χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
3 σχόλια:
1 – 8 από 8
Blogger Ο/Η άναρχες φλόγες Λίτσα Πατεράκη είπε...
Ποιητή,
μακάρι κι όλοι να ένιωθαν έτσι...
Τότε δε θα υπήρχε πόνος στη ζωή.
Λίτσα
1 Ιανουαρίου 2009 - 5:38 μ.μ.
Ο/Η Poet είπε...
Κάποια στιγμή διαψεύδονται και οι πιο αγνές προθέσεις μας, Λίτσα. Κάποια στιγμή δεν είμαστε αντάξιοι των ονείρων μας. Αυτή η στιγμή είναι η πιο πικρή για μένα.
1 Ιανουαρίου 2009 - 7:21 μ.μ. Ο/Η and33 είπε...
Για όσο ποτέ δεν πράξαμε υπάρχει η ελπίδα. Για όσα λάθη πράξαμε,μα δεν είμαστε θεοί, είμαστε άνθρωποι. Ανάξιος δεν είναι κανένας που βλέπει τα λάθη του κατάμματα και λέει έκανα λάθος. Kι ο πόνος μαλακώνει. Ανάξιος είναι αυτός που δεν μπορεί να δεί τα λάθη του και να τα διορθώσει.
1 Ιανουαρίου 2009 - 10:22 μ.μ. Poet είπε...
Yπάρχουν όμως και λάθη, Ανδρέα, που τίποτα δεν τα διορθώνει. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήσαμε και χάθηκαν για πάντα. Χωρίς να τους κρατήσουμε το χέρι την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν τύψεις που δεν εξαλείφονται.
Ποιος μπορεί ποτέ να εξευμενίσει τον πιο αδυσώπητο κριτή, τον ίδιο τον εαυτό μας;
1 Ιανουαρίου 2009 - 11:39 μ.μ. Ο/Η το πετάλι είπε...
"Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό."
δυστυχώς, Τόλη, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει έτσι, κάποια στιγμή στη ζωή του.
σκληρό το ποίημά σου, όπως ακριβώς και οι τύψεις...
μ΄αρέσει πολύ!
1 Ιανουαρίου 2009 - 11:56 μ.μ.
Ο/Η Poet είπε...
Σ΄ευχαριστώ, Νίκο. Η εικόνα της Τζούλιας αποδίδει με τρόπο εκπληκτικό το πνεύμα του ποιήματος.
2 Ιανουαρίου 2009 - 3:39 μ.μ. Ο/Η kanella16 είπε...
"..σα να μουν άλλος κι όχι εγώ,/ μες τη ζωή πορεύτηκα. Οσο κι αν κανείς προσέχει/ όσο κι αν το κυνηγά/ πάντα θα ναι αργά..." Ολοι μας το χουμε το θηρίο μεσα μας. Πιο χαρακτηριστικό απ`όλους ο Η.Ηesse "Ο λύκος της στέππας". Ωστόσο νομίζω οτι τα λάθη διαγράφονται όταν φύγει η ενοχη από μέσα μας. Δύσκολο να κλείνεις τους λογαριασμούς σου πάντα!
7 Απριλίου 2010 - 1:55 μ.μ.
Ο/Η Poet είπε...
Δεν ξέρω αν διαγράφονται ποτέ, Ευγενία μου. Διαγράφονται οι ουλές, οι πάντα ανοιχτές πληγές; Διαγράφεται η απουσία, ο δρόμος που πήραμε λάθος και εκεί που μας οδήγησε; Εξαρτάται από τη συνείδηση και την ευαισθησία μας.
Είναι το ποίημα που μαζί με την "Ουτοπία αναρχικού λούστρου" με έκαναν να προσέξω το όνομά σου, Ποιητή.
Στο έχω ξαναπεί, άλλωστε.
Μου αρέσει. Μου αρέσει. Μου αρέσει.
Τρελά και παλαβά.
Δεν θα σε μαλώσω καθόλου, Ροζαμούνδη μου. Αυτό θέλουν και τα ποιήματά μου. Να τ΄αγαπούν τρελά και παλαβά. Ακόμη κι όταν είναι ποιήματα τύψεων.
Να είσαι καλά καθώς διαβάζεις ποιήματα ακουμπισμένη στο πιο ψηλό παράθυρο του πύργου πάνω από την αγριεμένη θάλασσα.
Δημοσίευση σχολίου