μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

χειμωνιάτικος ήλιος, 2



όπως ψηλά οι γκρίζες στέγες των σπιτιών
φωτίζονται νοσταλγικά
από τον ήλιο του χειμώνα
ακόμα βουτηγμένες στη βροχή

όπως το μακρινό βουνό
υψώνεται και αιωρείται πάνω στη θάλασσα
σχεδόν αγγίζει την ακτή
μέσα στη διαφάνεια του πρωινού αέρα

όπως τα μάτια της γάτας
ανθίζουν με μικρές φωτιές τη νύχτα
έτσι και το χαμόγελό σου μπουμπουκιάζει
ανάμεσα στους τοίχους και την άσφαλτο

είσαι ένα φύλλο πράσινο
με φλέβες νοτισμένες από τη βραδινή δροσιά
μια κίνηση ανάλαφρη που ζωντανεύει τη χαρά
ένα γλυκό του κουταλιού
ένα νερό στον δίσκο της γιαγιάς
μέσα στην κάτασπρη αυλή της συνοικίας

από τη συλλογή Ελεύθερος σκοπευτής, 1982


Winter Sun, 2

As, up high, the grey roofs of the houses
still drenched with rain
are lit nostalgically
by the winter sun

as the distant mountain
rises and hangs above the sea
nearly touching the shore
in the transparency of the morning air

as the eyes of the cat
make the night bloom with small fires
so also does your smile blossom
between the walls and the asphalt road.

You are a green leaf
with veins damp from the evening dew
a subtle gesture that revives joy
a spoonful of sweet preserve
a glass of water on grandma's tray
in the gleaming neighbourhood courtyard.

translated by Savas Patsalidis and Mark Plourde,
published in The Amaranth, Bulletin No. 5 (1983)
of the Modern Greek Study Program, University
of Toronto

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και περναω μια νοσταλγική φάση...

Poet, διάβασα το "Ο δρόμος για την Ουρανούπολη". Όλα κάτι μου θύμιζαν. Η προθυμία και η διαθεσιμότητα του Λουκά, η προσαρμοστική εξέλιξη του Φάνη, η γλυκιά συνύπαρξη Μεζέ και Μπουμπούς, η αρχική σύγχιση και μετέπειτα επιβεβαίωση της βλακείας και αυτό το "ευγενικά περιφρονητικός" προς κάποιους ανώτερους με καλύπτει απόλυτα. Το καλύτερο όμως κομμάτι για μένα ήταν η κλιμακούμενη ως προς το βαθμό ευφυίας αντιμετώπισή μας από τους γύρω(κάτω μέρος σελ.81).
Συγχαρητήρια!

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, Χρωματιστή μου.

Όλα κάτι σου θύμιζαν αν και δεν είσαι Θεσσαλονικιά απ' ό,τι βλέπω. Ίσως επειδή κι εσύ ανήκεις στο ζώδιο του Σκορπιού (ας μας συγχωρήσουν οι ορθολογιστές). Ίσως, ακόμη, επειδή τα περισσότερα είναι κοινές ανθρώπινες εμπειρίες.

Το βιβλίο αυτό είναι καθαρά αυτοβιογραφικό και δεν έχει ούτε ίχνος μυθοπλασίας. Όλα τα περιστατικά έγιναν ακριβώς όπως τα περιγράφω (από τη μεταπολίτευση ως πριν από μερικά χρόνια). Με την εξαίρεση της Ανεξάρτητης Μεραρχίας που είναι ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός.

Χαίρομαι που επισημαίνεις ένα σημείο του βιβλίου που έγραψα με κέφι (και αυτοσαρκασμό). Είναι μια διέξοδος και αυτή.

IZA είπε...

Τι τρυφερό ερωτικό ποίημα! Γεμάτο ευαισθησία κι αγάπη! Την "Ουρανούπολη" την αγόρασα κι εγώ, αλλά δεν έχω βρει ακόμα το χρόνο να τη διαβάσω. `Οπως κατάλαβες περνάω μια περίοδο που κυνηγάω τον ελεύθερο χρόνο όπως ο χρυσοθήρας το χρυσάφι. Ελπίζοντας κι εγώ στη δική μου αποφυλάκιση. Φιλιά.

Poet είπε...

Και μάλιστα αγάπη που παρέμεινε πλατωνική, Μαρία μου.

Πιστεύω ότι το βιβλίο διαβάζεται εύκολα. Είναι και μόλις 100 σελίδες. Εσύ όμως θα βρεις τον κατάλληλο χρόνο. Εγώ απλώς κάνω δεήσεις για τη γρήγορα αποφυλάκισή σου.

Λευτεριά στους δεσμώτες της βιοποριστικής εργασίας !!!

Chara Naoum είπε...

Κι είχα ανάγκη απόψε μία αγκαλιά...
απλόχερη όπως οι στίχοι σου...
αφράτη καθώς ένα χαμόγελο ανθισμένο.
Ποιητή της αθωότητας...

Κι "ένα νερό στον δίσκο της γιαγιάς
μέσα στην κάτασπρη αυλή της συνοικίας"...

Ύπνος γλυκός απόψε...

Poet είπε...

Το κορίτσι εκείνο το έλεγαν Σιμόνη (όπως τον έρωτα των εφηβικών μου χρόνων) και ήταν γλυκό όπως εσύ, Χαρά μου. Έμαθα αργότερα ότι παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά και τώρα θα είναι γύρω στα 52-53. Το ποίημα όμως επιμένει στην αθωότητα. Κι εγώ τι να κάνω; Υπακούω στις θελήσεις του.

Να είσαι καλά και να υπάρχει πάντα μια ζεστή αγκαλιά για σένα.

Chara Naoum είπε...

Νομίζω πως τελικά αυτό μένει, Ποιητή μου απ' ό,τι όμορφο ζούμε. Η πικρή ομορφιά της ανάμνησης..Η σχεδόν νοσταλγική. Γι' αυτό και οι στίχοι σου δεν θα μπορούσαν παρα να εκπέμπουν αυτό ακριβώς. Κι είναι η μαγεία τους. Κι όταν αυτό το στοιχείο το βλέπω στα κατά καιρους ποιήματα που διαβάζω νιώθω μια αμέριστη γαλήνη στη σκέψη πως η ομορφιά είναι αθάνατη μάλλον. Κι αυτή είναι η ελπίδα μου. Γιατί αγαπώ πολύ, Ποιητή μου. Και φοβάμαι.
Ζεστή αγκαλιά σε σένα. Οι στίχοι σου έτσι κι αλλιώς είν' αγκαλιά...κι απόψε.

Poet είπε...

Η ομορφιά είναι αθάνατη και η αληθινή αγάπη μάς αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη ομορφιά του κόσμου, Χαρά μου.

Δικαιολογημένα φοβάσαι. Γιατί η αγάπη κοστίζει ακριβά. Οι δειλοί την αρνούνται γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Εμείς οι άλλοι απλώς τη χαιρόμαστε και είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε το τίμημά της όταν έρθει η ώρα. Και να ζήσουμε με τη γλυκόπικρη ανάμνησή της.