ήχοι
θραύσματα ήχων
μέσα στους ήχους ανεξιχνίαστα
γράμματα
θραύσματα λέξεων
μέσα στις λέξεις ανεξιχνίαστα
πρόσωπα
ίχνη προσώπων
πάνω στο πρόσωπο ανεξιχνίαστα
ήχοι στους ήχους
λέξεις στις λέξεις
πρόσωπα στον καθρέφτη
ποτάμι στο ποτάμι
αιώνια μουσική
από το τίποτα στο τίποτα
ανεξιχνίαστη
θραύσματα ήχων
μέσα στους ήχους ανεξιχνίαστα
γράμματα
θραύσματα λέξεων
μέσα στις λέξεις ανεξιχνίαστα
πρόσωπα
ίχνη προσώπων
πάνω στο πρόσωπο ανεξιχνίαστα
ήχοι στους ήχους
λέξεις στις λέξεις
πρόσωπα στον καθρέφτη
ποτάμι στο ποτάμι
αιώνια μουσική
από το τίποτα στο τίποτα
ανεξιχνίαστη
8 σχόλια:
Και πόσο μάταιο να προσπαθεί ο άνθρωπος ν' αφήσει μια σφραγίδα του μέσα στην ρευστότητα του τίποτα.
Καλό μήνα Ποιητή μου!
Ο ωραιότερος αγώνας, Λίλιαν, είναι ο χαμένος εκ των προτέρων. Να προσεγγίσεις το απρόσιτο, να αγγίσεις το ανέγγιχτο, να εκφράσεις το ανέκφραστο. Να αφήσεις κάποιο ίχνος, εκεί που ο άνεμος του χρόνου όλα τα σβήνει κι όλα τα μηδενίζει.
Ένα φλογισμένο όνειρο της αγάπης και της δημιουργίας είναι η ζωή μας. Όλα είναι μάταια και για όλα υπάρχει η απαράβατη εντολή να γίνουν. Το πεπρωμένο μας.
Καλό μήνα.
Αγαπώ βαθιά αυτό το παιχνίδι των αντιθέσεων που σε εμπνέει τόσο συχνά.Καθώς ..από το τίποτα στο τίποτα..η μουσική παραμένει αιώνια..Ετσι η ευλογία της ζωής ταξιδεύει με ενδιάμεσο εμάς προς την αιωνιότητα.Κι αν εγώ είμαι φθαρτή..αν το σώμα μου δηλαδή χαθεί..τι σημασία μπορεί να έχει για του σύμπαντος την μουσική;Καμιά..ευτυχώς..Καληνύχτα Τόλη.
Έτσι είναι, Όλγα μου. Η μουσική παραμένει αιώνια, η ευλογία της ζωής ταξιδεύει στο άπειρο, καμία σημασία δεν έχει που θα χαθούμε εμείς.
Πώς όμως να το δεχτούμε αυτό, πώς να συμβιβαστούμε με την εξαφάνισή μας; Αυτό το παιδί μέσα μας που κλαίει απελπισμένα στο σκοτάδι πώς να παρηγορηθεί;
οι στίχοι σου, Τόλη,
έχουν τρομερή δύναμη
σαν
"αιώνια μουσική
από το τίποτα στο τίποτα
ανεξιχνίαστη"
"χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και
μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία"
(Ο. Ελύτης, "Μαρία-Νεφέλη")
(την καλημέρα μου!
από το Χαϊδάρι πλέον)
Θέλω να το πιστεύω, Νίκο. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει κανείς ως ποιητής ή ως άνθρωπος. Κοιτάζοντας το θεριό στα μάτια κι ας τρέμει η ψυχή του.
Αυτό το ποιημα μου θυμίζει την αίσθηση που εχουμε όταν εχουμε δύο καθρέφτες απέναντι που ο ένας εμπεριέχει τον άλλον, κι έτσι δίνουν απειρη διασταση στο χώρο. Πράγματι θραυσματα του Λόγου οι λέξεις, θραυσματα της μουσικής οι νότες,ιχνη των προσώπων ο ανθρωπος.Στον Αιωνα των Αιωνων ως κόκκοι άμμου.
Ο πλοηγός του απείρου, δεν είπαμε; Του άπειρου χώρου και του άπειρου χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου