μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

ίσως ποτέ να μην υπήρξα

κανείς δεν γνώρισε τον ποταμό όταν κοχλάζει
φιδοσέρνεται και βραχνά σφυρίζει
σαν ατμομηχανή του κάτω κόσμου
κανείς δεν γνώρισε την έκρηξη
τα μυαλά σκορπισμένα στον νυχτερινό άνεμο
τα μάτια μου αερόστατα στον ουρανό
δαχτυλικά αποτυπώματα στην άσφαλτο
την ψυχή μου να δραπετεύει στη δική της διάσταση
κι αφού κανένας δεν με γνώρισε
και οι καθρέφτες το είδωλό μου παραμόρφωσαν
ίσως ποτέ να μην υπήρξα
κι έτσι κανένας δεν μπορεί να με ξεχάσει
και με τα λόγια αυτά
δεν χαιρετίζω ούτε αποχαιρετώ κανένα
γράφω μονάχα από το τίποτα στο τίποτα
ένα τίποτα που είναι αδύνατον να διαβαστεί

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν αντέχω να μην γράψω δυό λόγια σ΄αυτό το ποίημα που το νιώθω τόσο κοντά στη σκέψη μου, τόσο κοντά σ΄αυτό το απλό τίποτα που δεν απευθύνεται σε κανέναν παρά στον εαυτό μας Ποιητή μου.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Poet είπε...

Χαίρομαι που υπέκυψες στον πειρασμό, Λίλιαν. Χαίρομαι και για την καινούρια εικόνα σου, ίσως λιγότερο μυστηριώδη αλλά σίγουρα πιο κοντά στον εαυτό σου.
Και σ' εμάς.

Καλή σου μέρα με τη λιακάδα.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Αυτό το ποίημα σου..τόσο κοντά στις σκέψεις που με ταλανίζουν τούτες τις μέρες!Και στο βάθος μια φωνή μια φωνή να νοσταλγεί τον Παράδεισο.Κείνον που κρατά στα χέρια του το βλέμμα που θα μας αναγνωρίσει..Ως υπάρχοντες..Στον αιώνα των αιώνων..Γιατί δεν γίνεται νομίζω αλλιώς.Μια στιγμή αρκεί για να κατοικήσει κανείς την αιωνιότητα.Καληνύχτα σου

Poet είπε...

Λες λοιπόν, Όλγα μου, μετά απ' αυτή την κοιλάδα των δακρύων, να υπάρχει ο παράδεισος και η αιωνιότητα; Η ουτοπία; Να αξιωθούμε την επιστροφή στην πατρίδα;

Αχ, ποια λογική μπορεί να αντισταθεί στη λαχτάρα της καρδιάς μας;

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

..Μα η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει: "Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου!"

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι...Από την Ασκητική του Καζαντζάκη..
Υ.Γ.Καμιά λογική δε στάθηκε ποτέ ικανή να αναχαιτίσει μια καρδιά που πηδά στη σκηνή.Καληνύχτα

Poet είπε...

Aισθάνοναι πάντα δέος όταν ξαναδιαβάζω την Ασκητική του Καζαντζάκη. Το θέμα είναι όμως να πηδήξει η καρδιά στη σκηνή. Σπάνιο φαινόμενο. Συνήθως απλώς χειροκροτάει από τις θέσεις των θεατών.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

κι όμως...διαβάζεται αυτό το τίποτα
κι αγγίζει τις καρδιές μας, γεμίζει εικόνες τα μάτια μας, και σπάει τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της ζωής μας...
τελικά κανένας δεν μπορεί να το ξεχάσει...
αυτό το τίποτα...είναι το άπαν..

...

Poet είπε...

Και το γυναικείο πρόσωπο που σωστά δεν ξεχνάς ποτέ, Τζούλια. Το γυναικείο πρόσωπο, ονειρικό, κυρίαρχο και καθοριστικό στη ζωή μου.

kanella16 είπε...

Διαβάζεται και συγκινεί...Ισως όχι στην ολότητά του, γιατί ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του "ανήκει" μέσα από κάθε ποιημα, από κάθε σχέση. από κάθε επαφή.Ωστόσο ετσι είναι ο κόσμος πλασμένος. Αυτό το λίγο του κόσμου μας αρκεί στα επίγεια. Το πολύ είναι τ`ουρανού...

Poet είπε...

Μας αρκεί όμως; Ή θα έπρεπε να μας αρκεί; Και η καρδιά που ζητάει απελπισμένα το απόλυτο; Και η ψυχή που δεν συμβιβάζεται με το λίγο;