μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

Λονδίνο 1967 - 1971




ονειρεμένη πολιτεία του βορρά
ντυμένη τα βουβά σου χρώματα
μέσα σε μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα σε στάλες καθημερινής βροχής

χρόνια που έζησα στη χαμηλή σοφίτα
περιπλανήθηκα στις γειτονιές σου
είδα τους κρόκους να ανθίζουν μέσα στο χιόνι
μέθυσα με το άρωμα των κοριτσιών σου

πλατείες που έχουν κατακτήσει τη γαλήνη
με γύρω τους τα σπίτια του παραμυθιού
απέραντοι κήποι και σκοτεινά παλάτια
βικτωριανά μέγαρα

απίστευτη πόλη
με το χαμόγελο στο πρόσωπο του αστυφύλακα
λεωφορεία κόκκινα με μυθικούς προορισμούς
πόλη της απεργίας
ράθυμη όπως το ποτάμι σου
με τη κατάλεπτη επιδερμίδα της ηδονής

παγκόσμια πόλη
με τις χιλιάδες εκδοχές της ίδιας γλώσσας
με τα χιλιάδες πρόσωπα του ίδιου ανθρώπου
με τις χιλιάδες εκκλησιές της ίδιας πλάνης

πόλη που έμαθες να ζεις χωρίς το πάθος
που κρύβεις με στοργή τα λάφυρά σου
στις αίθουσες των μεσαιωνικών κτιρίων
πόλη που κατορθώνεις να φιλοξενείς
και την υπεροψία των αγραμμάτων
και την ελπίδα των κατατρεγμένων

γυναίκες με παράξενα καπέλα
η μυρωδιά του καπνού και του ξύλου
το ευχαριστώ σε κάθε φράση
οι ανεξήγητες επιγραφές
και τα πολύβουα καπηλειά με τη ζεστή τους μπύρα

γυρίζεις κάθε τόσο πολιτεία του βορρά
και φανερώνεσαι χλωμή στον ύπνο μου
λουσμένη στο αβέβαιό σου φως
ποτέ, ποτέ, ποτέ δική μου


London 1967-1971

dreamy city of the North
dressed in your mute colors
your magic enticing voices
heard amid drops of everyday rain

for years I lived in a low attic
wandered in your neighbourhoods
saw the crocus blossom in the snow
got drunk on the aroma of your girls

squares in peace they have conquered
surrounded by fairy tale houses
vast gardes and dark palaces
victorian mansions

incredible city
with a smile on the policeman's face
red buses with destinations from myths
city of strikes
indolent as the Thames
city with a fine skin of sensuality

universal city
with a thousand versions of the same language
with a thousand faces of the same person
with a thousand churches of the same deceit

city that has learnt to live without passion
you hide your spoils with affection
in the halls of medieval buildings
city that has been successful in welcoming
both the arrogance of the ignorant
and the aspirations of the persecuted

women with strange hats
the scent of tobacco and wood
a ¨thank you¨ in every encounter
the inexplicable signs
the boisterous alehouses and warm beer

you return often, city of the North
you appear pale in my sleep
bathed in your uncertain light
but never, never, never mine.

Translated by Domna Pastourmatzi and Michael Mott
from Tolis Nikiforou, Me ti Fotia sta Matia (With the
Fire in the Eyes), 1982, Displacements, International
Quarterly, Volume 2, No. 4, 1996.

10 σχόλια:

logia είπε...

ήρθα να πάρω τη δόση μου...
καληνύχτα!

Poet είπε...

Μόλις πριν από λίγο είχα πάρει εγώ τη δική μου από το ιστολόγιό σου. Επιτέλους εφαρμόζεται η δωρεάν χορήγηση και χωρίς καν συνταγή ιατρού.

Καληνύχτα.

pandora είπε...

δεν έχω λόγια για τη γραφή σου Ποιητή...
μόνο θα σου πω πώς ταξίδεψα στο Λονδίνο με όλες τις αισθήσεις...
:)

είσαι ο δεύτερος άνθρωπος που το καταφέρνει για μένα τόσο καλά και τόσο περιγραφικά (μετά τον Ντίκενς :P)

τα μεσημεριανά μου χαιρετίσματα :):)

Poet είπε...

Χαίρομαι πολύ, Πανδώρα μου, και σ' ευχαριστώ για τη θελκτική υπερβολή σου.

Αν θέλεις να μάθεις μέσα από ποιες εμπειρίες γεννήθηκε αυτό το ποίημα, διάβασε στο ιστολόγιο, Η γοητεία των δευτερολέπτων, τα τρία κεφάλαια για τη ζωή μου στην Αγγλία από το ομώνυμο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα.

Καλό βράδυ και καλό τριήμερο.

Yiannis είπε...

Γνωρίζω καλά το Λονδίνο και ταυτίζομαι απόλυτα με τις εντυπώσεις,τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου γι αυτή την όμορφη πόλη που όμως δεν έγινε ποτέ δική μσς.Καλό σου βράδυ Τόλη.

Poet είπε...

Ναι, Γιάννη μου. Ο πιο καλός μου φίλος στο Λονδίνο ήταν ο Παύλος Παυλίδης, Κύπριος που ζούσε εκεί 25 χρόνια, ήταν παντρεμένος με Λονδρέζα και είχε δύο παιδιά. Φυσικά ένιωθε πάντα ξένος.

Ένα όνειρο είναι πια η ζωή μου στο Λονδίνο μετά τόσα χρόνια. Και σαν όνειρο το αγαπώ. Όμως ξέρω καλά πού ανήκω όπως κι εσύ.

BlueRose είπε...

Δεν ξέρω αν ταυτίστηκα ποτέ με αυτή την πόλη, κάποτε ένοιωσα βαθιά ικανοποιημένη που έζησα σε αυτή τα καλύτερα μου χρόνια και ποιος ξέρει ακόμη...και κάποτε ένοιωσα ανάμικτα συναισθήματα όπως αυτά που περιγράφω πιο κάτω και δεν ξέρω γιατί μου τα ξύπνησες εσύ Τόλη. Γιαυτό και στο αφιερώνω και σε ευχαριστώ.

"Πόλη όπου ζήλεψαν
τα καλύτερα μου χρόνια
Η ομίχλη και ο δρόμος
Πόλη όπου νοστάλγησα τα
Χρόνια που πέρασαν

Έτσι καθώς ονειροπολούσα
Τα χρόνια που θάρθουν
Απαριθμούσα καρτερικά αυτά
Που έφευγαν
Και διάβηκαν Αριθμοί
τη ζωή μου
Και διάβηκαν, συλλαβίζοντας
Τη λέξη «ΠΡΟΣΜΟΝΗ»

Μένεις εκεί
Ανάμεσα στη φτώχεια και τη χλιδή
Στη σιωπή και στον θόρυβο
Να αργοσβήνεις και να γεννιέσαι
Κάθε λεπτό
Που σε προλαβαίνει
Εκεί όπου σε άφησα και
Εκεί όπου σε συναντώ
Καθημερινά
Να με αναζητάς και να με διώχνεις
Σαν άπιαστο όνειρο και
Σαν εφιάλτης "

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, BlueRose, μου άρεσε το ποίημά σου.

Νομίζω ότι εκφράζουμε τα ίδια περίπου ανάμικτα συναισθήματα και ότι αυτός είναι ο λόγος που αφυπνίστηκαν τώρα σε σένα.

Καλό βράδυ.

nice είπε...

Hi,
Interesting description of London in the late sixties!

Poet είπε...

Thank you, Nice. You may read more about my life in London in three chapters of http://enchantedseconds.blogspot.com/