στην Ισιδώρα
συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα
σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες
είσαι καλά;
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ..15ο-ο θάνατος του ποιητή,3
η μοίρα είναι βαρύτερη από τη θέλησή μου
θα φύγω μόνος
ν' ακολουθήσω τους μυστικούς μου δρόμους
να ταξιδέψω στ' άστρα
να φλέγομαι μετεωρίτης στον αιώνα
σ' άγνωστες διαστάσεις
όταν γυρίζω
να γίνω μια κλωστή στο φόρεμά σου
μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά σου
στο δάκρυ σου ένας κόκκος αλάτι
εσύ δεν θα το ξέρεις
όταν γυρίζω
ψωμί να γίνω για τα παιδιά της αφρικής
σημαία, όπλο, ελπίδα για το αύριο
εσύ δεν θα το ξέρεις
εσύ θα με κρατάς στη μνήμη σου ακέραιο
και θα με ψάχνεις στη στροφή του δρόμου
παλεύοντας ένα μάταιο αγώνα με τη βεβαιότητα
όταν γυρίζω
εσύ θα με φιλάς στα μάτια
μα δεν θα με γνωρίζεις
(από τη συλλογή Ελεύθερος σκοπευτής, 1982)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα .... 14ο - συνέπεια, 2
μέσα μου ζουν και ανασαίνουν
δυο άγριοι διψασμένοι λύκοι
όσα ποτέ δεν έπραξα
κι όσα σε κρίσιμες στιγμές έπραξα λάθος
είναι φορές που ο πόνος γίνεται αφόρητος
καθώς ρουφάνε ανελέητα
το πιο καθάριο αίμα της καρδιάς μου
(από τη συλλογή Ελεύθερος σκοπευτής, 1982)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 13ο - ποίηση 1982
οι δικές μας οι λέξεις
είναι λέξεις σκληρές και μεγάλες
μυτερές σαν καρφιά
λέξεις όπως το ξεραμένο πύο
μαύρες όπως τα φλέματα
που βγάζουνε κάθε πρωί τα σωθικά μας
οι καπνοδόχες των εργοστασίων
τα τραίνα που αναπόδραστα ακολουθούν τις ράγες
κόκκινες λέξεις
όπως ο ήλιος ο μοναδικός
και το λουλούδι που σπαραχτικά ανθίζει
σε στεγνό και κατάμαυρο χώμα
οι δικές μας οι λέξεις
είναι λέξεις γυμνές
λέξεις γεμάτες τραύματα
συστατικά στοιχεία, αναγραμματισμοί
και μόρια της ίδιας αγωνίας
οι δικές μας οι λέξεις
προκηρύξεις κι αφίσες του τοίχου
φωτισμένα παράθυρα στο σκοτάδι της νύχτας
που αφυπνίζουν την πόλη
όταν κλείνει με πείσμα τα μάτια
στη γραφή του θανάτου
αυτές οι τελευταίες λέξεις
πριν κάθε εκτέλεση
πριν κάθε μεταμφίεση του καθημερινού θανάτου
τα δικά σου είναι δάχτυλα που γνωρίζουν το χάδι
είναι λέξεις κραυγές
οιμωγές και ελπίδες
που δοξάζουν το φως
που μετράνε με δέος το μπόι τους
και δεν τρέμουν
ίσως κάποτε τα δικά μας παιδιά
να μιλήσουν με άλλη φωνή
να βαδίσουν με ξένοιαστο βήμα
πάνω στις νότες της δικής μας μουσικής
και στους κυβόλιθους του δικού μας αγώνα
(από τη συλλογή Ελεύθερος σκοπευτής, 1982)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 12ο - γυναίκα
κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης
στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία
(από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 11ο - επίγνωση
με επίγνωση βαδίζω
στην άκρη άκρη του γκρεμού
γνωρίζω πια την κατασκότεινη άβυσσο
κι όταν σκοντάφτω και παραπατώ
χωρίς κανένα μάταιο επιφώνημα
κρατάω το χέρι σου σφιχτά
μες στις σχισμές των βράχων
ψάχνω για άγρια φυτά
να μου διδάξουν το δικό τους βλέμμα
μπροστά σε χίλια χρόνια
ή δέκα δευτερόλεπτα ζωής
με επίγνωση αιωρούμαι
πάνω από το κενό, το τίποτα
με τη φωνή μου ακέραια
και τον αντίλαλο
κι εσένα
(από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...10ο - Θεσσαλονίκη 1980
πολιτεία ρημαγμένη στον μυχό του κόλπου
βάρβαροι με χρωματιστές κορδέλες
με χάντρες εξαγοράζουν την ψυχή σου
πανικός
άγριος πανικός στους δρόμους
πανικός στα γραφεία
πανικός στα σπίτια που υψώνονται
και φράζουν τον άνεμο
καθώς οι νεκροί σαπίζουν
μέσα στα βιβλία τους
και αναδίδουν οσμή βραβείων
στάχτη, αρπαχτικές κραυγές
μια άνοιξη που ευνουχίστηκε
και το αίμα της ζωγραφίζει πολύχρωμες διαφημίσεις
μια στιγμή πριν απ' το τέλος
και έρωτας
έρωτας που κυκλοφορεί ανύποπτος
που δεν θέλει τίποτα να μάθει
έρωτας στα υγρά μάτια των κοριτσιών
(από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...9ο-Το τραγούδι του έρωτα
είμαι πλασμένος από μαύρο χώμα
ανθίζω όπως η μυγδαλιά το καταχείμωνο
φέρνω πολύτιμο μέσα στις φλέβες μου
αυτής της ίδιας γης το σπέρμα
φιλάω μία μία της άκρες των δαχτύλων σου
διατρέχω με τα χείλη μου
το κάθε εκατοστό του δέρματός σου
αγγίζω ψηλαφώ ορθώνω τις σκληρές θηλές σου
ψάχνω τις εσοχές σου με τη γλώσσα μου
τις εξοχές σου με τις μύτες των δοντιών
βρίσκομαι πάνω, πλάι, κάτω σου
εισβάλλω μένω ακίνητος
σαν κορυφή βουνού
που την τυλίγει ο μπαμπακένιος ουρανός
νιώθω να πάλλεσαι σαν τρυφερή χορδή
να χαλαρώνεις και να σφίγγεσαι
ν’ αποτραβιέσαι και να δίνεσαι
εισπνέω αχόρταγα το άρωμα
μετράω τους σπονδύλους σου
αδειάζω βίαια τη ραχοκοκαλιά μου
τον νωτιαίο μου μυελό
λούζομαι μέσα στα δάκρυα των μαλλιών σου
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο χαράζει στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα ... 8ο - εργατική πρωτομαγιά
ωραία που ήταν η συγκέντρωση
στην πιο μεγάλη μας πλατεία
ωραία τα μάρμαρα
ωραία τα μέγαρα
ωραίο και το παλιό εργατικό μας κέντρο
οι εργάτες είχαν ήδη φύγει
να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές
με τις γυναίκες, τα παιδιά
και τα γεμάτα τους καλάθια
απόμεινες εσύ
απόμεινα εγώ
να κρατάμε ένα απορημένο λάβαρο
και τα στολισμένα μπαλκόνια
με τους βραχνούς ομιλητές
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα ... 7ο - Ελλάδα 1979
με το αίμα μου σε ιστορώ πατρίδα μου
πολιτείες παραδομένες στο μπετόν
δρόμοι σημαδεμένοι με ξενικές επιγραφές
κάθε οικοδομή και μια τράπεζα
κάθε γωνιά κι ένα φροντιστήριο
κάθε διαμέρισμα και ένα διαφθορείο
οι νέοι με τα μηχανάκια
τα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο
αναρίθμητα ξενοδοχεία και υπηρέτες
εκτρώσεις σε ιδιωτικά ιατρεία
οι άρρωστοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων
δεκατρείς χιλιάδες δικηγόροι στην πρωτεύουσα
και οι εργολάβοι σε απεργία
με παγάκια και ξηρούς καρπούς
προδότες που δοξολογούνται
δοσίλογοι που αμείβονται
χαφιέδες που καταχωρούν τα ίχνη της αγωνίας μας
στο καφενείο του χωριού ο λαός περιμένει
πριν και μετά τις διαφημίσεις
το επόμενο έμβασμα του μετανάστη
το επόμενο αστυνομικό σήριαλ
την επόμενη μοναδική διέξοδο
κοινή ευρωπαϊκή εξαγορά
τα ψάρια νεκρά
η αέρας μαύρος
η γη πουλημένη
κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν’ απλώνει παλάμες στον γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα
πατρίδα μου
το μεγαλείο σου τέλος δεν έχει
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 6ο - Το μαγικό μπαλόνι
αγόρασα ένα μαγικό μπαλόνι
μη με ρωτήσετε πότε και πού
είναι σαν να το είχα πάντα
κι όμως θυμάμαι ότι το πλήρωσα πανάκριβα
έδωσα το δεξί μου χέρι
κομμάτια ματωμένα από τη γούνα μου
γι' αυτό και το κρατάω τρυφερά
ανάλαφρα στα δυο μου δάχτυλα
μα δεν το κρύβω σε δωμάτια μυστικά
το περιφέρω στους μεγάλους δρόμους
και το εκθέτω στους πιο άγριους καιρούς
κι εκείνο αντέχει μ' ένα τρόπο θαυμαστό
του ψιθυρίζω λέξεις
μουσικές
και το κοιτάζω εκστατικά
μπορώ να διακρίνω μέσα σου ολοκάθαρα
μυριάδες χώρες άγνωστες και μακρινές
και πολιτείες μυθικές ονειρεμένες
άστρα, πλανήτες, νεφελοειδείς και γαλαξίες
και πάνω απ' όλα
εσένα, τα παιδιά, τον ήλιο τον μοναδικό
το κόκκινο ολοκόκκινό σου ρούχο
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα ... 5ο - ποιητής
εγώ δεν γράφω στίχους
δεν τραγουδάω
σαν προαιώνιος κατακλυσμός
κλονίζω τα ίδια φράγματα
σαν την πανούργα θάλασσα
κατατρώω τον ίδιο βράχο
σαν πεισματάρης γύφτος
δουλεύω το ίδιο φυσερό
ανάβω την ίδια φλόγα
κολλάω αφίσες με το σάλιο μου
σκίζω στολές
τσακίζω αλύπητα παράσημα
χορεύω στις ανύποπτες πλατείες σας
μπερδεύω τους λογαριασμούς σας
ανοίγω το κλουβί να φτερουγίσετε
αδειάζω ένα τσουβάλι ζωγραφιές στα πόδια σας
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα ... 4ο - είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης
είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης
ένας απίστευτα γενναίος ισορροπιστής
βαδίζω απρόσεχτα, χορεύω
γλιστράω, κρατιέμαι την έσχατη στιγμή
παίζω με την κομμένη σας ανάσα
περιγελώ τα επιφωνήματα
εγώ ο ίδιος πριονίζω το σχοινί
στο χέρι μου κρατάω σφιχτά τον ουρανό
τον τρύπιο σκούφο μου για τα φιλοδωρήματα
το ξέρω πως θα συντριβώ
το αίμα μου πάνω στην άσφαλτο θα σχηματίσει
ένα παράξενο φεγγάρι
οι νοσοκόμοι με τα άγρια γένεια
θα διασώσουν μοναχά
κείνο το εκθαμβωτικό λουλούδι
που θε ν'ανθίσει στο σημείο που έπεσα
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα .... 3ο - Εγώ ...
μη με κοιτάτε έτσι χλωμό
καλοντυμένο
με τρόπους άνετους και με κινήσεις
από το σπίτι στο γραφείο
απ' το γραφείο στο σπίτι
σε μάταιο κύκλο ερμητικά κλεισμένο
μη με κοιτάτε έτσι δειλό
με το σημάδι του γραφιά στο δάχτυλο
με τον μισθό στην πρώτη και στις δεκαπέντε
ανίδεο
ή με τη γνώση υποταγμένη
εγώ
κρύβω στα μάτια μου οράματα που οδηγούν
σε τόπους και καιρούς που θάρθουν
εγώ
μπορώ με μια φωνή
να πλημμυρίσω τις πλατείες
τους δρόμους με σημαίες και λάβαρα
με μια βουή ασυγκράτητη που καταλύει τα πάντα
η φαντασία μου εξουσιάζει τη ζωή σας
(από τη συλλογή Αναρχικά, 1979)
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα - 2ο ... Ένα παιδί
με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν τη ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
Τα 50 + αγαπημένα μου ποιήματα - 1ο ... είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ ...
IV
(...)
ίχνη αγάπης θα ψηλαφήσω μέσα μου
όντας το κλάμα αδύνατο
των φωτεινών επιγραφών
τα δάκρυα θα μαζέψω
τις νύχτες που βρέχει
στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ
δίχως πουκάμισο και χίμαιρες
κατάμονος και ταπεινός
ποτάμια να οργώσουν τα στήθος μου
με το πικρό μαστίγιο του ανέμου
εξαγνισμένος την αυγή
να κινήσω για σένα
είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ
κι απόψε
με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου
και μέθυσα
(...)
ποια γαλάζια σημαία ονείρου
φτεροκοπάει στη σκέψη μας
ποια ελπίδα
ποιες πασχαλιές λησμονημένες
ανθίσανε πέρα απ' τη θάλασσα και μυρώσανε
και στην άκρη μας καλούν του κόσμου
ένα σιδερένιο καράβι
στην πλατεία μας περιμένει
καρφωμένο
με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια
αμίλητοι θα ταξιδέψουμε
η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα
αφήνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης
(από το μεγάλο ποίημα Οι άταφοι, 1966)
ουρανός
χάραμα
πράσινο φύλλο
εσύ
μέσα στη νύχτα
και την έρημο
του κόσμου
αγάπησέ με
αγάπησέ με
μ’ όλα τα πάθη
και τα λάθη μου
με της ψυχής το
κόκκινο
και το βαθύ
γαλάζιο
άνοιξε τους
κρουνούς
για να λουστείς
στις λέξεις και
το βλέμμα
στις άκρες των
δαχτύλων μου
νίκησε τη φθορά
το καθημερινό
μας γκρίζο
μετάγγισε στις
φλέβες μας πνοή
αγάπησέ με
δεν έχω άλλο
κλαδί να κρατηθώ
άλλο ουρανό
για πάντα
ένα
ανοιξιάτικο λουλούδι
μέσα
από τη σχισμή του βράχου
μία
παρήγορη
μια
συγκινητική ψευδαίσθηση
πάνω
απ’ την άβυσσο
το
ξέπνοο θήραμα
όταν
για λίγο
αναζητά
τη θαλπωρή
σε
καταφύγιο μυστικό
όταν
σ’ ένα κρυστάλλινο ποτήρι
χωράει
η θάλασσα
στα
μάτια σου ο ουρανός
και
στην καρδιά το πεπρωμένο
όταν
τον θάνατο η αγάπη
σε
επιτύμβια στήλη υπερβαίνει
χαμογελάνε
μελαγχολικά οι θεοί
μες
στην ομίχλη
σαν
να ζητάνε εκείνοι
τη
δική μας επιείκεια
στον ουρανό
όπως αυτά που δεν σκεφτήκαμε
που δεν προλάβαμε
που δεν τολμήσαμε ποτέ
όπως η συντέλεια του μαύρου
στο κόκκινο επιβάλλεται
και στο σπαρακτικά βαθύ γαλάζιο
όπως το πλοίο βυθίζεται αύτανδρο
και παραδίδονται στο τίποτα
μνήμη μαζί κι ελπίδα
έτσι το χέρι μου υψώνεται στον ουρανό
βουβά
απελπισμένα
τελεσίδικα
να γυρίζεις στο φως
ποτέ άλλοτε το πράσινο
δεν ήταν τόσο πράσινο
τόσο εκθαμβωτικά γαλάζιο το γαλάζιο
να γυρίζεις στο φως
σαν το μικρό παιδί
εκστατικά να ανακαλύπτεις
τα δέντρα και τη θάλασσα
ήχους και αρώματα
ένα χαμόγελο
θαύματα καθημερινά τριγύρω
να γυρίζεις στο φως
πρώτη φορά να είναι ωραίος
τόσο μεθυστικά ωραίος ο κόσμος
εδώ τελειώνει ο κόσμος
σιγή
απέραντη
σιγή
γκρίζο
παντού έως μαύρο
αμίλητο
φεύγω
βυθίζομαι
στο τίποτα
βουβός
κι εγώ
βυθίζομαι
στο μέγα δέος
ανυπεράσπιστος
επάνω
στο χειρουργικό τραπέζι
με
την καρδιά τραυματισμένη και γυμνή
για
μένα εδώ τελειώνει ο κόσμος
εκείνοι
που πολύ αγάπησα
βιβλία,
ταξίδια, χρώματα και μουσικές
εκστατικές
στιγμές
όλα
τα πλούτη της ζωής μου
σε
μια στιγμή εξανεμίζονται
κι
αυτό το κάτι μέσα μου
στο
φως που επιμένει απελπισμένα
νιώθω
να αποδέχεται το τέλος
νιώθω
να παραδίδεται η ψυχή μου
στα
αναπάντητα ερωτήματα
με
προσδοκία δειλή ότι θα συναντήσω
εκείνους
που έφυγαν πριν από μένα
να
παραδίδεται στο χάος
στο
άγνωστο ατέλειωτο ταξίδι
κι εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας
καμιά
φορά αργά το βράδυ
ξαναγυρίζω
στο παλιό μας σπίτι
με
προσμονή την πόρτα ανοίγω
αναζητώντας
μέσα στο σκοτάδι
κι
εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας
με
το κλειδί στο χέρι ακόμα
το
σιδερένιο εκείνο, το μεγάλο
από
δωμάτιο σε δωμάτιο τριγυρίζω
αγγίζοντας,
μυρίζοντας και βλέποντας σχεδόν
σε
κάθε αέρινο μου βήμα
μήπως
και είναι κάπου εδώ
πάντα
ζεστό το χέρι του πατέρα
του
αδερφού μου η προστατευτική αγριάδα
κι
αυτή της μάνας μου
η
πανταχού παρούσα απουσία
μήπως
και είναι εδώ
το
καλογυαλισμένο μας βαρύ τραπέζι
η
φωτογραφία που χαμογελάει στον τοίχο
με
τα πολύχρωμά του σχέδια το χαλί
μήπως
και είναι εδώ
το
πάτωμα, οι τοίχοι, το ίδιο το σπίτι
μήπως
ακόμα μπαίνει από την μπαλκονόπορτα
η
απέραντη πλατεία που αγαπούσα
και
ξαφνικά καταλαβαίνω ότι κλαίω
κλαίω
απελπισμένα στ’ όνειρό μου
τα
δάκρυά μου όλα τα θαμπώνουν
όλα
όσα το φως της μνήμης καταυγάζει
άγγιγμα
σαν ξαφνικό φτερούγισμα
σ’ έρημο σπίτι
μ’ όλα τα χρώματα
κάθισε πλάι μου
και φώτισέ με
μ’ όλες τις μυρωδιές σου
μέθυσέ με
με την ανάσα σου
φλόγισε και γαλήνεψέ με
μίλησε
χαμογέλασε
κάθισε πλάι μου
κι αγκάλιασέ με
κι αγκάλιασέ με