μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ' ουρανού

βουβαίνονται στην παραλία οι φανοστάτες
που άλλοτε ψιθύριζαν εκστατικά το όνομά της
μια βάρκα μόνη αργά λικνίζεται
σε σκοτεινά νερά
εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ’ ουρανού
τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος

το πρόσωπο της πολιτείας χλομιάζει
γέρνουν τα φύλλα
τα χρώματα διαλύονται που θάμπωναν τα μάτια
μάτια που τώρα βλέπουν καθαρά
κάθε επιφάνεια και κάθε σχήμα
το αύριο ή το τίποτα

άτυχη αγάπη
που κάποια μέρα χάνεται
όπως ο δρόμος, η πλατεία, οι μουσικές
όπως το άγγιγμα ή το φως
και πια απομένει μια λάμψη αχνή
ή κάτι από ψυχή
πάνω στα κάστρα

μια λάμψη αχνή
μια θύμηση
μια γεύση από χαρτί και δάκρυ


4 σχόλια:

Καλυψώ είπε...

παντα αναρωτιομουν για τις ατυχες αγαπες...αφου ειναι Αγαπες...
γιατι ειναι ατυχες;;

καλημερα στους στιχους σου
που μιλανε μεσα στην καρδια μου..
σαν να γραφτηκαν για αυτην..

Poet είπε...

Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ, Καλυψώ μου. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι η πρώτη φορά. Σε καλωσορίζω λοιπόν, εσένα και τις απορίες σου. Να αποπειραθώ να απαντήσω; Δεν είναι δεδομένο ότι υπήρξαν αγάπες, μπορεί να ήταν μια απλή ψευδαίσθηση, η δική μας λαχτάρα για αγάπη που εκφράστηκε σε λάθος πρόσωπο. Μπορεί ακόμη να υπέκυψε και η αγάπη στη φθορά, μπορεί και να προδόθηκε. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής.

Το ποίημα αυτό γράφτηκε και για σένα, καλή μου. Γράφτηκε για όλους εκείνους που έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Για όλους εκείνους που το νιώθουν δικό τους.

εύα είπε...

σαν το χθεσινό κόκκινο που με αποπλάνησε και έκαψε τα σωθικά του νου μου...
το χρώμα που στοιχειώνει για πάντα όλα τα βλέμματά μου και όλα φωτίζονται από αυτό
το χρώμα που με σημάδευσε για όλες τις ζωές μου
Ε.Φ. 24-06-2011

Poet είπε...

Χαίρομαι που έχεις τόσο πάθος μέσα σου, Εύα μου. Είδα το σχόλιό σου πολύ καθυστερημένα αλλά ... το κόκκινο παραμένει πάντα κόκκινο.