όπως αυτά που δεν σκεφτήκαμε
που δεν προλάβαμε
που δεν τολμήσαμε ποτέ
όπως η συντέλεια του μαύρου
στο κόκκινο επιβάλλεται
και στο σπαρακτικά βαθύ γαλάζιο
όπως το πλοίο βυθίζεται αύτανδρο
και παραδίδονται στο τίποτα
μνήμη μαζί κι ελπίδα
έτσι το χέρι μου υψώνεται στον ουρανό
βουβά
απελπισμένα
τελεσίδικα
Κι αν έχει θεό να δώσει απαντήσεις, Τόλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρόκειται να λάβω καμία απάντηση, Μαρία μου, το ξέρω. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στη θεϊκή πνοή της τέχνης, στα θαύματα που είναι σκορπισμένα απλόχερα τριγύρω μας παντού. Ίσως να βρίσκεται στην εκμηδένιση του εγώ, στην πλήρη και ολοκληρωτική ταύτιση του ατόμου με τον κόσμο. Ίσως. Πάντως εγώ είμαι ταγμένος να ρωτάω, ταγμένος να απλώνω τα χέρια μου στον ουρανό. Έστω και χωρίς ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφή