μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

ο εσωτερικός εχθρός



σε μυστικά κυκλώματα του εγκεφάλου
και σε άγνωστες διαστάσεις των κυττάρων
ελλοχεύει ο θανάσιμος αντίπαλος
ένας καταχθόνιος συνωμότης
που απεργάζεται την καταστροφή μας
με αξιοθαύμαστη υπομονή

να φοβάσαι την πικρή γεύση της μοναξιάς
και το ανεξερεύνητο φάσμα της αλήθειας


the enemy within

in secret networks of the brain
and unknown dimensions of the cells
the deadly adversary lies in ambush
an infernal conspirator
plotting our destruction
with fascinating persistence

beware of the bitter taste of solitude
and the unexplored spectrum of truth

translated by Tolis Nikiforou
from Pilot to the infinite, 1986

12 σχόλια:

fractal είπε...

Αντίο

Poet είπε...

Καλό ταξίδι.

55fm είπε...

Τα είπες όλα ποιητή μου!
Μα όλα!
ΣΕ φιλώ αγαπημένε φίλε.

Poet είπε...

Α, όχι, όχι, Ουρανία μου. Έχω να πω κι άλλα.

Χαμόγελο.

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να μπορούσαμε να του την εξαντλήσουμε την υπομονή και να μας άφηνε στην ησυχία μας.
Όμως δυστυχώς ο φόβος παραμένει και χωρίς προτροπή.

Poet είπε...

Η «πέμπτη φάλαγγα» είναι πάντα η πιο επικίνδυνη, Χρωματιστή μου. Ιδού πώς έλαβε την ονομασία της. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, τη Μαδρίτη κατείχαν οι δημοκρατικοί και την πολιορκούσαν τέσσερις φάλαγγες του στρατού του Φράνκο. Ένας ισπανός στρατηγός είπε τότε ότι τη Μαδρίτη θα καταλάμβανε η «πέμπτη φάλαγγα». Δηλαδή, η φασίστες που βρίσκονταν μέσα στην πόλη.

Ο εσωτερικός εχθρός λοιπόν. Θυμήσου και την παροιμία, «θεέ μου φύλαξέ με από τους φίλους μου γιατί από τους εχθρούς μου ξέρω να φυλάγομαι και μόνος μου».

ANAZHTHΣH είπε...

Ο μόνος πραγματικός εχθρός.
Αθροίζοντας νίκες κατακτάμε ποσοστά υπέρτατης ελευθερίας...
Καλησπέρα φίλε μου.

Poet είπε...

Θυμάμαι ένα παλιό έργο με τίτλο "A hatful of rain". Αθροίζουμε νίκες, αθροίζουμε και ήττες, φίλη μου. Κατακτάμε ποσοστά ελευθερίας και εκείνο που απομένει στο τέλος είναι «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή».

Μου αρέσει όμως η ουτοπική αναζήτηση. Τώρα που δεν υπάρχει δρόμος, ποιος είναι ο δρόμος για την Ουρανούπολη;

Καλό ξημέρωμα.

logia είπε...

ο εσωτερικός εχθρός!
πόσο ικανοί είμαστε να τον αναζητήσουμε;
πόσο ικανοί είμαστε να τον εντοπίσουμε;
πόσο ικανοί να τον πολεμήσουμε;
ή μήπως απλά πρέπει μόνο να συνυπάρξουμε;

Poet είπε...

Πρόκειται για κάτι σαν τον ιστορικό συμβιβασμό (compromesso storico) του Μπερλίγκουερ, Νέλλη μου, της αριστεράς με τη δεξιά. Ή σαν την παρότρυνση των ψυχολόγων: "make a friend of your phobia".

Ο εχθρός βρίσκεται στα γονίδιά μας, είναι αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό (awareness), τότε θα μάθουμε καλύτερα να ζούμε μαζί του. Τότε θα μειωθεί η δύναμή του και θα φτάσουμε σε κάποιο βαθμό γαλήνιας αποδοχής του πεπρωμένου μας.

Yiannis είπε...

Πόσο σοφό το νόημα του εξαίρετου ποιήματός σου Τόλη.Μάθημα υπαρξιακής φιλοσοφίας εκφρασμένο με τη μαγεία της ποίησής σου.

Poet είπε...

Πιστεύω πάντα, Γιάννη μου, ότι το μοναδικό ερώτημα είναι ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Το μοναδικό και αιώνια αναπάντητο ερώτημα. Και δεν μας ικανοποιεί το εύλογο τίποτα και πουθενά.

Σε ευχαριστώ θερμά.