μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 46ο - καμιά φορά σαν δέντρο ή σαν πουλί


                       



 υπάρχει μέσα μου ένα φως.
                 καμιά φορά σαν δέντρο ή σαν πουλί
               ή ξέφτι απ' το γαλάζιο στο περβάζι σου.
                       υπάρχει μέσα μου ένα φως
                που όλα τα ξέρει κι όλα τα αισθάνεται
         μοναχικό που ταξιδεύει απ' την αρχή του χρόνου
               που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
                           και δεν παραδίδεται

3 σχόλια:

Poet είπε...

Ο/Η nyxterino είπε...

"και δεν παραδίδεται".

Τόλη, σ' αυτό το ξέφτι, που αστράφτει και δεν παραδίδεται
σ' αυτό πιστεύω!
υπέροχο.
αν μου επιτρέπεις
θα το βάλω στη σελίδα μου,
μετά την άδειά σου.
φιλιά!

25 Ιουλίου 2009 - 3:05 μ.μ.

Ο Poet είπε...

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα.

Και βέβαια να το βάλεις στη σελίδα σου. Ευγενικό εκ μέρους να ρωτήσεις αλλά δεν χρειάζεται καμία άδεια.

Καλό απόγευμα.

25 Ιουλίου 2009 - 3:48 μ.μ.

Η 50fm είπε...

Tόλη μου, επισκέφτηκα το νυχτερινό μας,και διάβασα το καταπληκτικό ποίημα σου!
Επισκέπτομαι τώρα εσένα και το ξαναδιαβάζω και θα το ξαναδιαβάσω...
Μ΄αρέσει πάρα,πάρα πολύ!
Ποιητή μου, παρακαλώ να δεχθείτε τον ειλικρινή μου θαυμασμό!
Σας εκτιμώ ιδιαίτερα!
Ουρανία + Όλγα!

25 Ιουλίου 2009 - 6:37 μ.μ.

Η μωβ είπε...

ας μένει πάντα αναμμένο αυτό το φως
-η ψυχή σου Τόλη-
και οι λέξεις σου πυγολαμπίδες
στα σκοτάδια των καιρών μας

25 Ιουλίου 2009 - 8:48 μ.μ.

Ο Poet είπε...

Αχ, καλέ Ουρανία + Όλγα, μη λες τόσο ωραία λόγια γιατί είμαι και ντροπαλός (ενίοτε). Τι να πω εγώ τώρα;

Σ΄ευχαριστώ, γενναιόδωρο κορίτσι.

25 Ιουλίου 2009 - 9:56 μ.μ.

Ο Poet είπε...

Μ' αυτό το χελιδονάκι, το σύμβολο της άνοιξης, με αυτόν τον αιώνιο φωτοδότη, πώς να σβήσει και το δικό μου φως, Τζούλια μου; Ή το δικό σου;

25 Ιουλίου 2009 - 10:06 μ.μ.

Η ευ Α γγελία πατεράκη είπε...

Ποιητή,

μην παραδώσεις τίποτα από ΄σένα!
Κι αυτό το φως
είναι που μας κρατάει ζωντανούς!...

Καλησπέρα!

25 Ιουλίου 2009 - 10:36 μ.μ.

Ο Poet είπε...

Λίτσα μου, θα σου πω μια μικρή ιστορία. Κάθε Κυριακή πρωί, οι παλιοί συμμαθητές και φίλοι στο Ανατόλια, πίνουμε έναν καφέ στην καφετέρια Αστέρια του Πανοράματος και ... λύνουμε τα παγκόσμια προβλήματα. Πρόκειται για φίλους μισού αιώνα, πιο αδέρφια από αδέρφια.

Πριν λίγο καιρό λοιπόν και μετά μια ακόμη παθιασμένη αγόρευσή μου, ένα από τα πιο αγαπημένα καρντάσια της εφηβείας μου, ο Στέφανος, με κοίταξε και αναφώνησε : «Ρε μπαγάσα, καθόλου δεν άλλαξες. Ο ίδιος ακριβώς είσαι όπως τότε».

Καμία ανησυχία λοιπόν. Αυτός που ήμουν πάντοτε, αυτός είμαι και τώρα. Αυτός θα είμαι και ως το τέλος.

Καλό βράδυ.

25 Ιουλίου 2009 - 11:07 μ.μ.

Η Χ.Ν. είπε...

Εξαιρετικό. Και απομονωμένο και ζευγάρι με τη φανταστική εικόνα της Τζούλιας Φορτούνη.
Υπάρχει μέσα σου μία φω-νή, κατάφωτη.

7 Αυγούστου 2009 - 2:29 μ.μ.

Ο Poet είπε...

Η μυστηριώδης (Χ) νέα φίλη μου. Εξαιρετικά κατάλληλη όμως ως έργο.

Η Τζούλια είναι πολύτιμη για μένα και για την έμπνευση και για τη φιλία της. Ένα σπάνιο πλάσμα.

Ναι, υπάρχει μέσα μου αυτή η φωνή, Χ.... Νομίζω όμως ότι υπάρχει σε όλους μας. Άλλοι φοβούνται τον ήχο της, το φως της, την οδύνη της. Και τη φιμώνουν. Εγώ όμως παραμένω αιώνιος ικέτης στο έλεος και την ομορφιά της.

7 Αυγούστου 2009 - 3:29 μ.μ.

Rosa Mund είπε...

Μια ματιά στη σελίδα σου πριν αρχίσω την ...εργασία (και χαρά) και βλέπω άλλο ένα λατρεμένο ποίημά σου, Τόλη.

Αυτό το φως που αστράφτει μέσα σου -και έξω σου- και δεν παραδίδεται,
ήταν εκείνο που με έκανε να αγαπήσω τον άνθρωπο, εκτός από τον Ποιητή.

Poet είπε...

M' όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, είναι πράγματι καλός άνθρωπος, Κική μου, σε διαβεβαιώ. Εξ άλλου τον γνωρίζω από τότε που γεννήθηκε.

Σε ευχαριστώ που μ' έκανες και πάλι να χαρώ. Σου υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να γράφω για το φως.