με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν τη ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
5 σχόλια:
Η kanella16είπε...
..κι έτσι αυτό παιδί παίρνι το μολυβι και γράφει θαύματα, για να φέρει το κόσμο στα μέτρα του! Το παιδί μέσα μας και τα μάτια μας, Τόλη μου!
7 Απριλίου 2010 - 12:18 μ.μ.
Ο/Η Poetείπε...
Έτσι γίνεται πράγματι, Ευγενία μου. Το παιδί αυτό δεν αλλάζει. Επιμένει ως το τέλος.
ΥΓ. Αναγκαστικά απαντάω τμηματικά στο ευπρόσδεκτο καταιγισμό των σχολίων σου.
8 Απριλίου 2010 - 1:34 π.μ.
μόλις κατέθεσα στη προηγούμενη ανάρτησή σου ό,τι μου γεννήθηκε στο μυαλό διαβάζοντας τις αναδρομές σου Τόλη, αλλά δεν αλλάζει κάτι... Τα ίδια ακριβώς λόγια θα έλεγα και εδώ, ευχαριστώντας σε επί πλέον που αυτό το υπέροχο ποίημα έχω τη χαρά να το φιλοξενώ και κάπου στη σελίδα μου!
Και εύχομαι αυτό το παιδί να διατηρήσει αναλλοίωτη την επιμονή του, έτσι όπως επιτάσσει πάντα η παιδική ψυχή!
Μπορεί όλα να έχουν διαψευστεί και να αμφιβάλλω πλέον για τα πάντα, μέσα μου παραμένουν όμως δύο ακλόνητες αλήθειες. Το παιδί και η αγάπη. Μέσα μου, στη σελίδα σου, στα βιβλία μου, παντού.
Αυτό το παιδί λοιπόν σου χαμογελάει και σε ευχαριστεί για το δικό σου ζεστό χέρι, Μελίνα μου.
Ωραίο ποίημα. Ιαματικό.
Το "αστείο" είναι ότι αυτό το κρυμμένο παιδί συνεννοείται με άλλα κρυμμένα παιδιά και το σκάνε μαζί κι αλητεύουν στα θαύματα της ζωής ερήμην των μεγάλων που τα κουβαλάνε μέσα τους. Κάπως έτσι δεν ερωτευόμαστε, κάπως έτσι δεν μας "μαγκώνει ένα ποίημα, μια μουσική, μια ζωγραφιά; Κι ακολουθεί η λογική ανάλυση, λες και η ωρίμανση να είναι το αποτέλεσμα της διαρκούς ώθησης από το παιδί μέσα μας.
Ναι, το καημένο το μυαλό έρχεται πάντα δεύτερο και καταϊδρωμένο. Προσπαθώντας να δώσει λογικές εξηγήσεις στα μυστήρια της ζωής και του κόσμου.
Χωρίς το παραπλανητικό επίχρισμα της ωρίμανσης, η παιδική ψυχή αναγνωρίζει αμέσως την αλήθεια. Βλέπει τα μυστικά και τα θαύματα.
Και μένει εκστατική, μένει απαρηγόρητη και δακρυσμένη. Το ποίημα, η μουσική, η ζωγραφιά, ο έρωτας πάνω απ' όλα είναι ίχνη από τη μακρινή της πατρίδα.
Δημοσίευση σχολίου