lo schermo con suo vessillo bianco
si abandona incondizionatamente allo spettatore
che s’ e gia allontanato.
la fine e sempre triste
mentre ancora I segreti colori
emergono sullo schermo vuoto

traduzione di Crescenzio Sangiglio
da Segretti e miracoli, 2007,
La clessidra, semestrale di cultura letteraria, 2/2007

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

το τέλος μπορεί και να μην είναι θλιμμένο αφού ο ήλιος συνεχίζει ν' ανατέλλει! Καλό Σ/Κ, σήμερα διακατέχομαι από μια ανεξήγητη αισιοδοξία!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Ο ποιητής κομίζει την θλιμμένη αλήθεια του
μες την βασανιστική άσπρη σελίδα..
Και ο κόσμος μαθαίνει την ψυχή του από μια άλλη που δεν ήξερε μεριά..
Καλό απόγεμα Τόλη!

Yiannis είπε...

¨Εχεις δίκαιο Τόλη για τη θλίψη του τέλους.Ευτυχώς τις περισσότερες φορές αναβάλλουμε να το σκεφτόμαστε.

Poet είπε...

Ίσως γι' αυτό, Silena μου, το σχόλιό σου μου κοινοποιήθηκε τρεις φορές. Η αισιοδοξία μπορεί να είναι ανεξήγητη, είναι όμως πάντα ευπρόσδεκτη. Πλεονάζουν οι ενδορφίνες στις φλέβες σου.

Poet είπε...

Σκληρή η αλήθεια, Στρατή μου, αδυσώπητη. Αυτή είναι όμως. Δεν ξέρω τι μαθαίνει κανείς και τι δεν μαθαίνει. Εγώ αισθάνομαι εντελώς αδαής. Και ανυπεράσπιστος. Καλό ξημέρωμα.

Poet είπε...

Ναι, πετάμε τη μπάλα στην κερκίδα, Γιάννη μου. Είμαι βετεράνος στο άθλημα. Έλα όμως που πάντα ξαναγυρίζει στο γήπεδο.

Vaso Mprataki είπε...

Όλη η ζωή μας σαν το έργο που παίζεται στην οθόνη ενός κινηματογράφου με εμάς θαμώνες στις πρώτες θέσεις να περιμένουμε με αγωνία για να δούμε το τέλος χωρίς να γνωρίζουμε οι αδαείς ότι ίσως το τέλος να μην έχει καμία σχέση με αυτό που μας είχε υποσχεθεί ο σκηνοθέτης ...
και όμως εμείς πληρώσαμε ακριβά το εισιτήριο ... με την ίδια την ψυχή μας ...

Θλιμμένο , τρυφερό και πολύ ανθρώπινο το ποίημα σου ποιητή μου !!!!

Την πιο όμορφη καληνύχτα μου !!!!

Poet είπε...

Έτσι ακριβώς είναι, τρυφερή κι ευαίσθητη Βάσω μου. Με την ψυχή μας το πληρώνουμε το έργο. Καλή σου μέρα, σ' ευχαριστώ, γλυκιά μου.