μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

αργά το βράδυ


η μουσική αργοσβήνει
και ξεθωριάζουν
τα χρώματα και οι λάμψεις

με την ανάσα της
στην πέτρα και το σίδερο
η γειτονιά ησυχάζει
κάπου μακριά
μια εξάτμιση πυροβολεί
το προαιώνιο πυκνό σκοτάδι

πίσω απ’ τα κλειστά παραθυρόφυλλα
είναι αργά
πολύ αργά το βράδυ

οι σκόρπιες ζωγραφιές ψηλά
και οι τυφλές οθόνες αντικρίζουν
ατέλειωτες σειρές βιβλία στα ράφια
μάταιες επικλήσεις
χρόνο ατέλειωτο χωρίς επιστροφή
κι ανάμεσα σε μια γωνιά
εκεί που ένα κορίτσι
ξένοιαστα χαμογελάει στο κάδρο
κι ο τοίχος ανεπαίσθητα ραγίζει
μόνος με βλέμμα αμίλητο
κάθεται ένας άντρας
και θυμάται

είναι αργά
πολύ αργά το βράδυ

10 σχόλια:

Μαρια Τζιατζιου είπε...

Τι ομορφιά σκαλιστή περίτεχνα, το γήρας, απ' το χρόνο, Ποιητή...
Μ' όλα τα χρώματα των εποχών που ασπρίζουν τα μαλλιά και τα αρώματα που για πάντα θα ξυπνούν τη λήθη!
Κι αυτό που αξίζει τόσο είναι τούτη η ηρεμία στα μάτια όταν χαϊδεύουν γαληνεμένα μια ανάμνηση βαθιά στο αίμα της, μειδιάζοντας στη μακρινή νεότητα που 'χει το μόνο σθένος, ποτέ να μην εγκαταλείπει την καρδιά...

Τα χρόνια που περνούν είναι μελάνια που γεμίζουν την πένα με σοφία και πληρότητα, αλλιώς πως..

Poet είπε...

Mαρία μου, χαίρομαι που ανακαλύπτεις όλα αυτά τα ωραία σε ένα τόσο θλιμμένο ποίημα. Σε ευχαριστώ, καλό βράδυ.

logia είπε...

ποιητή μου έλειψαν τα γραφτά σου!!!
αυτές οι ώρες περισυλλογής, πολύ αργά το βράδυ, πάντα πόνο προκαλούν;

Poet είπε...

Έχεις δίκαιο, Νέλλη μου, δεν μπορεί όμως να τις αποφύγει κανείς. Είναι οι ώρες που μιλάει με τα φαντάσματα της περασμένης του ζωής, με όλους εκείνους που αγάπησε και δεν υπάρχουν πια.

Βλέπω ότι τα ιστολόγια έχουν ατονήσει γενικά, πιθανότατα λόγω κορεσμού και έλλειψης χρόνου μέσα στην κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας. Σκέφτομαι όμως κάποιον άλλο τρόπο να σε αποζημιώσω.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Από τα πολύ ωραία σου.
Μου αρέσει κάθε φορά που βρίσκω την αγάπη που τρέφεις για την Γυναίκα, σιχάθηκα πια τους μισογύνηδες γύρω μου.

Πανέμορφο!
Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Αν και ένα τόσο γλυκό κορίτσι όπως εσύ, Βαϊα μου, υποφέρει από μισογυνισμό, κάτι δεν πάει καλά με το ανδρικό φύλο (λες και δεν το ήξερα!!)

Γυναίκες μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν, μας ερωτεύτηκαν και μας αγάπησαν, μας ενέπνευσαν, μας έσωσαν και μια και δυο και τρεις φορές σε κρίσιμες στιγμές, μας χάρισαν τα παιδιά μας, μας κράτησαν το χέρι, σκούπισαν το δάκρυ μας. Και μια γυναίκα θα μας κλείσει κάποτε τα μάτια. Κάθε τιμή και αγάπη αξίζει λοιπόν στη μητέρα, τη σύζυγο, την ερωμένη, τη φίλη, τη σύντροφο στον αγώνα της ζωής.

Αυτά τα αυτονόητα για σήμερα μαζί με τη χαρά μου, καναρινένια, που σου άρεσε το ποίημά μου. Καλό καλοκαίρι.

logia είπε...

ποιητη, συγκινητική η απάντησή σου στην καναρινένια, για κάθε γυναίκα πυο θα την διαβάσει

την καλημερα μου

Poet είπε...

Νέλλη μου, τα ανδρικά στερεότυπα για τις γυναίκες τα εξάντλησα στα εφηβικά μου χρόνια. Λίγο αργότερα άρχισα να καταλαβαίνω την αλήθεια και από τότε την εκφράζω με κάθε τρόπο, ιδίως στα βιβλία μου. Να και το ποίημά μου «γυναίκα», που περιλαμβάνεται στη συλλογή «το μαγικό χαλί», 1980 και το οποίο αναρτώ κάθε χρόνο στη γιορτή της γυναίκας.


κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ’ το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης

στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία

*Φαντομάς. είπε...

speechless!!λιτή και περιεκτικότατη!καλησπέρα!

Poet είπε...

«Αυτά που λέμε σήμερα
είναι πράγματα απλά
που αύριο θα είναι αυτονόητα ...»

Ίσως τότε ο κήπος της μελαγχολίας να είναι μόνο κήπος της ομορφιάς, φίλη μου.