αυτόν που κρύβει η νύχτα στα ψηλώματα
απ' το γαλάζιο βλέμμα του
όρθιος σε χιόνι απάτητο
αναζητά βουνίσιο πέρασμα
να ξεδιψάσει με το πρώτο φως
μαύρη σιγή
λευκή σιγή απροσπέλαστη
και το αίμα του που στάζει αργά
κόκκινο ως το χάραμα
αίμα του λύκου σαν το φως
το μακρινό εκείνο
μάταιο φως
απ' το γαλάζιο βλέμμα του
όρθιος σε χιόνι απάτητο
αναζητά βουνίσιο πέρασμα
να ξεδιψάσει με το πρώτο φως
μαύρη σιγή
λευκή σιγή απροσπέλαστη
και το αίμα του που στάζει αργά
κόκκινο ως το χάραμα
αίμα του λύκου σαν το φως
το μακρινό εκείνο
μάταιο φως
2 σχόλια:
Τι καλά που ήρθα πάλι εδώ μετά από τόσες μέρες απουσίας και διαβάζω αυτό το ποίημα του Ποιητή που τόσο με ξαφνιάζει κάθε φορά...
Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι δύο πρώτοι στίχοι και ο τρόπος που ξετυλίγεται αυτή η αναζήτηση.
Την καλησπέρα μου...
Ο μοναχικός λύκος πάντα ξαφνιάζει εκείνους που τον βλέπουν ξαφνικά, Χαρά μου. Μάλιστα, κατάλαβε την απουσία σου όταν, στην αναζήτησή του, πέρασε αρκετές φορές και από τα ιστολόγιά σου. Τώρα όμως έχεις επιστρέψει.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου