την ώρα που ένιωθα ασφαλής
στην πέτρινη σιγή του κόσμου
άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο
και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες
γιορταστικά πολύφωτα
ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει
την ώρα που ένιωθα ασφαλής
με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα
κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ kanella16 είπε...
Ωστόσο πάντα τη γλιτώνουμε από τα νύχια της! Μπορεί απλά να μας χαράσσει το πουκάμισο, να μας τραβά όμως της ξεφεύγουμε, έτσι δεν είναι;
8 Απριλίου 2010 - 10:54 π.μ.
Ο Poet είπε...
Δεν έχουμε παρά το ανθρώπινο χνώτο μας για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλο από την αμείλικτη πραγματικότητα, Ευγενία μου.
Λατρεύω τις "επαναλήψεις" των ποιημάτων εκείνης της εποχής. Τα περισσότερα είναι απολύτως αφομιωμένα, σαν ένα τραγούδι που έχεις μάθει και το τραγουδάς σαν το ακούς :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα αγαπημένε μας ποιητή!
Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι, Μαρία μου, είναι γεγονός ότι μερικά ποιήματά μου έχουν περάσει πια στη λογοτεχνική ιστορία. «Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα» μάλιστα κατέχει κεντρική θέση στη μελέτη ενός νεώτερου ποιητή και κριτικού που δεν έχει δημοσιευτεί ακόμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα αναφέρεται σε ένα πραγματικό εν μέρει περιστατικό πριν 20 χρόνια περίπου. Είχα ξυπνήσει ένα καλοκαιρινό απόγευμα και είχα βγει στην αυλή του σπιτιού μας στην Άφυτο της Σαλκιδικής, όταν κατάπληκτος είδα ωραιότατες κίτρινες πεταλούδες να πετάνε τριγύρω μου παντού. Ήταν γα μένα μια μαγική στιγμή μυστηρίου και έκστασης.
Φυσικά η Άφυτος είναι στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα, Μαρία μου, και καλές γιορτές.