χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
3 σχόλια:
το πετάλι είπε...
"με επίγνωση βαδίζω
στην άκρη άκρη του γκρεμού"
κορυφαίο ποίημα,
εξαιρετική εικόνα,
τέλειος συνδυασμός!
28 Δεκεμβρίου 2008 - 9:58 π.μ.
Ο/Η Maria Joseείπε...
Καλορίζικο το ιστολόγιο! Μπήκα με το δεξί. Και η "Σκόνη του χρόνου" του πάει πολύ. Εύχομαι γρήγορα να γεμίσουν τα ΜΒ της διαθέσιμης μνήμης με πανέμορφες γραφές.
28 Δεκεμβρίου 2008 - 9:21 μ.μ.
Ο/Η Poetείπε...
Σας ευχαριστώ θερμά, Νίκο και Maria Jose. Kαι όλοι μαζί ας ευχαριστήσουμε τη Μωβ. Για τη ομορφιά που προσθέτει στις δικές μου λέξεις.
29 Δεκεμβρίου 2008 - 2:20 π.μ.
Ο/Η kanella16είπε...
Επειδή η επίγνωση συνήθως φέρνει και τον απέναντι στη θέση μας, επέτρεψέ μου μια μικρή παρέμβαση που μου ήρθε στιγμιαία:
"με τη φωνή μου ακέραια
κι αντίλαλο εσένα"
Δε συνηθίζω παρεμβάσεις σε ποιηματα, ειδικά σε σένα "έλα παππού μου να σου δείξω..." μόνο ήθελα να σου το πω, πώς εγώ το είδα με τα δικά μου μάτια.
7 Απριλίου 2010 - 1:13 μ.μ.
Ο/Η Poetείπε...
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Όλα θα μπορούσαν να είναι κάπως αλλιώς. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία στον κόσμο, στην τέχνη, παντού. Το κάθε τι με τη
δ ι κ ή του φωνή.
9 Απριλίου 2010 - 1:08 μ.μ.
με επίγνωση αιωρούμαι
πάνω από το κενό, το τίποτα
Απλά εξαιρετικό, Ποιητή μου! (Όπως λένε οι ...φεϊσμπουκάδες.)
Όλα συνδυάζονται στην εποχή μας. Η αποφασιστικότητα του ποιητή, το εξωτικό άρωμα της Ροζαμούνδης και το ιδιόλεκτο του κοινωνικού δικτύου. Καμιά φορά αρμονικά.
Σε ευχαριστώ, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου