χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
Η kanella16 είπε...
Ωστόσο πάντα τη γλιτώνουμε από τα νύχια της! Μπορεί απλά να μας χαράσσει το πουκάμισο, να μας τραβά όμως της ξεφεύγουμε, έτσι δεν είναι;
8 Απριλίου 2010 - 10:54 π.μ.
Ο Poet είπε...
Δεν έχουμε παρά το ανθρώπινο χνώτο μας για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλο από την αμείλικτη πραγματικότητα, Ευγενία μου.
Λατρεύω τις "επαναλήψεις" των ποιημάτων εκείνης της εποχής. Τα περισσότερα είναι απολύτως αφομιωμένα, σαν ένα τραγούδι που έχεις μάθει και το τραγουδάς σαν το ακούς :-)
Καλό μήνα αγαπημένε μας ποιητή!
Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι, Μαρία μου, είναι γεγονός ότι μερικά ποιήματά μου έχουν περάσει πια στη λογοτεχνική ιστορία. «Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα» μάλιστα κατέχει κεντρική θέση στη μελέτη ενός νεώτερου ποιητή και κριτικού που δεν έχει δημοσιευτεί ακόμη.
Το ποίημα αναφέρεται σε ένα πραγματικό εν μέρει περιστατικό πριν 20 χρόνια περίπου. Είχα ξυπνήσει ένα καλοκαιρινό απόγευμα και είχα βγει στην αυλή του σπιτιού μας στην Άφυτο της Σαλκιδικής, όταν κατάπληκτος είδα ωραιότατες κίτρινες πεταλούδες να πετάνε τριγύρω μου παντού. Ήταν γα μένα μια μαγική στιγμή μυστηρίου και έκστασης.
Φυσικά η Άφυτος είναι στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής.
Καλό μήνα, Μαρία μου, και καλές γιορτές.
Δημοσίευση σχολίου