μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

κίτρινο ξωτικό, κόκκινος χρόνος


(η σύνθεση έχει σαν βάση έναν πίνακα του Γιάννη Σταύρου, ο οποίος με τη σειρά του βασίζεται σε φωτογραφία του 1954)


το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε
καμιά φορά το σούρουπο ξαναγυρίζει
λουσμένο στα θολά νερά του χρόνου

στο κίτρινό του πέρασμα μες στην ομίχλη
στο χώμα στρώνονται και πάλι οι ράγες
αρχίζει από το χτες ένα ταξίδι ατέλειωτο
ακούγεται μια μουσική
και ξεπροβάλλουν σπίτια σιωπηλά
μια ελευθερία παράνομη
στην κόκκινη καρδιά του χρόνου

στο κίτρινο του πέρασμα μες στην ομίχλη
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα

το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε
καμιά φορά το σούρουπο ξαναγυρίζει
στις γειτονιές που δεν υπάρχουν πια
κι από το Χαριλάου ως το Βαρδάρι
χτυπάει το καμπανάκι του
σαν φωτισμένο τραμ και σαν κορίτσι
που υπόσχεται τον ουρανό


19 σχόλια:

Appelsinpigen είπε...

Ποιητή μου,

έχω κι εγώ καμπανάκι,

τι όμορφο ποίημα!!!

55fm είπε...

Πανέμορφο, πανέμορφο,πανέμορφο!!!
Πανέμορφε ποιητή!

Poet είπε...

Όταν αναρτούσα το ποίημα για το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε, σκεφτόμουν ένα άλλο ξωτικό της Θεσσαλονίκης που γεννήθηκε χρόνια μετά. Η νομοτέλεια της ζωής.

Να είσαι πάντα φωτισμένο, Χριστινάκι, να χτυπάς το καμπανάκι σου και να χαρίσεις σε κάποιον τυχερό τον ουρανό.

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ από την καρδιά μου, Όλγα + Ουρανία μου, και κοκκινίζω κατ' ιδίαν.

Ελενα καπακιώτου είπε...

πολυ ωραιο ποιημα!!!

μπραβοοοοοοοοοοοοο

και καλο βραδακι ναχεις
και παντα να γραφεις....

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, zinaa kapa. Ίσως αργότερα αναρτήσω στη Γοητεία των Δευτερολέπτων το διήγημα «το τραμ το τελευταίο» από τη συλλογή Νόστος, 2000. Για το τελευταίο τραμ της εφηβείας μας και της ζωής μας.

Chara Naoum είπε...

"σαν φωτισμένο τραμ και σαν κορίτσι
που υπόσχεται τον ουρανό"

ανεξάντλητα ο Ποιητής του ανεξιχνίαστου φωτίζει της νοσταλγίας τον παράξενα θλιμμένο ρυθμό, κόκκινο βάφει το χρόνο και κάνει το άχρονο να σπαρταρά...
μα τι εξαίσια που τα λέτε, κύριε Ποιητή...
θαυμάζω αυτό το ποίημα και θα περνώ να το διαβάζω και να το ειπνέω.
υ-πε-ρο-χο....

Appelsinpigen είπε...

ειναι εξαιρετικο πραγματικά!!!

σ ευχαριστω για τις ομορφες ευχες σου!!!

όσο για τον ουρανό, ήδη τον χαρίζω σε καποιον που στην αρχή ξεκίνησε από έναν κομήτη... :)

να εισαι καλα!!!!!

Poet είπε...

Είναι φυσικό η Χαρά να δίνει χαρά. Κι εγώ να την ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά.

Είναι φανερό, νομίζω, στα ποιήματά μου και όχι μόνο ότι νιώθω βαθιά εκτίμηση, τρυφερότητα και θαυμασμό για τη γυναίκα. Και ευγνωμοσύνη. Παρά μερικές πολύ οδυνηρές εμπειρίες μου. Η γυναίκα μας γεννάει, μας μεγαλώνει, μας ερωτεύεται, μας αγαπάει και μας συντροφεύει στο κάθετι, η γυναίκα μας μαγεύει και μας εμπνέει, η γυναίκα μας παρηγορεί και μας κρατάει το χέρι ως το τέλος. Δεν είναι μόνο το άλλο μισό τ' ουρανού για μένα αλλά και η επίγεια υπόσχεση μιας ουτοπίας.

Μου άρεσε το «εισπνέω». Όποιος μπορεί να δέχεται την ποίηση και με τις πέντε αισθήσεις του και με την ψυχή του, είναι αληθινά προνομιούχος.

Poet είπε...

Ευτυχώς, Χριστίνα μου, ευτυχώς. Είχα φοβηθεί προς στιγμήν ότι θα ερωτευόσουν κάποιον κοινό θνητό, έστω και από την πόλη των φαντασμάτων. Πώς να τα βγάλει πέρα, ο δύσμοιρος, με ένα ξωτικό; Ησύχασα όμως τώρα που ξέρω ότι βρήκες το επουράνιο ταίρι σου. Καλές βόλτες στην παραλία υπό την σκέπη του Ζογγολόπουλου και, βέβαια, καλές πτήσεις.

Poet είπε...

Υπέροχο τραγούδι, από τα πιο αγαπημένα μου, υπέροχο βίντεο, Τζούλια μου, σ' ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά. Δεν ξέρεις τι μου θύμισες και τι σημαίνει «το τραμ το τελευταίο» για μένα και για τη γενιά μου. Το παρακολούθησα δακρυσμένος. Σ' ευχαριστώ και πάλι.

Poet είπε...

Ήρθε και η εικόνα σου τώρα, το τραμ στη Διαγώνιο - κίτρινο ξωτικό, να με αποτελειώσει. Δεν ξέρω τι να πω.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ένα τέτοιο ποίημα του πρέπει ό,τι καλύτερο...
μακάρι να είχα την τέχνη και την τεχνική για να το οπτικοποιήσω καλύτερα...

Dinos-Art είπε...

Τέλειο ποίημα-τέλεια οπτικοποίηση και απόδοση στα αγγλικά.

Κάποιος είπε: "Ποτέ μην τρέχετε πίσω από μία γυναίκα ή ένα τραμ. Πάντα περνάει άλλο".

Μα αν είναι το τελευταίo;

Poet είπε...

Τότε το/την αγαπάς απελπισμένα. Όπως ένα φωτεινό όνειρο που χάνεται στο βάθος.

pandora είπε...

τί όμορφο ποιητή...
ίσως βοηθάει και αυτή η πόλη, να πιστεύει κανείς ότι κρύβει ξωτικά...

το ποίημά σου είναι εικόνα, σινεμά, και ήχος μαζί...
ολα, και μια βαθειά νοσταλγική συγκίνηση για το παρελθόν...

τί όμορφος λόγος...

σε χαιρετω ! :D

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, Ηλιάνα μου. Μα γιατί κρύβεις ένα τόσο σπάνιο και τόσο όμορφο όνομα; Εγώ πρώτη φορά το ακούω.

Και βέβαια ελλοχεύουν ξωτικά στην πόλη των φαντασμάτων. Μέσα στη νύχτα και μέσα στην ομίχλη της. Εμένα μου έχουν φανερωθεί αρκετές φορές.

Και το απίστευτο ξέρεις ποιο είναι; Όχι μόνο δεν χάνεις τη φωνή σου όταν σε μαγεύουν, τη βρίσκεις. Πιο δυνατή και πιο μελωδική.

pandora είπε...

Η "Πανδώρα" είναι μόνο ένα "κομμάτι" της Ηλιάνας, ποιητή :):)

ίσως γι' αυτό έχω εμμονή με αυτό το ψευδώνυμο, που πάντοτε ήταν η "μάσκα" που με έκανε να πώ πράγματα που δεν έλεγα σε ... κανονικές συνθήκες... :)

η τελευταία μου ανάρτηση στο blog μου είναι αφιερωμένη σε σένα ;)
(δύο αληθινές ιστορίες, λιγάκι λογοτεχνικά επεξεργασμένες)

Poet είπε...

Απόλυτα κατανοητή η στάση σου, Ηλιάνα/Πανδώρα μου.

Τιμή μου η αφιέρωση. Διάβασα τις ωραίες αληθινές ιστορίες σου και σ' ευχαριστώ θερμά.

Καλό βράδυ.