χορταριασμένες πέτρες στο λιμάνι ο χρόνος
κόκκινες στέγες που θυμίζουν φως
στο βάθος η μεγάλη πόλη
στο βάθος όνειρο θαμπό η παραλία
μοναχικό ένα χελιδόνι
μέσα στα ξέφτια που σκορπίζει
καθώς ομίχλη ο ουρανός
κι όμως σε βλέπω ξαφνικά
να πλησιάζεις με το ανάλαφρό σου βήμα
να πλησιάζεις με τ’ ανήσυχα σου χέρια
να πλησιάζεις με τα εκστατικά σου μάτια
σε βλέπω
σε γνωρίζω αγάπη
γνωρίζω την κομμένη ανάσα σου
που υψώνεται δειλά στο στήθος
και ψιθυρίζει όπως το κύμα
αχνίζει λουλουδιάζει όπως το κύμα
έως ότου σβήσει ο άνεμός της
έως ότου
προφέρει λέξεις μυστικές
εκείνο το χλωμό το μελαγχολικό
στα χείλη και το πρόσωπό σου
σε βλέπω
σε γνωρίζω αγάπη
ικέτης στο δικό σου φως
4 σχόλια:
Είναι ενας μικρός θρίαμβος κάθε φορά...κι ενας μικρός δρόμος για τον παράδεισο η είσοδος της αγάπης απ' την θεόρατη πύλη της καρδιάς...κι αν συνθηκολογήσουν και τα μάτια κι ο νούς...γεννάται ποίηση (!) κι αναγεννάται το σύμπαν.
Το ποίημά σας είναι ένας εξαίσιος πίνακας ζωγραφικής που θα μπορούσε να κάλλιστα κοσμεί τους τοίχους ενός μουσείου...
Πόσο δίκαιο έχεις Μαρία!! Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος να αναγεννηθεί ο κόσμος μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας. Και, μέσω της αγάπης, η τέχνη. Σε οποιαδήποτε μορφή της. Οι πηγές είναι κοινές, κοινή και η ουσία κάθε μορφής έκφρασης. Το ποίημα που είναι πίνακας ζωγραφικής, μουσική κ.ο.κ. και αντιστρόφως. Και όλα αυτά ανήκουν στο μουσείο της ομορφιάς του κόσμου. Σ' ευχαριστώ θερμά, καλή μου.
πολύ δυνατή εικόνα μέσα από το ποίημα :) να ' σαι καλά Ποιητή...
Ευχαριστώ πολύ, γλυκό κορίτσι της μουσικής.
Δημοσίευση σχολίου